ZOEA 114 RONDRITJE

Venezuela, 4 februari 1999

Hallo allemaal,
We liggen al weer geruime tijd in een prachtige marina met de naam "Bahia Redonda". Stromend water en elektriciteit van de wal en zelfs een mooi aangelegd zwembad. Heerlijk al die luxe. Ditmaal wachten we op het anker en de ketting die gegalvaniseerd moeten worden bij een verzinkerij in Caracas. Alles zou binnen 3 dagen retour zijn, maar het loopt weer behoorlijk uit. Manana, manana, en dat omdat de een of andere brander defekt is. Ondertussen maken we tripjes in de omgeving. Allereerst in het uitgestrekte kanalengebied waar in de monding deze haven gebouwd is. Dit kanalengebied "El Morro" was ooit een gigantisch mangrove gebied, dat men in de loop van 40 jaren heeft gekanaliseerd. Er is een projectontwikkelaar opgezet en het begint nu zo langzamerhand te leven. Er zijn een aantal marina's, maar ook veel "Parlavito's", huisjes op palen. Omdat de stukken grond de grillige vorm hebben van een gespreide hand, zijn bijna alle huisjes aan het water met een privesteiger voor de deur. "El Pueblo Viejo", de oude stad, ziet er uit als klein Venetie met zijn ronde bruggetjes en pittoreske, in diverse kleuren geschildere huisjes. Even verderop weer een hele moderne versie betonblokken. Fraaie en minder fraaie villa's als een tweede woning voor de rijke Venezolaan. Van een schoonheidscommissie hebben ze hier nog nooit gehoord! Alles kan. Er is ook een prachtig winkelcentrum "Plaza Major" met wel 6 bioscopen, dan hebben jullie een idee van de omvang. Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat de prachtigste centra tegen een krottenwijk aangebouwd worden. Als we de poort van de haven uitlopen kom je echt in Down Town en daar is het weer bittere armoede. Dat troffen we trouwens ook langs de kant van de weg aan tijdens ons autoritje langs de kust. Hier, naast de bakstenen huisjes met getraliede deuren en ramen, ook hutjes van dunne takken met daartussen stenen. Een rare manier van bouwen of is de klei er inmiddels uitgeregend.....? Langs de weg verkopen ze Coco frio, koude kokosmelk en empanadas, heerlijke pasteitjes. Nog leisteen nodig voor je oprit? Prachtige kwaliteit en voor een habbekrats. Alleen een beetje overgewicht als je met het vliegtuig terug moet. HI. We rijden richting oost en zo af en toe kunnen we een glimp van de eilanden zien die voor de kust liggen. "Islas Arapos", twee eilandjes die, onder water aan elkaar verbonden zijn door het koraal. Op dat rif een restaurant en uit de verte lijkt het net of dat in zee staat. "Golfo de Santa Fe", een diepe inham met diverse baaitjes. De eilanden langs de kust zijn dor en droog met grijze en gele kleuren. Het vasteland daarentegen begint hier en daar al wat meer vegetatie te krijgen en het groen wordt talrijker. De rode vruchtbare aarde steekt daarbij mooi af. "Ensenada Tigrillo" hebben we onze vorige reis met de ZOEA aangedaan en nergens heb ik ooit weer die prachtige kleurrijke anemoontjes onder water gezien. Ons einddoel is "Mochima", de gezonken vallei, een prachtig plekje om te vertoeven en onder het genot van een biertje nemen we dit ruige landschap in ons op. We zitten op een muurtje heerlijk te genieten en een kleine groep groene papagaaien, in de boom van de buurman, houdt ons gezelschap. Naast ons een visser die op zijn gemak zijn bootje voorziet van de naam "El Bocadillo" (belegd broodje) in prachtige schaduwletters. Hier, in dit vissersdorpje is het leven simpel, poco poco, manana, manana. Groetjes van Glen en Margriet.