Het Elektrisch Universum

Hoofdstuk

Cellen & Conclusie

Celbiologie

In het algemeen zien we de cel als:

  • Kern
  • Cytoplasma
  • Membraan
  • Wand

Chromosomen zijn grotendeels opgebouwd uit DNA.

DNA is de bepalende factor

De Kern is het "brein" van de cel.
De Cel
Het celmembraan, echter, speelt een veel belangrijkere rol:
Het vormt de interface, of tussenlaag, met de omgeving. Het celmembraan bevat dus vele gespecialiseerde moleculen of structuren, welke receptoren worden genoemd. Deze structuren kunnen communiceren met andere moleculen, effectoren genaamd, die zich in de omgeving bevinden en aldus het DNA instrueren hoe zich te gedragen. Bij het membraan van iedere cel blijkt dat er elke seconde ongeveer 10.000 biochemische reacties plaatsvinden. Het menselijk lichaam bestaat grofweg gezegd uit ruim 100.000.000.000.000.000.000 (=1020, zegge: 100 triljoen) cellen.

De Cel

Vereenvoudigde doorsnede van een cel, met kern, cytoplasma en membraan.
Recente studies geven aan, dat het de omgeving is die bepaalt hoe een gen en het daarin liggende DNA zich zal gedragen. En niet omgekeerd (!), i.e. het DNA bepaalt niet alleen wat de cel gaat doen.
Vergeet ook niet, dat het DNA slechts 50% van onze genen bepaald. De andere 50% bestaat uit andere eiwitten, die tot nu toe grotendeels over het hoofd gezien zijn in mainstream medische studies.
Elektriciteit speelt ook hier een belangrijke rol:
Door mechanische beweging dringen positief geladen deeltjes door de celwand heen terwijl negatief geladen deeltjes worden tegengehouden. Het overschot aan positieve lading aan de buitenkant van het membraan veroorzaakt een elektrische potentiaal - vergelijk dit met de dubbellagen in het plasma van de kosmos. Hieronder wordt deze wisselwerking weergegeven:

Celmembraan

Positief geladen deeltjes, gaan actief naar de buitenkant.

Negatief geladen deeltjes blijven aan de binnenkant.

Dus een elektrisch potentiaal verschil!

Elektriciteit speelt ook een belangrijke rol in het mechanische gedrag en de structuur van DNA, moleculen en andere eiwitten.

Celbiologie

Het Celmembraan speelt een zeer belangrijke rol als interface met de omgeving. Het celmembraan bevat hiertoe gespecialiseerde moleculen of structuren, receptoren genaamd.

Receptoren kunnen communiceren met andere moleculen, Effectoren genaamd, die zich in de omgeving bevinden en aldus het gen en het DNA instrueren hoe zich te gedragen. Het blijkt dat er elke seconde ongeveer 10.000 biochemische reacties plaatsvinden bij het membraan van iedere cel.


Het celmembraan

Receptoren kunnen dus communiceren met Effectoren en instrueren daarmee het gen en het DNA hoe zich te gedragen:

Het proces in de celwand
De bestudering van de wisselwerking van het membraan met de omgeving en het DNA en de genen wordt 'epigenetica' genoemd. Hierin is een mogelijk verband te zien met werk van Rupert Sheldrake over morfogenetische velden.

Wanneer we de kern met het 'brein' van de cel willen vergelijken,.....dan is het membraan te vergelijken met de 'ziel' van de cel!

Conclusie:


"Van de ontzettend grote afmetingen van het universum tot aan de kleine schaal van cellulaire biologie vertonen recente studies vergelijkbare patronen: elektriciteit en spiraal beweging."

Met de uitspraken van David Talbott en Wallace Thornhill van de "Thunderbolts" groep in onze gedachte: "Er zijn geen geïsoleerde eilanden in een elektrisch universum";.... dan komt de voorspelling van Alice Bailey (uit AAB, Esoterische Psychologie, I-374) wel heel erg dichtbij:

Dit zal in grotere mate in het Waterman tijdperk worden vrijgegeven door middel van de Zevende Straal. Een van de eerste gevolgen zal zijn het toenemen van het begrip van broederschap en haar werkelijk wetenschappelijke basis!

Wat kunnen we ons voorstellen van die 7de straal?
Het recente voorbeeld laat ziet hoe de "Kosmische energie" inwerkt op met name de "Schumannresonantie". Dit is de eigen trillingsfrequentie van onze aardbol van circa 6,8 Hz. Deze wordt in het volgende plaatje weergegeven als de horizontale groene streep. De verstorende energieën worden vertikaal weergegeven en zijn pulsen met frequenties van enkele tot meer dan 60 Hz. Deze werken op de aarde in, maar ook op haar bewoners tot in het celniveau! Met alle gevolgen van dien!
Er gloort dus hoop…!