"En? Hoe was het?"

"Hè?!" Buffy schrikt op uit haar dagdromen. Een zachte bries en de warme ochtendzon werden haar even te veel. Ze herkent de spreker al snel als Willow. Deze houdt haar tas voor haar borst en kijkt Buffy met een scheef hoofd verwachtingsvol aan.

"Hoe was het romantisch etentje van gisteravond?" herhaalt ze nieuwsgierig haar vraag.

Buffy's glinsterende ogen en gelukzalige glimlach vertellen al de hoofdlijnen. Ze schuift een beetje op, zodat haar vriendin langs haar op de bank kan komen zitten.

"De restaurants konden we al snel vergeten, die waren al dicht of stonden op het punt de deuren te sluiten." vertelt ze, zogauw Willow zit en ze, om zich van hun omgeving af te sluiten, hun hoofden bij elkaar hebben gestoken. "We zijn toen maar naar Tante Mo's snackbar gegaan. De sfeer is wel minder intiem dan in een knus restaurantje. Daar staat tegenover dat het een stuk goedkoper is. De rest van de gasten bestonden uit een paar nachtbrakers, wat truckchauffeurs die nog snel even een vette hap kwamen halen, en een paar zwervers die zich aan hun kop koffie vast klampten. We voelden ons onmiddellijk thuis.

" Nog voordat Willow haar vraag kan stellen, antwoordt Buffy. "Dat was sarcastisch bedoeld."

"Oh!" Is Willow's ontwapenende reactie. "Ik begrijp het."

"In ieder geval," vervolgt Buffy haar verhaal, "terwijl Angel een tafeltje zocht, dat we niet met een zwerm vliegen hoefden te delen, haalde ik wat te eten. Voor mezelf natuurlijk. Angel heeft vanwege zijn -eh- gesteldheid geen behoefte aan voedsel."

Willow knikt begrijpend.

"Weet je wat hij gedaan had terwijl ik op mijn eten stond te wachten?" vraagt Buffy met glinsterende ogen.

Willow schudt vol verwachting haar hoofd.

"Hij had een kandelaar gemaakt van een lege fles en een stuk kaars!" zegt ze vol trots en bewondering voor haar vriend.

"Ooh, wat romantisch!" verzucht haar vriendin. "En wat hebben jullie verder gedaan?" vraagt ze opgewonden.

"Wat gepraat. Zeg maar gerust, veel gepraat. En voor de rest van elkaars gezelschap genoten. Je houdt het niet voor mogelijk hoe snel de tijd vervloog. Uiteindelijk heeft Angel me naar huis gebracht. Met het oog op de luchtgeesten hebben we maar afgezien van een wandeling in het park. Bij mijn voordeur hebben we afscheid genomen. Ik voel zijn kus nog op mijn lippen." Buffy's ogen worden glazig bij de herinnering aan het afscheid.

Zodra ze weer terug is uit haar roze dromen, ziet ze hoe haar vriendin verlegen zit met een vraag. Aangemoedigd door haar, durft Willow eindelijk de vraag te stellen die haar al bezig houdt, sinds de eerste keer dat ze de twee geliefden heeft zien zoenen.

"Zijn Angel's lippen niet koud?" vraagt ze voorzichtig. "Ik bedoel, aangezien hij een vampier is. Dus technisch gesproken een dode. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat je van doden houdt, of zo."

Buffy rolt haar ogen een keer van verrukking. "Nee Will, echt niet!" Ze zijn warm, en lekker, en . . . . fantastisch!"

Beide meisjes zuchten een keer.

"Zijn jullie nog lang gebleven?" wil Buffy weten.

"Nee. Nadat jullie waren vertrokken heeft Xander me thuis gebracht. Hij maakte onmiddellijk gebruik van de situatie dat mijn ouders nog niet thuis waren, om wat te eten klaar te maken. Hij trakteerde me op zijn beroemde tosti's."

"Beroemd?!" zegt Buffy. "Zeg maar gerust berucht! Volgens mij vallen zijn tosti's onder dezelfde regelgeving als nucleaire afval en asbest."

"Je moet het leren eten." geeft Willow toe.

"De eerste, en láátste keer dat hij me dat gerecht voorzette, en ik gebruik het woord 'gerecht' hier in de meest ruime zin van het woord, zat er behalve kaas, olijven op, en pindakaas, chocoladepasta, jam, sardientjes, Spaanse pepers, en ik weet niet wat nog meer."

"De sardientjes waren op!"

"Dat is een goed begin." vindt Buffy.

"Daarvoor in de plaats gebruikte hij ansjovis."

"Jakkes!" lucht Buffy haar walging. "Zeg me alsjeblieft dat je dat spul niet hebt gegeten."

"Toch wel. Xander had zijn tosti nog met slagroom versiert, maar dat heb ik afgewezen. Ik wil wat op mijn lijn letten."

"Je zou wat meer op je maag moeten letten. Ik was zo verstandig mijn eerste hap uit te spugen. Voordat het mijn mond wegbrandde."

"Je overdrijft . . . een beetje." vindt Willow.

"Maar als je het niet echt lekker vindt, waarom eet je het dan?" wil Buffy graag weten. "Afgezien dan van het feit dat jij Xander toch al moeilijk iets kunt weigeren."

Willow bloost, en een grote glimlach verschijnt op haar gezicht. "Het is een beetje gênant." fluistert ze.

"Kom nou Will!" smeekt Buffy, brandend van nieuwsgierigheid. "We hebben toch geen geheimen voor elkaar? Ik vertel je toch ook mijn donkerste geheimen en fantasieën? Misschien niet mijn áller donkerste fantasieën, maar toch."

"Wel." begint Willow bedeesd. "Als afsluiting likt Xander niet alleen zijn eigen vingers af, maar ook de mijne!"

"Dat had ik nou niet achter je gezocht." zegt Buffy met pretoogjes. "Dat je je door Xander laat aflikken."

Willow's hoofd wordt zo rood als een biet, haar ogen worden groot, en haar mond valt open. Nog voordat ze haar vriendin kan verzekeren dat het allemaal heel onschuldig was, legt deze haar hand kalmerend op haar arm.

"Ik plaag je maar wat." zegt Buffy, geamuseerd door haar vriendin's reactie. "Jullie vriendschap is mooi en lief."

Willow glimlacht wat verlegen. Ze beseft maar al te goed dat ze Buffy's grapjes niet altijd kan volgen, of grapjes in het algemeen. Bij Xander ligt het wat makkelijker. Door hun lange vriendschap kent ze zijn stemmingen en lichaamstaal zo door en door, dat ze meestal wel weet wanneer hij een grapje maakt, en wanneer hij serieus is. Over het algemeen geldt dat hoe wranger zijn grappen zijn, hoe serieuzer hij is.

"Voordat Xander naar huis ging heb ik zijn boekbespreking nog even gecorrigeerd." gooit Willow het over een andere boeg. De geschrokken uitdrukking op haar vriendin's gezicht legt haar het zwijgen op.

Buffy slaat de handen voor haar gezicht. "Oh God! De boekbespreking. Die was ik helemaal vergeten. En ik heb het boek nog niet eens uit!"

"Wat teveel tijd doorgebracht met Angel?" vraagt Willow, en het klinkt verwijtend.

Buffy is verbaast over haar vriendin's reactie. Heeft ze Willow's gevoelens gekwetst met haar lik-grapje? Een blik op haar maakt duidelijk dat ook zíj een grapje kan maken. Ze kijkt Buffy met glinsterende ogen aan. Eén wenkbrauw wat hoger, die haar gezicht een vragende uitdrukking geeft.

"Misschien wel." beantwoordt ze Willow's vraag schuldbewust. "Maar door hem heb ik weer het gevoel dat ik leef! Voordat ik Angel leerde kennen was het school, huiswerk en het doden van allerhande engerds in de duisternis. Wachtend op de nacht dat ikzelf gedood werd."

"Heel begrijpelijk." moet Willow toegeven. "Al denk ik niet dat we dit excuus bij onze Engels-leraar kunnen gebruiken. Hij zou dan wel eens aanvullende vragen kunnen stellen."

"Mijn koninkrijk voor een goede smoes!" roept Buffy uit.

"Ik ruil je koninkrijk voor een toetje in de middagpauze." zegt Willow, terwijl ze een paar velletjes papier uit haar tas haalt, en deze aan haar vriendin overhandigd.

Tot Buffy's stomme verbazing is het een uittreksel van het boek dat ze aan het lezen is.

"Maar hoe . . . . en wanneer . . . ?" mompelt ze.

"Ik had al zo'n vermoeden dat je de laatste tijd weinig tijd had voor je huiswerk." legt Willow uit. "En aangezien ik dat boek toch thuis had liggen, heb ik uit voorzorg dit verslag geschreven. Tevreden?"

Buffy valt haar vriendin uit pure dankbaarheid om de hals. "Je hebt mijn leven gered. Je bent mijn beste vriendin!"

Willow gloeit van trots. Ze is blij dat ze haar vriendin kan helpen. Doorgaans is het zo dat Buffy háár uit de problemen moet halen.

"Ik heb het in de computer ingetypt, en daarna uitgeprint." vervolgt ze haar uitleg. "Dan kun je niet zien wie het heeft geschreven. Bovendien heb ik wat van je typische zinsneden gebruikt. Om het compleet te maken zitten er ook verschillende schrijf- en grammaticale fouten in."

"Hoe kan zo'n goudeerlijk meisje als jij, zo uitgekookt zijn?" kan Buffy niet nalaten te vragen.

"Dat zijn Xander's ideeën." geeft Willow toe. "Hij leest wat teveel detectives en spionageverhalen."

"Over Xander gesproken." zegt Buffy. "Waar is hij eigenlijk? De eerste les begint zo."

"Waarschijnlijk zijn boekbespreking opnieuw aan het schrijven. Huiswerk maakt hij principieel op het laatste moment."

"Over de duivel gesproken!" zegt Buffy, als ze hun vriend, op zijn skateboard, ziet aankomen.

Blijkbaar heeft Xander ook in de gaten dat hij aan de late kant is, want hij zigzagt roekeloos tussen zijn medeleerlingen door.

Vlak voor de bank waar zijn twee vriendinnen op hem zitten te wachten komt hij tot een spectaculaire stop. Al is het woord 'spectaculair' hier misschien wat ongelukkig gekozen. Dit soort situaties moet je altijd van meerdere kanten bekijken.

Ten eerste is daar Xander. Vol enthousiasme naar school. Vooral omdat hij vandaag vele lesuren zal delen met Buffy Summers. Vandaag geen zorgen over huiswerk dat niet af is. Dankzij Willow's hulp zit er zelfs een voldoende in.

Ja, Xander voelt zich goed. En wat is dan een betere manier om deze positieve energie te besteden, dan om wat aandacht te trekken. Men moet tenslotte aan zijn sociale status denken. En het helpt om aandacht te trekken, als je bij schoolgenoten de vouw uit hun broek of jurk rijdt.

Zodra hij de twee meisjes op de bank ontdekt zet hij aan voor de Grand Finale. Een korte zwenk naar rechts om recht tegenover Buffy uit te komen, zodat ze ruim zicht heeft op zijn acrobatische toer. Dat was de planning.

En dan is daar nog Cordelia Chase. Op haar rust de zware taak om elke dag weer de onwetende massa te onderrichten in wat 'in' en wat 'out' is. Niet dat ze zich inlaat met het gepeupel. Kom nou! Diegenen die van haar persoonlijk advies willen profiteren zullen toch eerst bewezen moeten hebben dat ze de basiskennis over mode en sociale omgang kennen en beheersen. De groep van uitverkorenen is dan ook klein en elitair. En dat bevalt Cordelia uitstekend. Dit verhoogt alleen maar haar status.

Haar nieuwe jurk is gisteren binnen gekomen. Een mooie gelegenheid om een paar vriendinnen groen van jalousie te maken. Bovendien geniet ze van de blikken die de passerende jongens op haar werpen. Niet dat ze dat laat merken. God behoede het! Iemand van dat klootjes volk zou eens op het idee kunnen komen haar midden op straat, in het zicht van de hele stad, aan te spreken. Ze zullen genoegen moeten nemen met de schittering van haar aanwezigheid.

Het is dus eigenlijk een misverstand. Cordelia gaat er blindelings van uit dat iedereen op haar let, en Xander heeft dit niet goed begrepen. Vanuit Xander's gezichtspunt wordt Cordelia volledig overstraald door Buffy.

De gevolgen zijn al even catastrofaal als onafwendbaar. De enigen die het zien aankomen zijn Willow en Buffy. Zij hebben, zoals Xander al hoopte, ruim zicht op het gebeuren. Hun waarschuwingskreet komt voor beide betrokkenen echter te laat. De twee jeugdige lichamen klappen op elkaar en komen, tot hun geluk, op het gazon terecht.

Xander is de eerste die zijn tegenwoordigheid van geest terug heeft. Hij kijkt Cordelia aan, die onder hem ligt.

"We moeten ophouden elkaar zo te ontmoeten." merkt hij op. "Men begint het door te krijgen."

Buffy speelt het klaar om, met veel moeite, haar gezicht in een plooi te houden. Willow is niet zo succesvol en verbergt zich snel achter haar vriendin's rug. Cordelia heeft echter geen oog voor de twee meisjes. Ze kijkt Xander aan met ogen, gevuld met pure haat. Als blikken konden doden, was al het leven in een straal van 10km uitgeroeid geweest.

"Ga van mij af, jij lomp varken!" schreeuwt ze, terwijl ze Xander van zich af slaat.

Deze begrijpt de stille hint, en klautert snel weer overeind.

Buffy en Willow helpen de scheldende brunette weer op haar benen. Haar strakke jurk getuigt dan wel van een goed modebewustzijn, echter niet van praktisch inzicht.

Als ze haar eerste woede op De Onverlaat heeft afgereageerd richt ze zich tot Buffy.

"Houd je hondje wat beter aan de ketting." snauwt ze deze toe. "Laat hem castreren, daar worden ze rustig van. Of nog beter, geef hem een spuitje!"

Nog voordat de aangesprokene zich voor haar vriend kan verontschuldigen draait Cordelia zich weer naar hem toe.

Deze doet zijn uiterste best zijn meest schuldbewuste gezicht op te zetten. Jaren van blunders en flaters komen nu goed van pas.

Dan pas merkt ze op hoe Willow bezig is voorzichtig gras en ander klein vuil van haar rug te plukken.

"Blijf van me af!" valt ze uit. "Weet je wel hoeveel deze designjurk gekost heeft? Meer dan jouw hele sjofele garderobe bij elkaar!"

Willow kijkt haar verschrikt aan. Als een katje dat de Rottweiler van de buren ontmoet.

"Het is niet dat ook maar iemand geshockeerd zal zijn door die grasvlekken op je rug." beweert Xander met wat venijn in zijn stem. Dat ze tegen hem te keer gaat is hij al lang gewoon. Hij verwacht het zelfs. Maar ze moet Willow met rust laten.

Cordelia kijkt rond voor sympathie en ondersteuning van omstanders. Deze zijn echter zo verstandig om op respectabele afstand van deze scène te blijven. Cordelia mag dan wel het populairste meisje van de school zijn, geliefd is ze niet. De meeste toeschouwers hebben er dan ook niets op tegen dat ze een keer op haar nummer wordt gezet. En dat door één van de minst populaire jongens!

De brunette slaakt een kreet van woede en frustratie. Dan keert ze zich spoorslags om, en loopt met grote passen naar de ingang van het gebouw. Als ze haar kin nóg iets hoger omhoog had gestoken, reikte die tot in de Stratosfeer.

"Mijn dag kan niet meer kapot!" beweert Xander. "De school is nog niet begonnen, en ik heb al met Cordelia in het gras geravot. Alhoewel! Denken jullie dat het verstandig is dat ik eerst maar even een Tetanusprik ga halen?"

"Oh zeker!" verzekert Buffy hem. "Na al dat gif dat ze over je heeft gespuid, ben je een kandidaat voor de uitgebreide kuur."

Aangezien de eerste lessen zo gaan beginnen begeeft het drietal zich, net als talrijke leeftijdgenoten, op weg naar hun leslokaal. De gangen van de school vullen zich met leerlingen die zich onwillig het stramien van de klok laten opleggen.

Terwijl onze drie vrienden zich naar hun eerste les begeven, bespreken ze de plannen voor de avond. Het is tenslotte vrijdag. Ze zouden alle drie graag naar de Bronze gaan, er staat een stevige rockgroep op het programma, maar ze vrezen dat Giles andere plannen met hen heeft.

"Trolalarm op twaalf uur!" zegt Xander plotseling.

Na een snel "Bedankt." verdwijnt Buffy in de richting van waar ze gekomen zijn. In seconden onttrekken de anderen jongelui haar aan het gezicht.

"Wat is een trolalarm?" vraagt Willow verbaast aan haar vriend. "En waarom om twaalf uur? Is het zoiets als een brandalarm maar dan . . . óh, goede morgen meneer Snyder."

"Het doet me goed te zien hoe serieus u uw taak opneemt." begroet Xander het hoofd van de school. "Zolang u waakt over onze veiligheid kunnen wij ons onbekommerd aan de studie wijden."

"Geen grapjes Harris." bromt de aangesprokene. "Waar is juffrouw Summers? En vertel me niet dat jullie dat niet weten!"

"Ze is er wel, maar ze was iets vergeten." brengt Xander met overtuiging. "Ze zou het niet durven om te laat te komen."

Snyder's gezicht vertelt Xander dat hij ernstig twijfelt aan het waarheidsgehalte van diens woorden. Hopend op een beter resultaat wendt het hoofd zijn priemende blik naar Willow.

"En?" bromt hij.

"I-ik weet het niet." stamelt ze, beseffend dat dit niet datgene is wat hij wil horen. "Ze-ze was net nog hier . . . en . . . en nu niet meer." Ze is blij dat ze werkelijk niet weet waar haar vriendin naar toe is. In dit soort situaties wenst ze dat ze met hetzelfde gemak creatief met de waarheid om kon gaan als Xander.

De directeur is duidelijk teleurgesteld dat zijn prooi hem weer eens door de vingers is geglipt. Zonder een poging te doe zijn verachting voor de twee pubers te verbloemen, draait hij van hen weg en vervolgt zijn speurtocht naar alles en iedereen die ook maar het vermoeden van een onregelmatigheid over zich heeft.

De meningen over directeur Snyder zijn verdeeld.

Een gedeelte houdt hem voor een bekrompen en gefrustreerd tirannetje. Een van oorsprong onbeduidend burgermannetje dat zijn minderwaardigheidscomplex op zijn ondergeschikten afreageert. Bovendien beschouwt deze groep hem als zijnde bijzonder lelijk.

Dan is er nog een andere groep. Zij hebben een minder gunstig beeld van de directeur. Zijn afwezigheid wordt dan ook zeer op prijs gesteld.

"Ik krijg telkens weer de kriebels van die man." bekent Willow. "Alsof een rat over je voeten kruipt."

"Om ons hoofd van de school te vergelijken met een rat, is ongetwijfeld een belediging voor de rat." vindt Xander.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |