Decennia lang heeft hij hier aan de kust bij Sunnydale zijn plicht gedaan. Ontelbare schepen vertrouwden voor hun navigatie op zijn licht. In die tijd werd hij nog beschermd door een rij duinen. Maar dat was voordat de zee een stuk van de kust terug claimde. Nu heeft hij alleen nog maar droge voeten bij een uitzonderlijk laag tij. De rest van de tijd ondergraaft de koude onverbiddelijke zee beetje bij beetje zijn fundamenten. De nu nutteloze toren wordt heden ten dage alleen nog maar gewaardeerd door de altijd aanwezige meeuwen. En voor zijn imitatie van de toren van Pisa. Maar in tegenstelling tot zijn voorbeeld hoeft deze toren geen reddingsactie te verwachten. In de niet te verre toekomst zal het zand de krachten niet meer kunnen verwerken, en dat zal het moment zijn dat de oude vuurtoren in een hoop puin verandert. De enige rol die hij nog speelt is dat van een verzamelpunt. Zoals een boom op een plein, of een kiosk in een park. Een opvallend object in de omgeving. Zonder dat men weet heeft van, of geïnteresseerd is in, zijn geschiedenis.

De jongelui die op dit late uur bezit hebben genomen van het strand tussen de duinen en de scheve toren zijn daarop geen uitzondering. Het enige wat hen interesseert is om zo veel mogelijk plezier te maken.

Behalve de halfvolle maan wordt het feest slechts verlicht door sporadische kaarsen die, door ze in glazen potten te plaatsen, afgeschermd zijn van de wind. De meeste genodigden mogen nog geen alcohol drinken, maar er is vanavond niemand die deze wet serieus neemt. De stemming is uitgelaten en iedereen vermaakt zich uitstekend. Ieder die meetelt op de Sunnydale High School is aanwezig. Ze beschouwen zich dan ook als een exclusieve club van winnaars.

Er zijn weinige die zich daar beter van bewust zijn dan Cordelia Chase en haar hofhouding. In deze ambiance voelen ze zich thuis, hier zijn ze in hun element. Cordelia gedraagt zich dan ook als een vis in het water. Maakt nieuwe contacten, hernieuwt oude. Flirt een beetje met de zoon van een plaatselijke politicus. Fingeert interesse in de sterke verhalen van een veelbelovende footballspeler. En deze mensen willen ook met haar gezien worden. Ze is het populairste meisje van de school. Heeft rijke ouders en het voorkomen van een beroemd model of actrice.

Eén van haar volgelingen, Tracy, onderbreekt Cordy's activiteiten om haar te wijzen op een nieuwkomer. Deze jonge man, die door de laatste rij duinen komt aangelopen, wordt al snel gevolgd door nog twee personen. Cordelia kan hun gezichten door het weinige licht niet onderscheiden, maar herkent al snel de silhouetten, en vooral hun manier van bewegen. Xander Harris, dat Angel figuur en natuurlijk Buffy Summmers. Schrik en verontwaardiging strijden om voorrang. Wat doen die hier denkt ze. Dat ze niet zijn uitgenodigd staat als een paal boven water. Met een halve verontschuldiging verlaat ze het gezelschap en stevent met ferme pas op de indringers af. Ze zal hun wel eens duidelijk maken dat ze hier niet welkom zijn.

Nog voordat ze Xander bij de grens tussen het strand en de duinen ontmoet, ontwaart ze ook juffrouw Calendar, Giles en Willow Rosenberg.

"Wat doen jullie hier?" begint ze bestraffend tegen het groepje, en Xander in het bijzonder. "Jullie mogen hier niet komen! Jullie zijn niet uitgenodigd." Ondertussen hevig gebarend met haar armen. Niet zozeer om haar woorden kracht bij te zetten, maar meer om haar vrienden op het strand te laten zien dat ze niets met dit rare stel te maken wil hebben.

"Ik weet dat dit moeilijk voor je te begrijpen is." antwoordt Xander met zijn sarcastische grijns. "Maar we zijn niet geïnteresseerd in jou of je zogenaamde vrienden. Jullie zijn voor ons van geen belang. Behalve dan als lokaas."

Een onaangenaam gevoel bekruipt Cordelia. Ze weet uit bittere ervaring dat als, zoals nu, de Doder haar hele team mee op pad neemt, er over het algemeen gruwelijke dingen staan te gebeuren. Dan pas valt haar oog op Spike en Drucilla, en drie voor haar onbekende personen. Als dat de goede term is.

"W-wat doen die bl-bloedzuigers hier?" stamelt ze van ontzetting.

"Niet zo laatdunkend over onze bondgenoten alsjeblieft." wijst Xander haar terecht. "Tijdelijk weliswaar, maar toch bondgenoten."

Cordelia bekijkt het onwaarschijnlijke groepje met ongeloof.

"Zijn jullie van je verstand beroofd?" weet ze eindelijk uit te brengen.

"Dat moet wel." vindt Jeffrey Lombard, de vaste quarterback van het schoolfootballteam. In de rug gesteund door vier van zijn potige verdedigers. "Iedereen weet, dat als je hier zonder uitnodiging komt, wij ons verplicht voelen jullie te verwijderen. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks."

"Alsjeblieft kwaadschiks." smeekt Spike spottend.

"Mag ik die grote blonde?" vraagt Drucilla poeslief, terwijl ze zich verleidelijk tegen Spike's rug aan drukt. "Hij is nog zo jong en energiek. En kijk eens hoe mooi de aderen op zijn armen liggen. Mag ik Spiky?"

"Niets daarvan!" richt Buffy zich tot het bizarre paartje. "Er wordt vanavond niet gesnoept. Anders doe ik dat -eh- staakding."

"Spelbederfster!" mokt Dru, en pruilt als een klein kind.

Ondertussen hebben Spike's mannetjesputters hun positie ingenomen tegenover de verdedigers. Hun brede grijnzen duiden op een grote bereidheid tot gewelddadig handelen.

Nu zijn ze als footballspelers wel wat gewoon wat agressieve tegenstanders betreft, maar deze drie mannen, en de vreemde donkere vrouw, verheugen zich wat al te veel op het gevecht. Ondanks hun numerieke meerderheid heeft Jeffrey opeens niet meer zo veel vertrouwen in de uitslag. En zijn strijdmakkers beginnen ook al tekenen van nervositeit te vertonen.

"Laten we onze tijd niet verdoen met deze nullen!" onderbreekt Cordelia de onaangename stilte. "We gaan terug naar het feest en negeren ze gewoon."

"Goed idee!" stemt Jeffrey toe, iets te snel naar zijn eigen smaak.

Met opgeheven kin draaien de jongelui zich om, en lopen terug naar hun vrienden. Het gegrinnik achter hun ruggen brandt ernstige schandvlekken in hun trots.

"Niet helemaal wat ik er van had gehoopt." zegt Spike met een zekere voldoening.

"Je zelfbeheersing was bewonderenswaardig." weet Buffy sarcastisch te melden.

"Nu we het amusante gedeelte achter de rug hebben, kunnen we met de voorbereidingen voor het ritueel beginnen?" vraagt Bach. "Ik voel er weinig voor om hier te worden overvallen door de luchtgeesten."

Daar heeft niemand iets tegen in te brengen. Op aanwijzingen van Sebastian bereidt Jenny, bijgestaan door Giles en Willow, het ritueel voor. Ze tekent de achthoek in het mulle zand en plaatst de meegebrachte voorwerpen op hun voorbestemde plaats.

Voor de huid van een raaf hebben ze onderweg een korte tussenstop gemaakt bij een obscuur winkeltje. Een bazaar van occulte en aanverwante artikelen. Waarvan Willow voor zichzelf heeft uitgemaakt, er een dezer dagen in alle rust eens rond te neuzen.

"Wanneer zeg je de spreuk op?" vraagt ze nieuwsgierig aan Jenny.

"Zodra ze in zicht zijn." krijgt ze als antwoord.

"Maar zijn Cordelia en haar vrienden niet te ver weg?" verwoordt het roodharige meisje haar zorgen. "Ik bedoel, aangezien zij het lokaas zijn."

"Maak je maar niet ongerust." antwoordt Bach haar. "Zogauw de luchtgeesten zich laten zien, en de spreuk is uitgesproken, komen ze op de magische kring af als politici op een bordeel."

Nu al het voorwerk is gedaan, zit er niets anders op dan te wachten. Om de omgeving goed te kunnen overzien heeft de groep zich over twee duintoppen verdeeld. De vampiers op de ene en de mensen, met Angel, op de aangrenzende. Het vertrouwen tussen de twee groepen is recht evenredig met de afstand die hen scheidt. Behalve de vrolijke geluiden van het strandfeest, het ruisen van de golven en de wind die met het helmgras speelt, is er lange tijd weinig anders te horen. Ieder heeft het zich gemakkelijk gemaakt. Zonder de nodige waakzaamheid uit het oog te verliezen.

"Kan een nevel zich haaks op de wind bewegen?" vraagt Xander op een gegeven moment.

"Nee. Natuurlijk niet." zegt Willow, die dicht tegen hem aan zit. Het koelt al wat af.

Xander's opmerking heeft de aandacht van zijn vrienden getrokken. Met zijn allen speuren ze in de richting waarin hij kijkt. Het zuiden, langs het strand.

Op een honderd meter van hen vandaan glijdt een ijle nevel, die niet hoger komt dan iemands scheenbenen, langzaam richting feestvierende jongelui. Het maanlicht maakt de nevel maar een tint lichter dan het strandzand. Alleen door zijn beweging valt het op.

Ook de ondoden krijgen nu in de gaten wat er aan de hand is. Tegelijk met juffrouw Calendar komt Sebastian van zijn duin af, en komen ze bij de magische achthoek bij elkaar. Giles wil haar volgen maar ze gebaart hem te blijven waar hij is.

Binnen enkele ogenblikken wordt de lucht gevuld met de klanken van een vreemde taal. Met behulp van Bach gebruikt Jenny de originele tekst.

Terwijl de laatste woorden wegsterven in de nacht verandert de nevel van koers. In plaats van zijn pad over het strand te vervolgen wijkt het steeds verder af in de richting van deze specifieke duinen. Niet alleen verandert hun richting, maar ook hun snelheid. De laatste tientallen meters leggen ze af met de snelheid van een aanstormende trein.

De Octogoon werkt op de luchtgeesten zoals een afvoerputje werkt op water. Na een korte spiraal wordt de onnatuurlijke nevel gevangen in het centrum van de magische kring. Een bol met een diameter van circa twee meter hangt een paar meter boven het fijne duinzand.

Nu hun verschrikkelijke vijand is ingesloten verzamelen zowel de mensen als de ondoden zich rond de witte bruisende bol. Meestal zien ze alleen maar vage bewegingen, maar af en toe lijkt het wel alsof een rooksliert zich voor een ogenblik kan losscheuren van de rest.

"Hoelang houdt de bol stand?" vraagt Giles, meer uit wetenschappelijke nieuwsgier dan uit angst.

"De betovering is sterk." antwoordt Bach met enige trots. "We hebben alle tijd voor fase twee."

"Hoe eerder hoe liever." vindt Spike. De ontmoeting van gisternacht ligt hem nog wat te vers in het geheugen.

"Omdat jullie zo aandringen." zegt Sebastian. Op zijn teken spreidt Jenny haar armen richting kolkende bol. Weer spreekt ze woorden in een taal die ze niet kent. Bach staat vlak achter haar en fluistert de woorden in haar oor. De samenwerking is zo goed dat hun lippen synchroon bewegen.

De gevolgen laten niet lang op zich wachten. Langzaam maar zeker krimpt de bol. Tegelijk begint het een vaag wit licht te verspreiden dat helderder wordt naarmate de diameter slinkt. Al snel heeft het de intensiteit van een straatlantaarn. Even later is het licht zo fel dat de omstanders hun ogen moeten afwenden. De woorden hebben plaats gemaakt voor een soort gezang. Het lijkt nog het meest op het Gregoriaans, maar dan een paar versnellingen langzamer. Een geluidloze explosie van licht markeert het einde van de gevreesde luchtgeesten. De nacht valt als een deken over hen heen.

Het duurt even voordat iedereen weer gewoon is aan de duisternis.

"Dat was indrukwekkend!" zegt Giles met gepaste bewondering voor Jenny.

Maar de jonge vrouw reageert niet. Ze staart wezenloos naar het stukje lucht waar nog maar net de dodelijke rookslierten aan hun einde zijn gekomen. Voorzichtig raakt hij haar gezicht aan. Geen reactie.

"Wat is er met haar aan de hand?" vraagt de Brit verontrust aan Sebastian.

"Alles is in orde." stelt deze hem gerust.

Dan plant hij zijn hand tegen Giles gezicht en duwt hem hard naar achteren. Verbaast en verschrikt valt deze achterover voor de voeten van zijn jeugdige vrienden. De opgeluchte vrolijkheid van de jongelui slaat onmiddellijk om in verwarring en nervositeit.

"Alles is in orde." herhaalt Bach. "We gaan gewoon over naar fase drie. En dat betekent, lunch!" Tegelijkertijd verdwijnt zijn menselijk gelaat en verschijnt dat van de vampier.

Zijn medestanders volgen onmiddellijk zijn voorbeeld. Al snel staan de mensen met hun ruggen naar de duin. Onder zwaar beleg van de mensachtige roofdieren.

"Lunch is een goed idee." vindt Xander, en opent zijn rugzak. "Tijd voor de noodrantsoenen."

Zijn vrienden kijken hem aan alsof hij gek is geworden.

"De vaste bestelling Buffy?" vraagt hij en gooit haar wat toe.

Pas als ze kijkt wat ze in een reflex heeft gevangen, ziet ze dat het twee staken zijn. In luttele seconden haalt Xander een heel arsenaal aan antivampier wapens te voorschijn, en verdeelt ze snel onder zijn vrienden.

"Ik ben diep teleurgesteld door je gebrek aan vertrouwen." verwijt Bacchus de jongeman.

"Daar kan ik best mee leven." antwoordt deze.

"Figuurlijk gesproken." grijnst Spike strijdlustig.

De twee dokwerkers worden door de nu rijkelijk van wapens voorziene Xander, Willow en Giles op afstand gehouden.

Angel dreigt Spike en Drucilla met zijn staak, en Bacchus ziet zich geconfronteerd met Buffy.

"Zo kameraadschappelijk, zo hecht." spot de vampier. "Dit geeft me echt een gevoel van jakkes. Eens kijken hoe goed je werkelijk bent."

Hij heft zijn hand en laat zijn lange vingers in de lucht dansen. "Vampier Doder, doodt vampier!"

Buffy voelt hoe haar gewapende hand opeens naar rechts slaat. Slechts een luttele centimeter van zijn borst weet de verraste Angel de staak te blokken. Vol verbijstering en ongeloof kijken de twee elkaar aan. Een huivering trekt door het meisje als het tot haar doordringt, dat ze bijna de man die ze meer dan wat ook in deze wereld lief heeft had gedood. Voor Angel kwam de dodelijke aanval uit een richting die hij volkomen vertrouwde. Met een ruk, alsof ze zich brandt, trekt ze de arm terug tegen haar lichaam. Hijgend als reactie op de emoties.

Met een gemene grijns laat de vampier zijn vingers weer dansen. "Doodt vampier!"

Maar nu grijnst ook Buffy, en ze richt met vuur in haar ogen haar staak op Bacchus.

"Je bent sterk!" zegt deze met een zweem van bewondering. "Maar dat maakt niets uit. Vampier, doodt Doder!"

Een dierlijke grauw doet het meisje naar rechts kijken. Vlak voordat ze door de felle aanval tegen de grond wordt geworpen, kijkt ze in het vampiersgelaat van haar geliefde. Niets in dit gezicht echter herinnert aan de goede zorgzame man die ze kent. Wat haar bespringt is een meedogenloos en hongerig beest.

Hun beide staken verliezen ze al snel in de hitte van het gevecht. Ze rollen door het duinzand in een bruut handgemeen. Ondanks het levensgevaar waarin ze verkeert, kán ze dit monster niet doden. Omdat ze weet dat ergens diep in dit ding zich haar zielsgenoot bevindt. Ze weet echter ook dat er niemand is die haar zo haat als Angelus.

Geamuseerd bekijkt Bacchus hun strijd die voor hem woedt. "Wie er ook wint, die vergeeft het zichzelf nooit."

Zonder hun twee sterkste vechters zijn de kansen van de rest van de Scooby Gang wanhopig klein. Iets wat hun opponenten maar al te goed beseffen. Drie gewone mensen, waaronder twee kinderen, zijn voor drie krachtige vampiers geen echt gevaar. Dit geeft ze de gelegenheid een beetje met ze te spelen. Voordat ze hun kelen zullen openscheuren.

Een paar passen achter Spike geniet Drucilla met volle teugen van het Kat-en-muis spelletje. De wanhopige vastberadenheid van de verdedigers belooft een hartige maaltijd. Hun met adrenaline verrijkt bloed zal haar tong en gehemelte prikkelen, zoals specerijen in menselijk voedsel. Dit herinnert er haar aan hoeveel honger ze heeft. De vrouw die ze vanmorgen met Spike deelde was nauwelijks voldoende om haar ergste honger te stillen.

Voor vannacht heeft ze de perfecte prooi gevonden. Het roodharige meisje met haar bleke huid. Ze ziet er zo heerlijk onschuldig uit. Ondanks haar angst, die Dru's neusgaten vult met genot, staat ze haar twee vrienden dapper ter zijden. Het is alsof de vampiere het bloed van het meisje al kan proeven.

De bijzondere aandacht die de donkerharige vampiere voor haar heeft, gaat niet ongemerkt aan Willow voorbij. De rillingen lopen haar over de rug als ze in Drucilla's begerige ogen kijkt. Instinctief probeert ze zich nog verder achter de ruggen van Xander en Giles te verbergen.

Als het zijn strijd tegen Spike en één van de krachtpatsers toestaat, Xander houdt de andere bezig, probeert Giles een manier te bedenken om Jenny uit de klauwen van Bacchus te redden.

"Je hebt gelijk." zegt deze ondode, als hij Giles bezorgde blik opmerkt. "Ze is inderdaad mooi en lieflijk."

Zijn hand glijdt door haar haar, en via haar hals over haar slanke rug.

"Zijn deze prachtige ogen het waard om voor te sterven?" vervolgt hij bedachtzaam. "Nutteloos te sterven?"

Bach gaat achter de nog steeds bewegingloze vrouw staan, en snuift de geur van haar hals op. Terwijl hij Giles uitdagend aankijkt, glijden zijn handen over haar buik en heupen.

De ogen van de Hoeder vlammen van woede.

"Het is een tijdje geleden dat ik een maîtresse had." vervolgt Bacchus. "Met een vrouw als dit kan ik me een hele tijd vermaken. Toch zeker twee maanden. Wil je geen poging doen je aangebedene te redden, voordat ik haar tot één van ons maak?"

Zijn sadistische grijns drijft Giles tot wanhoop. Zijn hart schreeuwt er om deze vuile parasiet het hoofd van de romp te rukken. Maar zijn nuchtere verstand zegt hem echter, dat dit plan nog niet de illusie van een kans heeft. Zodra hij zich op de vampier stort, zal Spike hem in de rug vallen. Hij zal dood zijn nog voordat hij in reikwijdte van Jenny komt. Bovendien bezegelt dat niet alleen zijn eigen lot, maar ook dat van Willow en Xander. Zonder zijn rugdekking zijn ze ten dode opgeschreven. Het breekt hem zijn hart Jenny op te moeten geven. Maar hij weet dat hij nog geen seconde zou kunnen leven met het schuldgevoel, mocht hij de kinderen in de steek laten.

Bacchus leest Giles beslissing van diens gezicht af.

"Nobel, maar evengoed nutteloos." spot hij.

De vampier legt zijn gezicht in de lange slanke hals van de vrouw. Weer laat hij zich bedwelmen door de geur van haar zachte huid.

"Ontspan je!" vermaant hij zichzelf. "Als je teveel bloed onttrekt zal ze niet herrijzen."

Zijn honger kan nog altijd worden gestild door de jongelui op het strand. Deze prooi is te mooi en te boeiend om slechts als voedsel te dienen.

"Heeft niemand je ooit verteld hoe onsmakelijk het is om in iemands nek te hijgen?"

Verrast en verbaast opent Bacchus zijn in extase gesloten ogen. En kijkt recht in het gezicht van Cordelia Chase. Nog voordat hij de gelegenheid krijgt zich te herstellen, spuit ze iets in zijn gezicht. Een schreeuw van pijn is het gevolg. Wanhopige pogingen het brandende goedje uit zijn ogen te wrijven bieden geen verlichting.

Pas nu merken de overige vampiers de nieuwe speelster op. Het tweede wat ze opmerken is dat juffrouw Calendar uit haar trance lijkt te ontwaken. En wat nog erger is, de Doder en haar vampiervriend vechten niet meer.

Spike schat de nieuwe situatie snel in. Met zijn vieren tegen zes ervaren vampierjagers. Waarvan één de Doder is, en een ander een ondode in een heel slechte bui. Hij is zeker geen lafaard, maar heeft een gezond vertrouwen in de strategische terugtocht.

De twee mannetjesputters zien deze optie niet. Beiden doen een alles of niets aanval op hun tegenstanders. Nummer één op Giles, Willow en Xander, en nummer twee neemt het tegen de rest op. Niet alleen onervarenheid, maar ook een dodelijke dosis zelfoverschatting beslecht hun lot.

Xander, die onder zijn aanvaller is terecht gekomen, leidt deze af met opmerkingen over diens slechte adem en met steken naar zijn ogen. Geholpen door een felle Willow die het monster, met haar met zilver beslagen kruis, op elk stukje onbedekte huid brandt waar ze bij kan. Dit heeft Giles de paar seconden die hij nodig heeft om een staak, via de rug, in het hart van de ondode te rammen.

Tegelijkertijd stormt nummer twee op de oorzaak van hun falen af, de uit het niets opgedoken brunette. Helemaal vergetend dat hij daarvoor langs Angel en Buffy moet. Angel's tackel is hard en effectief. Met een doffe klap slaat de vampier voorover tegen de grond. Ondertussen grist Buffy een verloren staak uit het zand en beëindigd de oefening op de voorgeschreven wijze.

Voor juffrouw Calendar is het allemaal erg verwarrend. Het ene moment zit ze nog midden in een ontbindingsspreuk, en het volgende moment gaan twee van de vampiers in stof op.

Naast haar staat Cordelia, met een houding die meer thuis hoort in de lift van een winkelcentrum, dan op een slagveld.

Een paar meter voor haar klauteren Angel en Buffy vermoeid op uit het mulle zand. Ze zien er uit alsof ze midden in een tornado hebben gezeten.

Even verderop zitten de andere drie in het zand op adem te komen.

"Kan iemand me misschien vertellen wat er gebeurt is?" vraagt Jenny aan niemand in het bijzonder.

"Je had bijna een nieuw vriendje." licht Cordy haar tactvol als altijd in. "Een vampier met een kwijlprobleem."

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |