"En, nog geslapen?" vraag ik aan mijn kinderen als ik langs de ontbijttafel loop.

"Oh ja." antwoord mijn dochter met een volle mond. "Op een gegeven moment zat Willow rechtop te slapen.We hebben haar toen maar in haar slaapzak geholpen en zijn zelf ook gaan slapen."

"En jullie?" vraag ik aan mijn zoons.

"Volgens mij kan Harris niet tegen thee." grapt Patrick.

" Ja." vervolgt Ben. "Wat moet dat wel niet worden als we hem Ale gaan voeren?"

"Ik wil jullie nog wel eens zien na zo'n lange reis." merkt hun moeder op.

"Wanneer roep je ze op?" wil ik weten. "Rupert en ik moeten nog wat bespreken voordat ik naar mijn werk ga."

"Zogauw deze treuzelaars naar school zijn, wek ik Giles wel. Dan kan hij in alle rust ontbijten. De jongelui moeten maar eens goed uitslapen. Een boterhammetje is altijd nog snel gemaakt."

"Helpen Buffy en Willow je de Verminker te pakken?" vraagt Gwen.

"Mogen jullie je met politiezaken bemoeien? Nou dan! Voor hen is dit gewoon een snoepreisje. Ze kunnen wat musea gaan bezoeken. Of de Tower, of The Abbey, of wat dan ook. Trouwens als iemand het vraagt, Giles is hier voor een archeologisch congres. Geen woord over de Verminker. Begrepen?"

"Ja ja pa." mompelt Patrick. "Dat weten we al wel. Top secret en zo."

Ik drink mijn laatste slok melk op en na een afscheidsgroet vertrek ik. Ik kom er de laatste tijd niet meer zo vaak aan toe als ik zou willen, maar er gaat niets boven een lekkere ochtendloop. De lucht is nog fris en de dag nog jong. Buiten dat dit nog de enige manier om mijn conditie een beetje op peil te houden, is het een uitstekende methode om geestelijk tot rust te komen. Ik kan mijn gedachten de vrije loop laten en dat werkt heerlijk verfrissend. Het is een mooie ochtend. Slechts licht bewolkt, zodat het niet snel te warm wordt. Ik heb een paar keer geprobeerd mijn hond mee te nemen, maar ik heb zo het idee dat Mac liever lui dan moe is. Dus loop ik maar alleen!

De paden en wegen vliegen onder mijn voeten door, en als ik bij mijn keerpunt kom besluit ik een iets langere terugweg te nemen. Ik weet niet wat het is maar ik voel me vanochtend lekker! Na 12 kilometer kom ik bezweet en moe weer thuis. Ik schiet snel onder de douche en voel me daarna als herboren. Als ik in de keuken kom is Mary net het laatste bestek aan het opbergen.

"Is Giles al op?" vraag ik, terwijl ik een appel uit de fruitschaal vis.

"Oh ja. Hij is al tien minuten geleden naar je studiekamer vertrokken."

In de studie vindt ik niet alleen Giles, maar tot mijn niet geringe verbazing ook zijn drie jeugdige vrienden. Ik had verwacht dat ze nog zouden slapen. Ze staan rond mijn bureau en overleggen met elkaar. Ik veronderstel dat ze hun dag aan het plannen zijn, totdat ik het geopende dossier tussen hen in zie liggen. Pas dan dringt hun gesprek tot mij door. Ze bespreken de volgorde van de moorden! Dit gaat mij te ver. Kinderen van hun leeftijd zijn nog niet toe aan dit soort macabere afbeeldingen

. "Rupert! Ik weet niet hoe jullie in Amerika jongeren denken op te voeden, maar hier worden dit soort zaken niet als zijnde geschikt voor tieners beschouwd."

Giles komt achter het bureau vandaan en gaat tussen mij en de jongelui staan.

"Kom Aeron, je denkt toch niet dat ik hen voor niets heb meegebracht? Ik ben echt niet voor mijn plezier in de tweede toeristenklasse van een derderangs luchtvaartmaatschappij naar hier toe gekomen."

"Ja, slechte stoelen, slechte bediening, afschuwelijk eten." merkt Buffy op.

"Ze serveerden eten?" vraagt Xander verbaast.

"We vonden het de moeite niet waard je te wekken, je hebt niets gemist." antwoord ze.

"De koffie had nauwelijks kleur en ik heb niet durven vragen wat de substantie was dat op het broodje zat." vult Willow haar vriendin aan.

"En wat is er dan met mijn portie gebeurd?" wil Xander weten.

"Eerlijk gedeeld met Will." zegt Buffy. "We wilden niet dat onze knorrende magen je zouden wekken."

Ik aanschouw dit tafereel met stijgende verbazing.

Giles zucht een keer en zegt, "Dwalen we niet wat af?" Als de jongelui weer stil zijn vervolgt hij. "Waar was ik ook alweer?"

"Derderangs luchtvaartmaatschappij." helpt Xander hem op weg.

"Oh ja." Dan richt Giles zich tot mij. "Deze drie zijn mijn assistenten. Behalve dat ze hand en spandiensten voor mij verrichten, hebben ze bij tijd en wijlen ook nog bruikbare ideeën."

Giles waardering voor hun intellectuele capaciteiten wordt door het drietal duidelijk te min bevonden.

"Ik heb een ervaren en professioneel team bij de Yard dat daar heel wat beter geschikt voor is." merk ik wat nors op.

"En hoeveel van jouw mensen hebben ervaring met en kennis van de occult?" is Rupert's weerwoord.

"Maar dan nog." verweer ik me. "We hebben hier te maken met verminkte lijken!"

"Kennen we!" countert Xander, "Denk maar eens aan die onthoofde leraar."

"Liever niet." verzucht Willow.

Dit viertal blijft me verbazen, en ergeren. Maar goed, als ze het zo willen hebben dan laat ik ze ook maar.

"Je had wat ideeën over de moordenaars?" vraag ik aan Giles.

"Ja inderdaad." begint hij. "De manier van werken lijkt veel op een of andere duistere sekte of genootschap. Wat mij het meeste verontrust is dat ze zo slordig met hun afval omspringen. Normaal gesproken worden de lijken goed verstopt om geen aandacht te trekken. Om een of andere reden vindt deze groep dat niet van belang. Trouwens Willow had iets interessants ontdekt. Willow?"

De aangesprokene neemt wat schuchter het woord over. "Ik -eh- ik ontdekte een regelmaat in de moorden. Kijk." vervolgt ze terwijl ze er een paar rapporten bijhaalt. "Zes maanden geleden werden de eerste vier lijken binnen een tijdbestek van drie dagen gevonden. Ze moeten alle vier ongeveer gelijktijdig vermoord zijn. Drie waren er gekeeld en één zwaar verminkt. Tot voor een maand worden daarna alleen maar verminkte lichamen of lichaamsdelen gevonden. Afgelopen maand echter werden weer drie slachtoffers met doorgesneden keel binnen een paar dagen van elkaar gevonden. Sindsdien lijkt het er op dat er meer verminkte lijken worden gevonden. Al denk ik dat we een groot deel van de overblijfselen nog niet gevonden hebben."

"Wat zeg je!" onderbreek ik haar. "Wil je beweren dat er nog meer slachtoffers zijn?"

"Oh ja. Ik schat het totaal aantal op 30 tot 40." zegt ze onbewogen.

Ik kijk Rupert met verbazing en ongeloof aan.

"We vermoeden dat ze de overblijfselen in de Theems gooien." antwoord deze. "Met zoveel missende organen komen ze niet boven drijven."

"Maar waarom?" roep ik vertwijfeld.

"Tja." zegt Giles. "Bloed wordt in bepaalde rituelen gebruikt om demonen op te roepen."

"Dat verklaart nog steeds de missende organen niet." argumenteer ik.

"Dit is het deel wat je niet leuk zult vinden." beweert hij. Na een kleine aarzeling. "Als je een demon hebt, moet je hem ook voeden."

De afschuw van deze theorie dringt tot me door. "Deze mensen dienen als voedsel voor een demon?"

"Nou. Om precies te zijn twee demonen. Denk aan de drie bloedoffers van vorige maand."

Ik laat me op een stoel vallen. Dit verhaal is natuurlijk absurd, maar als die sekte er in gelooft verklaart dat een hoop.

"Kun je de sekte opsporen?" vraag ik.

"Een genootschap met deze kennis ontstaat niet uit het niets. Waarschijnlijk bestaan ze al lang. En als dat zo is, is de kans groot dat ze ergens beschreven staan."

"Wat is je plan van aanpak?" vraag ik.

"Ik stel voor dat jij je mensen bekende sekten onder de loep laat nemen. Ondertussen ga ik er in de bibliotheek van het British Museum wat boeken op naslaan."

Het is niet veel, maar het is een spoor. Ik spring enthousiast op.

"Prima." zeg ik. "Ik zet er meteen een paar vertrouwde mensen op. Mocht je iets vinden, kom dan even op de Yard langs. Er zijn een paar mensen die ik je moet voorstellen."

Een snelle groet en ik ben weg. Na weken van uitzichtloosheid heb ik eindelijk weer iets waarmee ik kan werken.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |