Ondanks zijn kille licht lijkt het wel of de maan met welgevallen op hen neerkijkt. Nu de strijd gestreden is zoekt ieder oogcontact met de anderen, om er zich van te vergewissen dat iedereen in orde is. Een diep gevoel van verbondenheid vult de strijdmakkers van zo even. Zoals bij alle strijders is ook dit bij de Scooby Gang het moment waarin het vertrouwen in elkaar onvoorwaardelijk is. Het oogcontact is voldoende om dit voor de zoveelste keer te bevestigen. Woorden zouden hier alleen maar afbreuk aan doen.

"Niet dat ik ondankbaar wil klinken." richt Giles zich tot Cordelia. "Maar hoe kwam je op het idee dat we hulp konden gebruiken? Welke overigens perfect getimed was."

"Ja, Hoor eens!" begint de brunette op haar bekende hooghartige wijze. "Als je met vampiers een verbond sluit, is dat vragen om problemen. En wie bestrijdt die gruwels als jullie zo dom zijn je te laten afslachten? Ik sta natuurlijk hoog op hun bijtlijst, met mijn uiterlijk en uitstraling."

"Ik ben blij te horen hoe nobel en onzelfzuchtig je motieven zijn." zegt Buffy met een licht sarcasme. Welke volledig door Cordelia wordt genegeerd.

"Dankzij jullie lichtshow kon ik mijn vrienden onopgemerkt verlaten." vervolgt Cordy. "En door de duinen als dekking te gebruiken, kon ik ongezien naderen. Wat trouwens behoorlijk lastig is met hoge hakken."

"Wat gebruikte je eigenlijk tegen Bacchus?" Willow kan haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. "Pepperspray?"

"Natuurlijk niet! Pepperspray is zó uit. Voor dit soort situaties heb ik altijd een minispuitbus met haarlak van Totale Care bij me. Het goudmerk natuurlijk."

"Effectief en toch chique." concludeert Buffy.

"Precies!" zegt Cordelia, als een lerares die een complimentje weggeeft aan een oplettende leerlinge.

"Over Bacchus gesproken. Heeft iemand gezien waar die is gebleven?" vraagt Angel.

"Als je meneer ik-heb-iets-in-mijn-ogen-wat-ben-ik-toch-zielig bedoelt, die is blindelings de duinen in gevlucht." licht Cordy hem in.

"Goed zo!" vindt Xander. "De luchtgeesten zijn weg. De vampiers zijn weg. Nu wij nog."

"Daar is wel wat voor te zeggen." steunt Giles het voorstel van de jongen. "Het is al behoorlijk laat, en ik denk dat iedereen wel behoefte heeft aan een goede nachtrust."

"In ieder geval is het tijd om naar huis te gaan. Ga je mee?" vraagt Buffy aan de verraste Cordelia.

De brunette kijkt de anderen één voor één aan. Ieder van hen, zelfs Xander en Willow, geven haar een bemoedigend knikje.

Even lijkt er zich een glimlach op haar gezicht af te tekenen, maar ze hersteld zich snel.

"Nee dank je! Jullie denken toch niet dat ik zo'n belangrijke sociale gebeurtenis als dit feest voortijdig afbreek?! Ik moet snel terug voordat mijn afwezigheid te veel gaat opvallen."

Met een korte groet loopt ze langs de groep de duinen in.

Nadat ze vlug hun spullen hebben verzameld merkt Buffy op hoe Xander wezenloos de duinen in staat te staren. Verwondert loopt ze naar hem toe.

"Is alles in orde?"

"Ben je gewond?" vraagt Willow, die haar vriendin is gevolgd, bezorgd.

"Ze zei sorry." fluistert Xander beduusd.

"Wie zei sorry?" wil Buffy weten.

"Cordelia."

"Cordelia zei sorry?!" vraagt Willow vol ongeloof.

"Ja."

"Cordelia Chase?"

"Ja!"

De drie jongelui kijken elkaar eens aan.

"Hier gebeuren vreemde dingen." vindt Buffy. "Dit is zelfs voor Sunnydale's begrippen vreemd."

"Komen jullie nog?!" maant Giles hen om het pad naar de auto in te slaan.

Nog napratend over hun jongste avontuur sjokken ze achter Angel aan. Voorop licht Giles Jenny in over de periode toen ze geestelijk afwezig was. Naar haar reactie te oordelen, was de ontsnapping aan de Bijtende Dood wat krapper dan haar lief is.

Aangezien Giles Snoek twee werkende versnellingen voor vanavond meer dan toereikend vindt, hebben de inzittenden alle tijd hun persoonlijke ervaringen en belevingen uit te wisselen. Voor de drie kinderen lijkt het een vanzelfsprekendheid te zijn. Een prima methode om na de belevenissen van het laatste uur geestelijk gezond te blijven, realiseert juffrouw Calendar zich.

"Giles!" richt Buffy als woordvoerster van het drietal zich tot haar Hoeder. "We hebben nog steeds geen idee waarom de om hun eenkennigheid bekend staande luchtgeesten, opeens als een groep opdoken."

"Ik heb daar zo mijn theorie over." antwoordt de aangesprokene.

"En!?" vraagt de woordvoerster na een tiental seconden van stilte. "Mogen wij die theorie van je ook kennen, of houd je die voor jezelf totdat je alle bewijzen rond hebt. Zoals je fictieve landgenoot Sherlock Holmes."

"Als je het persé wilt weten." begint de Brit. "Ik vermoed dat ze zich gedragen als veel solitair levende dieren dat doen. De meeste tijd mijden ze elkaars nabijheid, maar eens per jaar komen ze voor een korte periode bij elkaar om het nageslacht te verwekken."

"Ik moet er niet aan denken dat ze jonkies hadden gekregen." verwoordt Willow haar vrees. "Dat zou een ramp zijn geworden."

"Die dingen kwamen naar Sunnydale vanwege zijn romantische omgeving?" vraagt Xander zich hardop af. "Dachten ze soms dat dit Las Vegas is?"

"Klinkt aannemelijk." vindt Jenny.

Een steunbetuiging die door Giles met een wat verlegen glimlach wordt beloond.

Voor de Summers residentie nemen Giles en Jenny afscheid van de rest van het gezelschap.

"Ik ga ook naar huis." meldt Angel, zodra de auto weg is. "Eerst wat eten, en dan zal ik eens rondkijken of ik onze voormalige bondgenoten kan lokaliseren."

"Wees voorzichtig." drukt Buffy hem op het hart, en geeft hem een innige zoen. "Vergeet je jas niet."

Pas nu ze Angel's jas uit doet zien Xander en Willow dat ze die niet aan had vanwege de kou. Haar zwarte jurk is tijdens het gevecht met Angel op verschillende plaatsen gescheurd.

Zonder hem aan te kijken geeft Willow haar jeugdvriend een por tegen zijn ribben.

"Ik zei niets!" protesteert deze tegen de mishandeling.

"Ik hoorde je ogen uit hun kassen vallen." fluistert het roodharige meisje hem toe.

"Het is niet wat je denkt!"

"Je verlustigde je niet aan Buffy's gedeeltelijk ontblote lichaam?"

"Oke. Het is wat je denkt. Maar dat met alle respect voor onze wederzijdse vriendin."

Ze kijkt hem verwijtend aan, en hij geeft haar zijn ondeugende glimlach.

"Komen jullie nog even mee naar binnen?" vraagt Buffy terwijl ze naar de voordeur loopt.

Zonder een woord te zeggen volgen ze haar.

Behoedzaam ontgrendelt de dochter des huizes de voordeur, en opent die zo geruisloos mogelijk. Zodra ze haar hoofd door de kier heeft gestoken, en daardoor zicht heeft op de hal, roept ze met niet te luide stem haar moeder.

Nadat ze geen antwoord heeft gekregen wat luider. "Mam. Ik ben thuis."

"Ik dacht dat je moeder pas morgenvroeg thuis komt?" fluistert Willow tegen haar.

"Wordt morgen verwácht." verbetert Buffy haar. "Het zou niet de eerste keer zijn dat ze me op deze manier denkt te verrassen. En hoe leg ik haar dan de staat van mijn kleding uit?"

"We zouden haar kunnen vertellen dat je in de duinen met je vriendje hebt liggen ravotten." stelt Xander voor.

De blondine kijkt hem giftig aan.

"Wat we dus níet zullen doen." vervolgt de jongen.

"Ik ben zo terug!" zegt Buffy terwijl ze de trap op rent.

Een paar minuten later, nu gekleed in een eenvoudige spijkerbroek en T-shirt, vindt ze haar vrienden in de keuken terug.

Willow zit aan de tafel terwijl Xander bezig is het aanrecht vol te stapelen met de inhoud van verschillende keukenkastjes en de koelkast. Een angstig vermoeden verschijnt aan haar horizon.

"Tosti?" verwoordt ze haar diepste vrees.

Willow's verontschuldigende glimlach bevestigt haar donkere gedachten.

Als de Vampier Doder dient ze ook dit gevaar moedig het hoofd te bieden.

"Wacht! Jullie zijn mijn gasten, dus ik maak iets klaar." en gaat beschermend tussen Xander en het fornuis staan. Nog voordat die kan protesteren dirigeert ze haar twee vrienden naar de woonkamer.

Nu ze de keuken voor zich alleen heeft, rust op haar de zware taak iets eetbaars klaar te maken. Lastig als je altijd op de kookkunsten van je moeder vertrouwt. Het is echter dit of Xander's tosti's. Een schrikbeeld dat dicht in de buurt komt van een nuchtere Bacchus. Nee, corrigeert ze zichzelf, erger!

* * *

Het is even na elf uur als Joyce Summers de hal van haar woning betreedt. Ondanks de vermoeidheid, van een slecht hotelbed en de terugreis van LA, zijn haar eerste gedachten voor haar dochter. "Buffy! Ben je al op?"

Een vertrouwde opgewekte stem brengt haar in de woonkamer. Hier vindt ze het stralende gezicht van haar dochter, zittend op de grond tussen haar twee vrienden.

Het Cartoon Channel onderhoudt twee van de kinderen. Willow is verdiept in haar schoolboeken.

"Hebben jullie geen huiswerk?" vraagt Joyce aan de Tv-kijkers.

"Daar zijn we toch ook mee bezig!?" is Buffy's verrassende antwoord.

"De enige die met haar studie bezig is, is Willow!" werpt ze haar dochter tegen.

"We hebben als goed team de taken naar talenten verdeeld." begint Xander zijn uitleg. "Ikzelf geef achtergrondinformatie over de tekenfilms, je dochter zorgt voor de versnaperingen en Willow doet het voorbereidend huiswerk."

"En als ik daar mee klaar ben, help ik hen met hun huiswerk." valt Willow haar vriend bij.

Normaal gesproken zou Joyce hen haar bedenkingen hebben toevertrouwd, maar daar heeft ze nu de fut niet meer voor. Het enige waar ze nu naar verlangt is een rustige zondagmiddag.

"Ik zal wat te eten klaarmaken." zegt ze, en verlaat de kamer.

"Dat hebben we gisteravond, toe we thuis kwamen, ook gedaan." roept Buffy haar moeder na. "We ruimen de rommel straks wel op."

"Buffy!" klinkt het verschrikt vanuit de keuken.

"Wees gerust. We zullen als trouwe vrienden je huisarrest met je delen. Al duurt het jaren." spreekt Xander de dochter des huizes bemoedigend toe.

***Einde***

| Titelblad | Vorig hoofdstuk |
| Buffy pag. |