Deze zaterdag was één van die dagen dat alles mee scheen te werken om van Sunnydale een klein aards paradijsje te maken. Het is niet te warm en niet te koud. De mist van de afgelopen nacht heeft net genoeg vocht achter gelaten om de lucht te vullen met geuren van vruchtbare aarde en fleurig groen. Het is weekend, dus de meeste mensen kunnen hun maatschappelijke plichten, zoals werk of school, voor een paar dagen verruilen voor de meer aangename dingen des leven. De parken, het winkelcentrum, op het strand, overal zijn de mensen vrolijk en goed gemutst. Er heerst een opgewekte sfeer, zoals bij een nationale feestdag. Kortom, iedereen heeft het deze zaterdag goed naar de zin.

Van dit alles hebben de parttime inwoners van de schoolbibliotheek niets gemerkt. Degene die zijn of haar achterstallige slaap niet inhaalde, verdiepte zich in de, vooral occulte, cultuur van Siberische stammen die de twintigste eeuw nooit hebben gekend. Velen van hen lostten geruisloos op in de mist van de tijd. Slechts fragmenten van hun kennis vinden hun weg naar een stadje dat nog niet bestond toen ze verdwenen.

Vlak voordat de nacht de dag aflost van zijn eindeloze taak, storten de uitgehongerde jongelui zich op de zojuist geleverde pizzas. Terwijl Giles de bezorger betaalt woedt achter hem de inmiddels traditionele Slag Om De Pizzas. Alleen omdat hij weet dat Jenny zijn aandeel veilig zal stellen, durft hij de tijd te nemen om het wisselgeld na te tellen. Ze heeft er weinig moeite mee om hun gezamenlijke maaltijd in veiligheid te brengen. De jongelui hebben de handen vol aan elkaar.

De twee meisjes vormen een alliantie om Xander's pogingen zijn voedselvoorraad uit te breiden te verhinderen. Dit alles gaat gepaard met het nodige duwen en trekken. Het is een goede manier om de uren van concentratie en stilzitten te compenseren. Het zijn net speelse jonge honden.

De twee volwassenen aanschouwen het puberale spel vanaf veilige afstand. Deze regelmatig terugkerende uitbarsting van jolijt blijft voor Giles onbegrijpelijk, maar Jenny amuseert zich kostelijk. Waar anders kun je tijdens een etentje nog genieten van een komische voorstelling?

Het tweede gedeelte van de maaltijd verloopt een stuk rustiger. De jonge honden zijn hun overtollige energie kwijt, en het eet ook een stuk gemakkelijker zodra je vrienden het eigendomsrecht van je voedsel niet meer betwisten. Met de snel slinkende pizzas en blikjes frisdrank tussen hen in genieten ze even van de pauze, de gratis maaltijd en elkaars gezelschap.

Maar aan alle goede dingen komt een einde. De plicht roept. Of andere platte clichés die volwassenen gebruiken om momenten van geluk om te zetten in perioden van loodzware plichtsvervulling. Dat is tenminste Xander en Buffy's mening. Welke niet wordt gedeeld door Willow. In tegenstelling tot haar twee leeftijdgenoten is ze in haar element. In dit warenhuis van kennis bloeien haar talenten. Buffy mag dan de koningin van de actie zijn, maar als het om onderzoek gaat is zij de baas. Direct na Giles en juffrouw Calendar dan toch.

De daarop volgende uren kunnen het best worden omschreven als noeste arbeid. Jenny's Russische vrienden zijn meer dan mededeelzaam. Het lijkt wel of ze elk stukje tekst dat ook maar de vaagste verwijzing over de oude stammen bevat, als vertaling oversturen. De grote opgave van onze vijf vrienden is nu om uit deze zondvloed van informatie de juiste aanwijzingen te distilleren.

Als rond half negen Angel hun team komt versterken, wordt hij dan ook met open armen ontvangen. Van Buffy ontvangt hij een korte innige kus, en van de anderen stapels computeruitdraaien.

"Blij dat mijn aanwezigheid zo op prijs wordt gesteld." mompelt de nieuw aangekomene terwijl hij zijn best doet het hem zo rijkelijk aangebodene niet over de vloer te strooien.

"We willen niet dat je de indruk krijgt dat je niet welkom bent." antwoordt zijn vriendinnetje. Ze maakt een hoek van de leestafel vrij door alles wat daar ligt rigoureus op een hoop te schuiven, en nestelt zich naast hem.

Het is niet zo dat dit werk twee uitvoerenden vereist, maar Buffy is vast besloten om, ondanks het vele werk, zo veel mogelijk tijd met haar vriend door te brengen. Een vaste vriend is één van de weinige dingen die ze gemeen heeft met andere meisjes van haar leeftijd. Al kan ze natuurlijk moeilijk tegenover haar klasgenoten pronken met haar verovering. Hoe leg je ze uit dat je romantische, en andere, gevoelens koestert voor een man die vele malen ouder is dan hun grootouders.

Zoals hij nu zo langs haar zit, geconcentreerd en, o zo mannelijk. Ze kent elke lijn en elke welving van zijn gezicht. Maar telkens ontdekt ze weer nieuwe fascinerende details. Haar blikken blijven niet onopgemerkt, en hij schenkt haar een liefhebbende glimlach die haar hart doet smelten. Geen twijfel mogelijk, bedenkt Buffy zich, ik ben zo verliefd als een bakvis. Wat volkomen normaal is voor haar leeftijd. Samen bestuderen ze de vertalingen. Lekker dicht tegen elkaar aan. Buffy voelt zich beschermt en veilig, en Angel warmt zijn gekwelde ziel aan haar liefde.

Een tijd later wordt de rust en vrede verstoord door een luid "Kiekeboe!". Diegenen van het team die een vrij zicht hebben op de toegangsdeuren ontdekken tot hun schrik hoe Spike, brutaal en arrogant als altijd, hun heiligdom betreedt. Op de voet gevolgd door Drucilla, Bacchus en twee mannen die voor hun dood werkzaam waren als dokwerkers. Of een ander beroep dat grote lichamelijke kracht combineert met een minuscule intelligentie.

"Dit herinnert me eraan waarom ik als kind zo'n hekel aan school had." schampt de blonde man. "Niets is zo saai als neuzen in boeken over onderwerpen die alleen de schrijvers interesseerden."

"Maar genoeg over mijn jeugdtraumas." vervolgt hij met een glimlach. "Ons bezoek is zakelijk en niet gewelddadig. In eerste instantie."

"Wat zoek je hier?" gromt Angel, die met Buffy, Xander en Giles de voorste verdedigingslinie vormt.

"Wat ik zoek, oude wapenbroeder." antwoordt Spike. "Is een oplossing voor een gezamenlijk probleem. En om met de deur in huis te vallen, ik heb een deel van de oplossing."

"Begrijp ik het goed?" vraagt Buffy. "Je stelt een samenwerking voor?"

"Ik weet hoe pervers en tegennatuurlijk het klinkt." bekent Spike. "Maar tot mijn verdediging kan ik aanvoeren dat een roedel luchtgeesten me hiertoe dwingt."

"Nu ben ik jaloers!" grapt Buffy. "Je hebt me nooit verteld dat er nog anderen zijn die je angst inboezemen."

"Kunnen we stoppen met het uitwisselen van beleefdheden, en tot de reden van het bezoek overgaan?" stelt Xander voor. "Ik krijg er de kriebels van om met vampiers in één vertrek te zijn."

"Typisch is dat." zegt de blonde vampier. "Als ik met mensen in één ruimte ben, krijg ik altijd honger!"

"Xander heeft gelijk." mengt Giles zich in het gesprek. "Laten we ons concentreren op het probleem van de luchtgeesten. Ik heb begrepen dat Bacchus de sleutel tot de oplossing is."

"Nou! Eén helft van de oplossing." zegt de Sleutel. "De andere helft moet uit jullie kamp komen."

"Waarmee je bedoelt?" vraagt de bibliothecaris achterdochtig.

"Míjn kennis, en juffrouw Calendar's magische krachten. Ik neem aan dat de welgevormde brunette op de achtergrond mijn charmante assistente zal zijn?"

"Misschien sta ik je wel toe míj te assisteren!" zegt Jenny met een zelfvertrouwen die groter is dan wat ze voelt. De harde zelfgenoegzame blik van die Bacchus maakt haar strijdlustig. En de manier waarop hij zijn ogen over haar lichaam laat glijden brengt ook al niet de Ghandi in haar boven. Bovendien is ze niet van plan hun harde werk van het afgelopen etmaal te laten ondersneeuwen door een vampier die toevallig in het juiste tijdruimteframe leefde.

"We hebben al heel wat ontdekt!" zegt ze belerend tegen het clubje ondoden, en tegen hun voorgeschoven oplossing in het bijzonder. "Het ritueel om de luchtgeesten te vernietigen bestaat uit twee delen. Het eerste deel is een insluitingsritueel, en het tweede deel is de eigenlijke ontbindingsspreuk."

Bacchus verraste en bewonderende blik geeft aan dat in ieder geval dit deel van hun onderzoek het juiste resultaat heeft opgeleverd.

Met versterkt zelfvertrouwen vervolgt Jenny haar uitleg. "Voor het insluitingsritueel tekenen we een Octogoon met in het centrum de symbolen voor lucht en energie. Op elk van de hoekpunten plaatsen we één van deze magische voorwerpen, in relatie tot diens invloed op die hemelrichting." Trots wijst ze op de acht voorwerpen die ze in de loop van de middag hebben verzameld.

In Bach's ogen verschijnen pretlichtjes en één van zijn mondhoeken krult in een halve glimlach.

"In plaats van de veren moet je de huid van een raaf hebben!" corrigeert hij haar als een leraar die zijn leerlinge op een fout heeft betrapt.

"De vertaling is gedaan door Rusland's grootste deskundige op dit gebied!" verdedigt juffrouw Calendar zich.

"Wat maar weer bewijst dat niemand onfeilbaar is." is Sebastian's weerwoord. "En hoe zit het met de bijbehorende spreuk?"

Jenny geeft de man een vel papier dat bij de acht magische voorwerpen lag.

"Hmmm. Een vertaling." gromt hij afkeurend. "De originele tekst is veiliger."

"Is jouw Jakoetisch niet een beetje roestig na al die eeuwen?" vraagt de brunette sceptisch.

"Dat valt wel mee. Ik bezoek nog regelmatig oude bekenden in Siberië. Wat ons op de ontbindingsspreuk brengt."

Dit is het deel van het gesprek waar Jenny zich zorgen om maakte. Hier heeft ze niets aan te bieden. Geen enkel stukje informatie betreffende dit onderdeel is uit het voormalige Rode Rijk gekomen. Een belangrijk stukje kennis, dat hoogstwaarschijnlijk is opgegaan in de vergetelijkheid der eeuwen.

Het zwijgen van zijn gesprekspartner zegt Bacchus genoeg.

"Ben blij te merken dat ik nog onmisbaar ben." grijnst hij. "Geeft me toch weer zoiets als een doel in het onleven."

"Dat is dus geregeld." onderbreekt Spike. Hij heeft zijn buik vol van de saaie technische details. "De witte heks zorgt voor de spullen en Bacchus voor de spreuken. Laat ons zo snel mogelijk dit muffe hok verlaten, en op jacht gaan naar die rookslierten."

"En ik neem aan dat je ook weet waar je ze kunt vinden?" vraagt Giles, duidelijk gepikeerd door de kritiek op zijn heiligdom.

"Niet direct." moet de blonde man toegeven. "Maar we hebben nu genoeg manschappen om een uitgebreide zoekactie op te zetten. Als we ons in kleine groepjes opdelen kunnen we snel een grote oppervlakte afzoeken."

"Geweldig idee!" zegt Buffy met onverholen sarcasme. "Mochten de gelukkige vinders hun ontmoeting met het roedel al overleven, dan mogen ze hopen dat de luchtgeesten netjes blijven wachten totdat Jenny en Bacchus zijn gehaald."

"Ik heb nooit beweerd dat mijn plan perfect was." beweert Spike. "Maar als je een beter idee hebt."

"We zouden er achter moeten kunnen komen waar de kans het grootst is dat ze vannacht zullen toeslaan." vindt Giles.

"Een plaats zonder lichten en met zo veel mogelijk prooien." redeneert Sebastian.

"Het Razor Blad's nachtfeest!" zegt Xander enthousiast.

"Natuurlijk!" valt Willow hem bij "Alleen het licht van de maan en tientallen jongeren."

"Een feestje, en ik ben niet op de hoogte?" zegt Buffy met gespeelde verontwaardiging. "Niet dat ik er naar toe kan, maar toch."

"Je kunt het niet weten omdat je nog niet zolang in Sunnydale woont." legt haar vriendin haar uit. "Maar toen ons basketbalteam vijf jaar geleden een belangrijke finale won, vierden ze dit 's nachts op het strand. Sindsdien feesten ze elk jaar rond deze tijd. Het is al zoiets als een plaatselijke traditie."

"En jullie weten waar dit feest plaats vindt?" vraagt Giles.

"Oh ja. Bij de oude vuurtoren." antwoordt Willow. "Maar er is een probleem."

"Probleem?" vraagt Buffy.

"Het is alleen voor genodigden!" verduidelijkt Xander.

"Lijkt me geen probleem." vindt Spike. "Wat dacht je er van Dru, als we onszelf eens uitnodigden voor dat feestje?"

Drucilla's gezicht spreekt boekdelen. Ze verheugt zich al op het feestje, zoals een kat zich verheugt op een vette muis.

"Dat probleem is ook weer uit de weg." zegt Buffy. "Zie je wel hoe gemakkelijk je problemen kunt oplossen door samen te werken?"

"Mogelijk." uit Spike zijn bedenkingen. "Maar toch houd ik er een vieze smaak in mijn mond aan over."

"Verbaast me niets bij een wandelend lijk." kan Xander niet laten op te merken.

"Zo. Nu ik mijn waardevolle kennis met jullie heb gedeeld, wordt het tijd voor me om op te stappen." zegt Bach terwijl hij aanstalten maakt om het gezelschap te verlaten.

"Niet zo snel!" verspert Angel hem de weg. "Jij moet Jenny helpen met de spreuken."

"Wat nou!?" doet Sebastian verontwaardigd. "De insluitingsbezwering hebben jullie al, en ik ben best bereid de ontbindingsspreuk op papier te zetten. Met de nodige aanwijzingen. Ik heb er alle vertrouwen in dat juffrouw Calendar het ritueel tot een goed einde zal brengen."

"Je bent een lafaard!" snauwt Spike. "Zogauw het gevaarlijk wordt knijp je er tussen uit."

"Natuurlijk ben ik een lafaard." geeft Bacchus grif toe. "Die reputatie heb ik al tientallen eeuwen. Waarom zou ik daar nu opeens verandering in gaan brengen?"

Spike pakt Bach met beide handen bij diens vest en brengt zijn gezicht tot op een paar centimeters van dat van zijn gesprekspartner. "Omdat, als je ook maar aan vluchten dénkt, ik je persoonlijk alle ledematen van je romp afscheur. En Dru mag zich daarna met de rest amuseren."

"Ho, ja, kijk. Als je op mijn gevoel gaat spelen." sputtert de aangesprokene. "Dan wil ik mijn vertrek nog wel even uitstellen."

"Nu we weer eensgezind zijn in onze strijd tegen de luchtgeesten, kunnen we dan overgaan tot het uitvoerende gedeelte?" vraagt Giles, terwijl hij Jenny helpt de benodigde spullen in een tas te laden. "Het wordt er niet vroeger op."

"Ik neem aan dat dat Brits is voor; Laten we zo snel mogelijk tot actie overgaan?" doet Buffy een poging de verwarring van de rest van de aanwezigen te verwoorden.

"In steno." beaamt de Brit.

"En dan zijn er nog mensen die beweren dat Amerikaans en Engels dezelfde taal is." schudt Xander zijn hoofd, terwijl men de bibliotheek verlaat.

Alhoewel men in deze situatie gedwongen is om samen te werken, is het vertrouwen tussen de twee groepen als een dood geboren kind. Iedere groep blijft op hun helft van de gang en houdt de anderen vanuit de ooghoeken in de gaten. Buiten het schoolgebouw heeft men iets meer ruimte, en daar maakt men dankbaar gebruik van.

"Oh god, wat stom!" roept Xander opeens en slaat zich voor het voorhoofd. "Iets vergeten." Zonder verder een woord van uitleg tegen zijn verraste vrienden rent hij terug.

Na een maar minuten verschijnt hij weer, maar nu met zijn vertrouwde rugzak.

De vragende gezichten van het wachtende gezelschap dwingt hem tot een verklaring.

"Jenny en Bacchus mogen dan alles hebben om de luchtgeesten te verslaan, maar zogauw het monster van de hongersnood zijn gruwelijke kop opsteekt, ben ik diegene die is voorbereid. Geen van mijn strijdmakkers zal dan een vruchteloos beroep doen op mijn noodrantsoenen."

"We gaan een stel gevaarlijke wezens bestrijden en jij denkt aan je maag?" vraagt Spike, met een blik die ernstig twijfelt aan de geestelijke gezondheid van de jongen.

"Maar natuurlijk." is het antwoord. "Het bestrijden van gruwels in de nacht maakt me altijd hongerig. Net zo goed als school, uitgaan, studeren, werken en seks. Maar dat laatste is slechts een theorie."

"Ik weet niet of het wel zo verstandig is hem mee te nemen." richt Spike zich tot Buffy.

"Ik ook niet." vindt ze. "Maar dezelfde bedenkingen heb ik ten opzichte van Drucilla. Weet je wat we doen? Jij houdt een oogje op jouw mafkees, en ik hou de mijne in de gaten. Oke?"

De blonde man knikt slechts. Op één of andere manier past dit uitstekend in deze bizarre wereld. Maar echt gerust is hij er niet op. Als nu ook al de Goeden zich vreemd gaan gedragen, waar blijf je dan als eerlijke vampier?!

"Bedankt voor je steun." zegt Xander tegen zijn vriendin. "Denk ik." vervolgt hij met een frons.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |