In de loop van de nacht heeft de mist zich verdicht. Het zicht is teruggelopen tot zo'n twintig meter. Gelukkig zijn de sombere straten nagenoeg verlaten. Dit vermindert de kans dat een argeloze verkeersdeelnemer achter op de voort hobbelende Citroën DS knalt aanzienlijk. De maximum snelheid loopt hier geen enkel risico te worden overschreden.

Deze stokoude Snoek houdt niet van vocht. Zelfs bij droog weer is de bedrading minder dan betrouwbaar, maar nu heeft het er alle schijn van dat het vehikel zijn bestuurder aan het treiteren is. Regelmatig lijkt het er op dat het mobiel zijn laatste adem uitstoot. Even later dan weer, loopt de motor verdacht rustig.

Voor de honderdste keer zweert Giles dat hij deze keer dit stuk roest écht zal verkopen. Niet alleen is hij kwaad op zijn DS, maar ook op zichzelf. Dat hij zich door Jenny heeft laten overhalen om een paar uurtjes te gaan slapen, knaagt nu kwaadaardig aan zijn geweten. De geplande twee uur, werden er per ongeluk vijf. De slaap heeft inderdaad, zoals verwacht, zijn lichaam en geest verfrist. Nu is Giles wakker genoeg om te beseffen dat hij zijn plicht als Hoeder ernstig heeft verzaakt.

"Vijf uur!" verwijt Rupert zichzelf. "En dat in een crisissituatie. Onvergeeflijk!"

Eindelijk weet de bibliothecaris zijn hevig tegenstribbelende vierwieler in de veilige haven van zijn parkeerplaats te sturen. Zonder de portieren af te sluiten, in stille hoop dat iemand de gammele kist eens wil stelen, spoedt hij zich naar zijn studieverblijf.

Vlak voordat Giles bij de vertrouwde dubbele deuren komt hoort hij tot zijn opluchting de stemmen van Willow en Buffy. Niet dat hij aan hun plichtsbesef twijfelde, niet meer dan anders tenminste, maar zo af en toe gedragen ze zich echt als kinderen.

Het tafereel dat hem bij zijn binnenkomst begroet doet zijn plichtsgetrouwe hart goed. Jenny zit ontspannen achter de PC en werpt hem een warme glimlach toe. Aan de leestafel staan Willow en Buffy in een druk gesprek verwikkeld. Op de tafel liggen verschillende opengeslagen boeken. Losse papieren en manuscripten liggen respectloos in het rond. Terwijl Giles op de twee meisjes toe loopt vangt zijn neus plotseling een geur op die niets met oude boeken heeft te maken, hoopt hij. Het heeft iets weg van braaksel en warme olie.

"Goede morgen, Giles." verwelkomt Buffy haar mentor met een plagende stem. "Lekker geslapen?"

"Eh . . . ja." stamelt de aangesprokene schuldbewust. "I-ik had toch wat meer rust nodig dan ik in eerste instantie dacht. Heel pijnlijk."

"Geeft niet hoor. Oudere mensen kunnen nu eenmaal niet meer zo goed tegen stress." zegt zijn beschermelinge, en kijkt hem ondeugend aan.

Om nu wat van zijn waardigheid te redden, en omdat hij niet direct een snedig antwoord weet, zet hij het masker van de onverstoorbare Brit op. Dit masker vertoont al snel een barst als de al eerder genoemde geur opnieuw, en nu met meer kracht, een aanval doet op zijn reukorgaan. De bron van deze om aandacht schreeuwende stank is snel gevonden zodra Giles Xander ontdekt. Die komt met een paar perkament rollen, uit de absoluut-en-voor-iedereen-verboden-hermetisch-afgesloten kast, vanuit het kantoor aangelopen.

De bibliothecaris weet even niet waar hij eerst zijn verbazing over moet uitspreken. Xander's gezicht, dat lijkt op één van Picasso's mindere werken. De penetrante geur, of het feit dat de jonge man wat nonchalant met een paar van zijn meest waardevolle geschriften omgaat.

"We hadden een -eh- onderonsje met een zeker alcoholistische vampier." probeert Buffy Giles vragen voor te zijn. "Na enig aandringen wist hij ons wat te vertellen over de luchtgeesten." Ze hoopt zo voorbij te kunnen gaan aan hun vervelende ervaring in de Bronze. Giles kan namelijk heel onaangename ouderlijke trekjes gaan vertonen, mocht hij er achter komen dat ze in een openbare gelegenheid heeft gevochten.

"Bacchus wist wat meer over de luchtgeesten?" vraagt Rupert met een mengsel van verbazing en ongeloof. Ondertussen neemt hij voorzichtig de kostbare perkamenten van Xander af.

In het kort geeft Buffy een verslag van wat ze van Sebastian te weten zijn gekomen.

"Het is een spoor." geeft de Hoeder toe, terwijl hij zijn bril poetst. "Het zal alleen niet gemakkelijk worden teksten uit zo'n geïsoleerd gebied boven water te krijgen."

"We zijn al uren op je vooruit!" beleert de blondine hem. "Wij pluizen je boeken door op referenties naar Siberië, en Jenny schuimt ondertussen het Internet af."

"Oh, juist." weet de bibliothecaris verrast uit te brengen.

"Ik weet dat dit een hele schok voor je is, maar de jongelui zijn intelligent genoeg om ook zonder jou een onderzoek uit te voeren." zegt juffrouw Calendar, die bij hen is komen staan.

Giles lijkt daar nog niet helemaal van overtuigd te zijn.

"En wat hebben jullie dan tot nu toe gevonden?" vraagt hij dan ook sceptisch.

"Van de benodigde magische voorwerpen hebben we al een bruikbare lijst samengesteld." antwoordt Willow met enige trots. "Hoe het ritueel uitgevoerd moet worden is nog niet helemaal duidelijk. Maar over de spreuken of aanroepingen konden we nog niets vinden."

"Daarom heb ik de hulp ingeroepen van een paar Russische E-vrienden die onze vragen naar hun specialisten zullen forwarden." vult Jenny aan.

"Wil je alsjeblieft Engels blijven praten?" vraagt de Brit niet begrijpend.

"Zodra jij Amerikaans gaat spreken." stelt Buffy voor.

"De meeste teksten moeten uit het Jakoetisch worden vertaald." verduidelijkt de brunette hem. "Mijn Russische vrienden op het Internet nemen contact op met hun deskundigen."

"Tot zover is het me duidelijk." geeft Giles toe. " Nog één vraagje echter. Waarom stinkt Xander in hemelsnaam als de gerijpte restanten van een stinkdier!"

"Mijn schuld." bekent juffrouw Calendar. "Wat je ruikt is een zalf die er voor zorgt dat zijn gezicht weer snel in zijn oorspronkelijke staat wordt terug gebracht."

"Wie mooi wil zijn moet nu eenmaal offers brengen." vindt Xander.

"Geldt dat ook voor zijn omgeving?" wil Giles graag weten.

De pretoogjes van de drie vrouwen maken hem duidelijk dat hij weinig steun hoeft te verwachten voor zijn overweging om de jonge man een paar uur buiten te zetten.

"Genoeg gelachen." probeert Rupert zijn autoriteit, zover aanwezig, te herstellen. "Als we dit weekend nog van de luchtgeesten af willen komen, hebben we nog veel te doen."

"Yes Sir!" klinkt het in koor uit de monden van de jongelui.

Giles zucht een keer als hij in hun grijnzende gezichten kijkt. Gedisciplineerd zullen ze wel nooit worden, denkt hij bij zichzelf.

Ieder hervat weer de taak waarmee hij of zij bezig was voordat Giles zijn opwachting maakte.

Als even later de bibliothecaris samen met Xander oude boeken, in nóg oudere talen, aan het sorteren zijn, vraagt deze. "Ik mis Angel. Is hij niet met jullie mee terug gekomen?"

"Ten eerste, spreek voor jezelf." antwoordt zijn assistent, terwijl hij probeert uit te maken op welke stapel dit op kraaiepoten gelijkende schrift thuis hoort. "Ten tweede. De koelkast van Zijne Doodheid was leeg, en er scheen ergens een aanbieding voor bloedgroep AB te zijn. Iets voor de fijnproevers ongetwijfeld."

Giles knikt als bevestiging, maar Xander's uitgesproken afkeer van Angel zit hem niet lekker. Hij kan de gevoelens van de jongen ergens wel begrijpen. De vampier is zijn rivaal als het om Buffy gaat. En het ergste is, een succesvol rivaal. Maar hij zal moeten leren te accepteren dat het meisje nu eenmaal voor de andere heeft gekozen. Iets wat hun team niet kan gebruiken zijn twee heethoofden die meer tegen elkaar strijden dan tegen de machten van het kwaad. Zeker omdat de verhoudingen toch al niet in hun voordeel zijn.

Zoals gewoonlijk met dit soort onderzoeken, verloopt het verzamelen van bruikbare informatie moeizaam. Gelukkig hoeven ze nu niet meer specifiek op 'Luchtgeesten' te zoeken, maar meer naar rituelen en overleveringen uit hun doelgebied. De studiebollen Giles en Willow lijken onvermoeibaar. In een hoog tempo vergaren en vergelijken ze teksten. Indien nodig zoekt juffrouw Calendar naar aanvullende informatie op het Net.

Alleen Buffy en Xander hebben in de gaten dat de nacht weer over gaat in de dag.

"Verzaak je niet je belangrijkste plicht?" vraagt ze op een gegeven moment aan hem.

Xander kijkt haar aan met een gezicht van wat-heb-ik-nu-weer-gedaan.

Het meisje wijst naar haar mond.

"Je . . . . kussen?"

"Neee, schapekop! Eten."

"God! Bedankt voor de waarschuwing." zegt Xander, terwijl hij van de leestafel opstaat en zijn stijve ledematen uitrekt. "Ik zou nog zijn verhongerd zonder het in de gaten te hebben!"

"En eet niet de halve voorraad op voordat je terug bent." waarschuwt Buffy hem. "Anders moet ik je een pak voor je broek geven."

"Kan ik dat zwart op wit krijgen?" vraagt Xander met zijn kwajongensachtige glimlach.

Met een gezicht dat het midden houdt tussen verontwaardiging en amusement, pakt ze haar vriend bij de schouders en duwt hem door de deuren naar buiten.

"Als straf voor de schapekop beperk ik me tot de helft van jouw portie." klinkt het van de gang als de deuren zich weer sluiten.

"Heb het lef!" roept het meisje hem na.

Zodra ze zich omdraait merkt ze hoe de overige aanwezigen haar vreemd aankijken.

"Wat?!" vraagt ze verbaast. "Mogen we ons niet meer als pubers gedragen?"

Vanaf negen uur 's morgens beginnen de berichten van Jenny's Russische vrienden binnen te druppelen. De computerlerares en Willow storten zich op elk mailtje als hongerige katten op een onvoorzichtig vogeltje. Op het moment dat het bericht over het scherm scrolt zijn twee paar ogen al op zoek naar nieuwe aanwijzingen. De orthodoxe Brit geeft er de voorkeur aan te wachten totdat de printer de tekst heeft uitgespuwd. Om daarna met het papier in de hand direct weer zijn boeken in te duiken.

Het voordeel van een onderzoek op zaterdag is dat men niet lastig wordt gevallen door de andere parttime inwoners van de school. Niet dat het verschil zo groot is. Het is opmerkelijk hoe weinig leerlingen, maar ook leraren blinken uit door afwezigheid, gebruik maken van een voorziening die toch voor algemeen gebruik bedoeld is. De populariteit van de eigen bibliotheek ligt op hetzelfde niveau als het kantoor van directeur Snyder.

En dat terwijl Giles toch zijn uiterste best doet het aan hem toevertrouwde vertrek alle kenmerken van een serieuze studieruimte te geven. Rijen van klassieke werken, die al stof vingen ten tijden van de onafhankelijkheids oorlog. De inrichting lijkt meer op zijn plaats in het Engeland aan het begin van deze eeuw, dan in het zonnige en dynamische Californië van nu. Daar komt nog bij dat, alhoewel hij zijn sporen heeft verdiend in het prestigieuze British Museum en dus meer dan voldoende gekwalificeerd is, Rupert Giles beter overweg kan met oude manuscripten dan met mensen.

Het voordeel dat de bibliotheek tot de minst bezochte ruimten van de school behoort, is dat het nu zonder veel problemen kan dienen als clubhuis voor de Scooby Gang. Dat deze ruimte voor de jongelui een tweede thuis is geworden mag dan ook geen verrassing zijn. Ondanks dat ieder druk doende is met zijn of haar deel van het speurwerk, is de sfeer ontspannen en knus. Het serieuze werk wordt afgewisseld met de laatste roddels en vriendschappelijke plagerijen.

Op een gegeven moment strooit de ochtendzon een warm licht in de leeszaal. De drie kinderen maken grapjes tegen elkaar en Jenny schenkt hem haar ontwapenende glimlach.

"Zou zó mijn gezin kunnen zijn geweest?" vraagt Giles zich voor een kort moment af, en een steek van gemis schiet door zijn hart. Dan bedenkt hij zich wat hij daarvoor heeft terug gekregen, en het gevoel verdwijnt weer achter de muur van Britse nuchterheid.

De vriendelijke zon heeft echter ook een nadeel. Zijn behaaglijke warmte, gecombineerd met ontbrekende nachtrust, maakt het de meeste aanwezigen moeilijk om wakker te blijven. Tot nu toe worden juffrouw Calendar en Willow op de been gehouden door hun onverzadigbare dorst naar kennis. Twee van de drie jeugdige leden hebben de strijd zonder al te fanatieke tegenstand opgegeven, en hebben het zich aan de leestafel zo gemakkelijk mogelijk gemaakt.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het even duurt voordat men de persoon opmerkt die de ruimte met enige terughoudendheid betreedt.

"Ik moet toegeven verrast te zijn jou hier te zien, Cordelia." begroet Jenny de andere brunette.

Als door een wesp gestoken draait Willow zich om. Bij het zien van hun nieuwe gast vlammen haar ogen en ze bloost van onderdrukte woede.

Nu laat Cordelia Chase zich niet zo snel intimideren, en zeker niet door dat Rosenberg wicht. Het probleem is echter dat ze geen idee meer heeft waarom ze hier naar toe wilde komen. Als er één plaats is die boven aan de NietHip-lijst staat dan is het wel de schoolbibliotheek. De beheerder is Mr. Saai in persoon, en met de rest van de aanwezigen wil ze, als het valt te vermijden, ook al niet mee in het openbaar worden gezien.

"Het was niet moeilijk te raden waar jullie zouden kunnen rondhangen." begint ze, met de bij haar bekende air van de koningin die het gepeupel toespreekt. "Het was dit of het kerkhof. Heeft iemand van jullie wel eens ooit van het winkelcentrum gehoord, of van de sportvelden?"

"Dit lijkt me niet het goede moment om ons iets te verwijten." spreekt de lerares juffrouw Chase ernstig toe.

Eén van de dingen waar Cordy werkelijk goed in is, is het om de aandacht op zichzelf te vestigen. Dit heeft in ieder geval tot gevolg dat Buffy ontwaakt uit haar wat onrustige slaap. Zogauw ze ziet wie de indringster is, schudt ze haar zacht snurkende buurman wakker. In tegenstelling tot zijn gewoonte, is Xander in een paar seconden klaar wakker. De reden hiervan is de verschijning van Cordelia in zijn blikveld.

Haar klaagzang over het feit dat ze haar tijd verspilt door hier naar toe te komen, in plaats van een welverdiende strooptocht door de plaatselijke trendy boetieken, is voor ieder die dit meisje wat langer kent slechts een inleiding tot de werkelijke reden van haar bezoek. Een opwarmertje zogezegd. En voor Buffy, Xander en Willow warmt dit hun gemoedstoestand aardig op. Geen van het trio heeft er moeite mee de oorzaak van hun verpeste avond in de Bronze aan te wijzen. En die oorzaak brabbelt maar door over hoe ingewikkeld haar leven wel niet is.

"Cordelia, hou op met dat gezeik en vertel ons wat je hier komt doen!" kapt Buffy, zodra ze zich samen met Xander bij Willow heeft gevoegd, het klaaglied van de brunette af.

"Er is geen reden om zo prikkelbaar te doen." reageert Cordy verongelijkt, zorgvuldig Xander's blik vermijdend. Haar zelfvertrouwen, wat vanmorgen toch al niet zo groot is, en bravoure worden door het trio ernstig op de proef gesteld. Zo schouder aan schouder vormen ze een gesloten front gelijk een vestingmuur. Ze begint zich klein te voelen onder hun felle blikken. "Ik heb gehoord dat het gisteravond een beetje uit de hand is gelopen. Niet dat het de bedoeling was hoor!"

Het afwachtende zwijgen van de drie vrienden is dreigender dan welk verbaal geweld ze haar ook kunnen toewerpen.

"Sommige jongens overdrijven al snel als ze indruk op een meisje willen maken." Het klinkt bijna als een verontschuldiging.

"Na de dingen die je met ons hebt doorstaan, had ik dit niet van je verwacht." zegt Buffy, en haar stem klinkt koud en afstandelijk.

"Wat?" probeert Cordelia enige actieve betrokkenheid krampachtig te ontkennen.

"Dat je vanwege een stom ongelukje een paar gewelddadige bavianen op Xander afstuurde!" werpt de blondine haar klasgenote voor. "Dezelfde die jouw waardeloze leven al een paar keer uit de klauwen van de dood heeft gered."

Dit is niet wat de brunette van het gesprek had voorgesteld. Ze weet niet meer wát ze er zich van voorstelde, maar dít zeker niet. En het ergste is nog wel dat ze háár de schuld geven. Háár!

"Jullie hebben geen idee hoe groot de druk is die met mijn sociale positie samen gaat." verdedigt ze zich klagend. "Voor jullie is het makkelijk, jullie hebben geen sociaal leven. Mensen kijken naar mij op! Wat moeten ze wel niet denken als ze horen dat ik over me heen laat lopen?"

"Ik wist niet dat je ook al SM in je dienstenpakket had opgenomen." kan Xander niet nalaten sarcastisch op te merken.

De blos van woede schijnt door haar make-up heen.

"Als jij wat beter had opgelet, in plaats van met je lodderige ogen naar Buffy's tieten te staren, was er niets gebeurd. Door jouw schuld is mijn gloednieuwe designjurk geruïneerd!" verheft Cordelia haar stem in verontwaardiging.

De tegenaanval komt uit een totaal onverwachte hoek. Dat Xander nog een appeltje met haar te schillen heeft ligt in de lijn der verwachtingen. En in haar ogen neigt Buffy, door haar buitenschoolse activiteiten, ook al snel naar geweld. Maar de aanval komt van de rechterzijde.

Met een van woede vertrokken gezicht stort Willow zich op de hooghartige brunette. Alleen Xander's snelle reactie voorkomt dat zijn vriendin haar nagels in het gezicht van Cordy slaat.

Ieder van de aanwezigen schrikt hevig van de felle aanval van het anders zo zachtmoedige meisje. De aangevallene zeker niet in het minst. De nagels missen haar zorgvuldig onderhouden gelaat op slechts een paar centimeters.

"Je laat zijn lieve gezicht kapot slaan voor een stomme jurk?" schreeuwt Willow haar klasgenote in het gezicht. "Je hebt kasten vol van die niemendalletjes. En de meeste mensen hebben net zo veel respect voor jou als voor een Barbiepop uit Taiwan!"

Geschrokken door de felle verwijten kan Cordelia geen woord uitbrengen. Ze heeft vampiers gezien die minder furieus waren.

"Je bent niets meer dan een opgeblazen Braziliaanse gifkikker!" spuwt de roodharige haar gal.

"Rustig maar tijgertje." probeert Xander zijn jeugdvriendin te kalmeren, terwijl hij zijn armen stevig om haar heen houdt geslagen.

Wat er precies aan de hand is, is hem niet helemaal duidelijk, maar Giles voelt zich als oudste van het gezelschap verplicht om in te grijpen. Juffrouw Calendar weerhoudt hem echter.

"Laat de jongelui hun eigen problemen maar oplossen." zegt ze zacht. "Dit hoort net zo goed bij het opgroeien als leren lopen."

Met enige tegenzin geeft Giles toe aan haar argument.

"Het is niet mijn schuld." protesteert Cordelia zwakjes. "Het was Melody's idee en . . ."

"Jíj hebt Buckett en kornuiten op Xander afgestuurd." bijt Buffy haar toe. "Jíj bent verantwoordelijk, en jíj kunt nu beter gaan."

Cordelia staat perplex. Ze gooien haar eruit! Nog nooit heeft iemand het gewaagd om haar ergens uit te gooien. Hoe durven ze! Even denkt ze er over om ze eens te vertellen wat ze van hun gedrag vindt. Maar de woede en minachting die ze in deze drie paar ogen ziet verlammen haar wil.

Een blik in de richting van de twee volwassenen maakt haar duidelijk dat ze van hen geen steun hoeft te verwachten.

Zonder een woord te zeggen, of ze nog een blik waardig te gunnen, draait ze zich om en beent door de deuren de bibliotheek uit. Cordelia is kwaad. Kwaad op Buffy en haar vrienden, en kwaad op zichzelf. Wat heeft haar bezield om zich met dat groepje verliezers in te laten? God zij dank heeft niemand van de belangrijke mensen dat gemerkt. Die Harris en Rosenberg hebben nooit iets betekend, en Summers heeft ze duidelijk niet allemaal op een rijtje. Dat ze haar niet meer willen zien is eigenlijk maar net zo goed.

Maar waarom voelt ze zich dan zo slecht? Alsof ze iets waardevols heeft verloren. Terwijl ze het gebouw verlaat slikt ze een brok in haar keel weg.

"Barbie? Opgeblazen Braziliaanse gifkikker?" herhaalt Xander Willow's woorden, en kijkt het meisje met een brede grijns aan. "Ik ben zó trots op je!"

"Het was er uit voordat ik het in de gaten had." verontschuldigt ze zich met grote schuldbewuste ogen tegenover haar twee dierbaarste vrienden. "Ik weet niet wat me overkwam."

"Ik had het niet beter kunnen doen." beweert de jonge man. "Niet veel beter in ieder geval."

"Cordelia Chase heeft precies gekregen wat ze verdiende." vindt Buffy, en slaat een arm om de schouders van haar vriendin. "Als jij het niet had gezegd, had ik dat gedaan. Minder kleurrijk waarschijnlijk."

"Maar zo ben ik niet!" verdedigt Willow zich. "Zo agressief en gemeen. Ik leek wel Cordelia! Oh, dat was weer niet netjes."

Buffy geeft haar een stevige knuffel. "Jij lijkt in niets op Cordelia. Je bent veel te menselijk."

Ondertussen is Giles bij hen komen staan.

"Is er iets wat ik zou moeten weten?" vraagt hij terwijl hij ze over de rand van zijn bril vaderlijk aankijkt.

Nog net op tijd weet Xander een opmerking weg te slikken. Dit lijkt hem niet het tijdstip voor een grapje. Bewaren voor een volgende keer.

Zonder iets toe te voegen of weg te laten vertellen ze hem over het skateboardongeluk, en de kloppartij in de Bronze.

"En jullie onderonsje met Bacchus?" vraagt hij verder.

"Informatief en gewelddadig. In die volgorde." antwoordt Buffy.

De bibliothecaris knikt begrijpend. "Dat ik niet tot jullie MTV-generatie behoor wil nog niet zeggen dat ik dit soort situaties niet ken. Er was een tijd dat ik van jullie leeftijd was."

"In welke eeuw was dat dan?" flapt het uit Xander's mond.

Giles mondhoeken krullen in een glimlach. "Dat zijn lang vervlogen tijden die nog slechts in enkele gedateerde geschriften worden genoemd. Men noemde het, het Disco-tijdperk. De laatste overlevenden gaan over het algemeen door het leven onder de benaming 'ouders'."

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |