Het was 1986, en Uridium kwam op de markt als één van de vele schietspelletjes. Maar het had toch iets meer dan alle anderen. In elk opzicht kwam het over als een produkt dat echt 'af' was. Het zag er goed uit, het klonk goed, maar veel belangrijker, het was geweldig goed speelbaar en heel verslavend.
Het was gemakkelijk om in te komen: schiet gewoon op alles wat je ziet en ontwijk alles wat je niet kunt neerschieten. En zodra je dat een beetje doorkreeg, dan werd de situatie pas echt hectisch. Meer en meer risico's nemend om nog een golf van aanvallers om zeep te helpen, bracht je jezelf alleen maar dieper en dieper in de problemen. En net als je dacht dat je er genoeg van had, pakte je de joystick op voor nog een laatste potje. En nog één. En nog één. Dat noem ik pas verslaving.
Voor mij is Uridium op de Commodore 64 één van de beste voorbeelden van hoe een klassiek videospel er uit zou moeten zien.
