De afgelopen 5 jaar ben ik drie keer naar de Verenigde Staten gestuurd door mijn werkgever Exact Software. Maar dit is iets heel nieuws: ik word naar een land gestuurd waar ik nog nooit ben geweest. Waar ze een taal spreken die ik niet ken. Maar met 5 dagen om mezelf voor te bereiden, wat kan er nou misgaan?
Vroeg in de avond, stil op Schiphol. Tijd genoeg om in te checken, afscheid te nemen van mijn vrouw en ouders, en naar de juiste pier toe te lopen. In het vliegtuig zelf was het ook niet al te druk: ik had 3 stoelen helemaal voor mij alleen. Ik had een stoel aan het gangpad verwacht, maar wat ik kreeg was een prachtig uitzicht uit het raam. Het oude centrum van Amsterdam zag eruit als een lichtgevend spinnenweb uitgespreid over de aarde onder mij.
Het vliegtuig was een Boeing 777 van Japan Airlines, met een eigentijds entertainment-systeem in elke (economy-class) stoel: films, muziek, spelletjes, en allemaal klaar om te beginnen wanneer jij dat wilt! Er was zelfs een spelletje waarmee je jezelf een paar Japanse woordjes kon leren. Te beginnen met cijfers: ichi, ni, san... Maar het werd al snel saai, en met 3 stoelen tot mijn beschikking, kon ik makkelijk een paar uurtjes slapen. Maar daar had ik later weer spijt van, ik voelde me daarna alleen maar beroerder.
Het was na 3 uur in de middag toen ik landde op Narita Airport. Ik kocht een kaartje voor de Narita Express naar Tokio. De trein van 15.45 uur was net weg, dus moest ik een uur wachten op de volgende. Niet erg, zo had ik de tijd om wat te eten en te drinken te kopen, en om de vertegenwoordigers van NTT DoCoMo op het vliegveld lastig te vallen met mijn lastige vragen over i-mode. Terwijl ik zo bezig was om Engels te praten met de mensen hier, zag ik al snel in dat de vooroordelen van 'Lost in Translation' aardig kloppen. Dit belooft een reis te worden met veel verwarring en misverstanden!
Ik stapte de trein in, en net toen ik me afvroeg waarom al die andere mensen op het perron bleven staan, realiseerde ik me dat deze trein minstens 4 minuten te vroeg was. Onmogelijk in een land waar treinen bekend staan om hun stiptheid! Te laat, de trein reed al, en niet de richting die ik in gedachten had. Deze trein reed juist nog verder het vliegveld binnen, ik ging van terminal 2 naar terminal 1. De oplossing was simpel: spring eruit bij de volgende halte en ren naar de overkant van het perron, waar de juiste trein op het punt stond om naar Tokio te vertrekken. Om 16.45 uur stopte de trein even bij terminal 2, precies op tijd om de reizigers op te pikken die ik daar 4 minuten eerder had achtergelaten!
Een man vroeg om mijn kaartje. De conducteur? Nee, de man die deze stoel gereserveerd had. Aha, genummerde stoelen! De man keek verstoord, maar bleef beleefd. Zijn reisgezel was zelfs zo vriendelijk om me naar mijn stoel te brengen. Juu ichi A!
Op Shinagawa Station
had ik een snelle aansluiting op de
Yamanote lijn.
Minuten later arriveerde ik op
Gotanda station.
Het Tokyu Stay Gotanda hotel was daarna zo gevonden.
Om 19.00 uur checkte ik in.
De kamer was klein, maar erger dan dat: het was een rokerskamer.
Ik bedoel, het rook er alsof de kamer zelf nog narookte.
Ik belde de receptionist, maar ze konden me niet helpen.
De kamer luchten door de balkondeur te openen hielp ook niet veel.
Morgenochtend ga ik nog wel eens klagen.
Opgestaan om 7 uur, op tijd om Tracy welterusten te wensen (via MSN). Dat tijdsverschil is zo raar...
Om 8 uur ging ik naar beneden om te ontbijten (bij de prijs inbegrepen) bij Jonathan's: pannekoekjes.
Ik ben blij dat Eddie me tot in detail had uitgelegd hoe ik moest lopen naar het kantoor van SCM: Hoewel het maar een klein eindje is, zou ik het toch nooit in m'n eentje gevonden hebben.
Mijn eerste werkdag begon lekker rustig. Kennis maken met de andere medewerkers. En toen kwam de jetlag. 's Ochtends voelde ik me een beetje slaperig. 's Middags voelde ik me ontzettend slaperig. En 's avonds tenslotte, voelde ik me een stuk beter.
Voor lunch en avondeten volgde ik gewoon Robin en de collega's uit KL naar kleine restaurants in de buurt. Gelukkig weten zij hier de weg. En fijn om te weten dat er zo veel leuke tentjes zijn om uit eten te gaan hier.
Niet veel op TV, maar de 'achtbaan-karaoke' was best grappig.
Nou, ik heb niets te klagen: ik heb een computer en breedband internet.
En frisse lucht in mijn kamer!
Jawel, mijn geklaag heeft geholpen: ik zit nu in een niet-rokers-kamer.
Behalve de lucht, is er nauwelijks verschil met de kamer van gisteren.
Alleen het uitzicht is wat minder, want ik zit 3 verdiepingen lager.
Robin bracht een zak met kruidnoten mee naar kantoor, om de Japanese en Chinese medewerkers een idee te geven wat Sinterklaas werkelijk betekent.
's Middags gingen we naar een Koreaans restaurant waar we moesten eten met stalen stokjes, in plaats van de gebruikelijke houten versie. Lastig! Nu had ik profijt van de vele uren van training van het eten met mijn schoonfamilie.
Een hoop applicaties crashten op mijn notebook vandaag. 's Avonds deed ik een complete virusscan, maar er werd niets kwaadaardigs gevonden. Het zoveelste bewijs wat een rotzooi Microsoft producten zijn, denk ik. Maar hier, ver weg in het heelal, hoort niemand je schreeuwen.
Tja, wat kan ik zeggen. Weer een dag vol sleur. Nu al
Nou ja, uit eten gaan is altijd spannend natuurlijk. Robin, Thiam and Seng Loong nemen me elke keer mee naar een ander restaurant. De lunch van vandaag was barbeque. Aan een grote tafel met een ingebouwde grill. Jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had. Morgen neem ik 'm zeker mee.
Robin gaf me een soort Japanse puzzel waarbij je 2 metalen beugels van elkaar moet scheiden.
Mijn eerste paar pogingen om hem op te lossen mislukten: het lijkt behoorlijk onmogelijk.
En volgens Robin is dit nog maar de simpelste uit een serie van drie!
Ik dacht dat het om 7.30 uur wel rustige zou zijn in het restaurant, maar het was er juist best druk. De serveersters rende zo hard ze konden heen en weer tussen tafels en keuken. En soms hadden de gasten ook haast. Een man gooide bij het weggaan zijn soep om, en die kreeg hij over zij broek. Daar ging hij alleen nog maar harder door rennen.
Ik had hetzelfde combinatiegerecht gekozen als hij, de enige Japanse maaltijd op het gratis menu voor hotelgasten, dus ik werd meteen extra voorzichtig en at voor de zekerheid eerst de soep maar op. Best lekker trouwens, tenminste, in je mond, niet over je kleren. En nu ik alle 4 de mogelijkheden heb uitgeprobeerd, kan ik eerlijk zeggen dat dit laatste ontbijt er wel uitspringt in termen van maagvulling. Oef, uren later had ik nog steeds een zwaar gevoel van binnen.
Trouwens, ik ben er eindelijk achter wat de juiste procedure is om na afloop van het ontbijt het restaurant te verlaten. Je hoort je kamernummer op de 'nul yen' rekening te schrijven alsvorens deze in het mandje naast de tussendeur naar het hotel te gooien.
's Middags namen we met z'n vijven Indiaas buffet (Seng Loong ontbreekt op de foto aangezien hij de camera vasthield).
Na het werk gingen we naar
MOS Burger.
Er zijn hier een hoop hamburgertenten, maar ik vraag me af waarom.
Wat moet je met burgers als er zoveel overheerlijk Japanes eten is?
Ze maken mensen waarschijnlijk alleen maar dik.
Iets wat al aardig te zien is op straat in Tokio, ben ik bang...
Zoals altijd ging ik na het werk uit eten met mijn collega's, en daarna maakten we een korte wandeling door de buurt. We namen kort een kijkje binnen bij een van de vele Pachinko tenten die je hier hebt. Wat een ongelofelijke herrie! Hoe kan iemand het daarbinnen langer dan 5 minuten uithouden?
Nadat we weer afscheid hadden genomen, merkte ik dat het waar was wat er verteld werd over prostitutie in Gotanda: niet meer dan 5 minuten liep ik alleen over straat in de buurt van het station, en ik werd al zeker twee keer aangesproken. Maar nooit op een opdringerige manier. De straten zijn hier best veilig.
De weersvoorspelling voor dit weekend zegt regen, dus ging ik even naar de 7-Eleven om een paraplu en een eenvoudige regenjas te kopen.
Terug in de hotelkamer kreeg ik nuttige tips van Robin via MSN voor mijn trip naar
Nikko,
morgen.
Het was nog donker buiten toen ik om 6.00 opstond. Na te hebben ontbeten bij Jonathan's, liep ik naar buiten. Het regende, maar het was niet meer dan motregen, en de toegang tot de metro was toch vlak buiten het hotel. Toen ik eenmaal had uitgevogeld hoe je een kaartje moest kopen bij de automaat, was ik al snel onderweg met de Asakusa lijn.
Ik stapte uit bij Asakusa station, ging naar boven en volgde de straat naar het Tobu treinstation. Robin zijn gedetailleerde instructies kwamen hier goed van pas. Slechts een paar minuten te vroeg arriveerde ik bij het Tobu Sightseeing Service Center. Om 8.00 uur precies (en ik bedoel precies) ging het rolluik omhoog. Een vriendelijke hostess verkocht me een 'All Nikko Pass', loodste me toen via een geheime gang naar het perron en escorteerde me helemaal naar het perron. Luttele minuten later, om 8.10 uur, vertrok de trein voor een 2 uur durende rit naar Nikko.
In Nikko sneeuwde het.
Ik nam de bus naar de tempels en altaren, kocht een kaartje om binnen te komen,
en begon rond te lopen en foto's te maken van de prachtige met sneeuw bedekte daken.
Vroeg in de middag, toen ik het meeste wel gezien had, liep ik terug naar de hoofdstraat.
Ik vond een restaurant op de eerste etage van een grote souvenierwinkel, waar ik bamisoep at.
Toen haastte ik me terug naar de bushalte om de bus te halen van 13.42 uur, de berg op.
Vanuit de bus zag ik het
Chuzenji meer
liggen, maar met dit weer zag het er grijs en saai uit, dus nam ik niet de moeite om er te stoppen.
In plaats daarvan stapte ik uit bij Ryuzu-No-Taki en bekeek de
Ryuzu watervallen.
Misschien niet zo adembenemend als de watervallen die Tracy en ik zagen in China, maar nietemin heel erg mooi.
Het pad langs de watervallen was nat en glibberig van de smeltende sneeuw,
ik moest goed uitkijken om niet te vallen.
Niet veel mensen hier die me weer op de been zouden kunnen helpen.
Bij het tempelcomplex was het al niet overdreven druk,
maar hierboven leek er maar een handvol mensen rond te lopen.
Heel anders dan wat Eddie en Robin meegemaakt hadden.
Maar dat was hun eigen fout, om hierheen te gaan tijdens het herfstbladeren-tijd!
Ik ging niet verder de berg op, maar nam de bus van 15.34 uur omlaag naar Chuzenji om de Kegon waterval te zien. Wat een ongelofelijk geluid, het water dat met veel geweld neerstort op de rotsen ver beneden. Ik nam wat foto's vanaf het uitzichtpunt boven, en nam toen de lift omlaag naar de onderkant van de waterval. Eenmaal terug boven, begon het al donker te worden. En nog steeds was het hier zo rustig. Ik begon me eenzaam te voelen, en nam snel de bus van 16.43 uur terug naar het station. Vanuit de bus zag ik de Shinkyo-brug. Hij was prachtig verlicht, maar ik had geen zin meer om uit te stappen en een foto te nemen.
Uit het spoorboekje bleek wel dat de bus en de trein niet zo best op elkaar aansloten, ik moest bijna een uur wachten op het station, dus kon ik er net zo goed wat gaan eten. Ik vond een klein tentje op de eerste etage, waar ik van een oud vrouwtje koude soba kreeg.
Om de een of andere reden duurde de terugreis nog langer dan de rit hierheen: we vertrokken om 18.10 uur en arriveerden om 20.55 uur in Asakusa. Overigens, er zit een stille 'u' in Asakusa, waardoor het klinkt als 'a-sak-sa'.
Ik nam weer de Asakusa lijn, en ik had Gotanda bijna gehaald zonder problemen, toen de trein een onverwachte wending nam. Voor ik het wist, zat ik op een onbekend station langs de KeiKyu lijn. Met een beetje hulp van een aantal mensen, slaagde ik erin om mijn sporen terug te volgen naar Sengakuji station, vanwaar ik het spoor weer kon oppikken naar Gotanda. Rond 22.30 uur was ik eindelijk terug in mijn hotelkamer, met een fototoestel gevuld met 156 foto's. Excuseer me dat ik ze hier niet allemaal laat zien.
Vorige week vertelde Tei-san me over
Akihabara Electric Town.
Nou, het zou toch zonde zijn om Tokio te verlaten zonder wat te winkelen bij de electronische snufjes.
Daarkomen per trein (de
Yamanote lijn,
dezelfde die me hier een week geleden bracht)
was makkelijk,
maar toch was het vrij laat toen ik er arriveerde (ik denk rond 12 uur).
Ik had zo lang geslapen, ik had bijna het gratis ontbijt bij Jonathan's misgelopen
(dat is van 6.00 tot 10.00 uur).
Ik liep Akihabara station uit en kwam al gauw uit in de drukke hoofdstraat (Chuo Dori).
(sorry, vanaf hier nog te vertalen)