"Zo." zegt Giles, nadat Mr. Lynn de kamer heeft verlaten. "Mijn programma voor vandaag is bekend. Hebben jullie al een idee wat te gaan doen?"

"We zouden mee naar het British Museum kunnen gaan." opper ik voorzichtig.

Xander en Buffy kijken mij ernstig aan.

"Het is tenslotte één van de bekendste musea van de wereld." verdedig ik mijn standpunt.

"Will, meisje." zegt Buffy vriendelijk. "Zie je mij of Xander al een hele dag in een gebouw met oude, dode voorwerpen doorbrengen?"

"Ik wel!" antwoordt Giles. "En ik huiver bij de gedachte!"

Terwijl we naar buiten lopen slaat Xander een arm om mijn schouder. "Je moet je niet zo voor de zon verstoppen." plaagt hij. "Broeder zon tovert dan tenminste wat kleur op je wangen."

Zijn kwajongensachtige ogen doen mijn argumenten smelten als sneeuw voor de zon. Waarom ook niet. Zolang we maar bij elkaar zijn.

In de tuin is Mary bezig wat fijn onkruid te wieden.

"Mevrouw Lynn." richt Buffy zich tot onze gastvrouw. "Heeft u wat toeristische tips voor ons?"

"Wat willen jullie zien?" is haar wedervraag.

"Vergeet musea!" merkt Giles droog op.

"Jullie kunnen de Tower Bridge gaan bezoeken. Of de Big Ben, of Buckingham Palace."

"We dachten aan iets meer hedendaags." verduidelijkt Buffy.

"Dan is Soho misschien iets voor jullie." suggereert Mary.

"Dierlijk, plantaardig of mineraal?" vraagt Xander.

Mary moet lachen. "In Soho liggen de bekendste winkelstraten van Londen."

"Dat is het!" Buffy's ogen glinsteren. "We gaan etalages kijken en nieuwe kleren passen en ..."

Mary onderbreekt haar. "Ik moet jullie wel waarschuwen. Het is daar behoorlijk prijzig."

"Wie had het hier over kopen?" merkt mijn vriendin op.

"Och, misschien wat lingerie." merkt Xander met een oogje naar Buffy op.

"Hoe jij je wilt kleden moet je zelf weten." antwoordt ze met een schalkse blik. "Zet je ons in het winkelcentrum af?" vervolgt ze tegen Giles.

"We gaan niet met de auto, maar met de buis." antwoordt deze.

Mary ziet de grote vraagtekens op onze gezichten. "Met de buis bedoelt Rupert de metro." verklaart ze. "We hebben een station op een dikke vijf minuten lopen van hier. Het beste lijkt me dat jullie bij Tottenham Court Road uitstappen. Dat is vlak bij het British Museum, én midden in de winkelstraten."

"Uitstekend idee." zegt Giles. "Oke jongelui, vertrek in vijf minuten."

Als we naar onze kamer willen gaan om wat spullen te halen, merk ik op dat Xander niet zo enthousiast is. "Ga je niet mee?" vraag ik met een bedrukt hart.

"Och weet je." zegt hij. "Mannen en winkelen, dat past niet zo bij elkaar."

"Hé, wat jammer nou." zegt Buffy poeslief. "Ik had gehoopt dat je me zou kunnen helpen bij het uitzoeken van een paar jurken. En ik heb ook nog een paar nieuwe hemdjes nodig. Je weet wel, die strakke."

"Aan de andere kant." verklaart Xander. "Winkels zeggen veel over de cultuur van een land."

Buffy en ik lachen naar elkaar. Jongens zijn zó voorspelbaar. En zeker als ze 16 zijn!

Binnen de door Giles gestelde tijd staan we volledig klaar voor onze strooptocht. Mevrouw Lynn zwaait ons uit, en weg zijn we.

Onderweg naar het metrostation legt Giles ons de dienstregeling uit. De verschillende lijnen, de overstapstations. Ik ben een paar jaar geleden naar familie in New York geweest dus het concept metro is mij niet vreemd. De Londense metro is echter niet zo kil als die van de Big Apple. Het is stijlvoller en vooral netter. In de wagon legt Giles uit hoe we kunnen zien waar we zijn, en hoe de route is.

"Hebben jullie wel een camera bij je?" vraagt hij op een gegeven moment. "Met wat foto's uit Londen kun je op school aardig de blitz maken."

Ik stel hem gerust. Mijn compact zit schietklaar in mijn handtas.

"Over school gesproken." merkt Xander op. "Hoe heb je directeur Snyder zover gekregen dat we mee mochten?"

"Ja." zegt Buffy. "Dat heb ik me ook al afgevraagd. Kom op Giles, wat was de deal? Heb je je ziel aan hem verkocht?"

"Nee nee!" antwoordt hij. "Hij was er in het begin ook faliekant op tegen. Vond dat kinderen jaren keihard moeten studeren voordat er ook maar gedacht kan worden aan snoepreisjes. En zeker een onruststoker als jij zou volgens hem sowieso al nooit daarvoor in aanmerking komen. Toen ik hem er echter op wees dat als jij ver weg bent, bijvoorbeeld Engeland, je op school ook geen problemen kunt veroorzaken, veranderde hij onmiddellijk van gedachte. Hij vroeg zelfs of het mogelijk was dat tijdens vliegreizen, net als koffers, ook tieners zoek kunnen raken. Ik heb hem gezegd dat ik dat niet kan garanderen. Waarop hij er op aandrong toch maar goed mijn best te doen.

"We bereiken onze bestemming snel, en binnen no-time staan we in het winkelende hart van Londen. Nog voordat we goed en wel afscheid hebben genomen van Giles stormt Buffy al op de eerste etalage af.

De herinneringen aan die middag zijn net een op hol geslagen droom. Al die etalages! Winkel in en winkel uit. De een met nog mooiere spullen als de andere. Kleding, sieraden, parfum, servies, etc., etc. We, Buffy en ik dan, moeten alles bekijken, betasten, vergelijken, tot soms duidelijk ongenoegen van het personeel. Maar ja, wij zijn de klanten. En klanten zijn hier nog koning. Veel kinderen dragen hier nog schooluniformen, dus toen we zo'n winkel zagen zijn we onmiddellijk binnengelopen. Daar hebben we, ondanks hevig tegenstribbelen, Xander in zo'n uniform gehesen. Ik vond het resultaat adembenemend. Hij zag er uit als een echte Engelse heer.

Buffy hebben we uit een parfumerie aan Jermyn Street moeten slepen. Ze stonk een uur tegen de wind in!

Hetzelfde gebeurde mij in Piccadilly. Daar bevindt zich namelijk de oudste boekenwinkel van Londen. Vrienden kunnen soms zo onredelijk zijn!

Uiteindelijk knaagde de honger zo erg dat we toch maar een sandwichwinkel zijn ingedoken. Dan waren we ook eindelijk van Xander's gejammer af. Die klaagde al een uur dat hij honger had.

Nadat we weer energie hebben opgeladen, geven we ons weer over aan de winkelkoorts. Het is een heerlijke middag! We nemen zelfs nog even de tijd voor een paar groepsfoto's bij het vlakbij gelegen Westminster Abbey en de Big Ben. Uiteindelijk hebben we ook zo'n foto genomen bij de kerk van St. Giles. Als souveniertje voor Rupert.

"En dames? Doen we nog een rondje?" vraagt Xander als we moe op een bank neerploffen.

"Ik niet!" beken ik stellig. Mijn benen voelen aan als lood en mijn voeten doen, ondanks de makkelijke schoenen, pijn.

"Als jullie me wat geld willen lenen?" probeert Buffy.

De daaropvolgende stilte zegt haar genoeg.

"Wil iemand weten hoe laat het is?" vraagt Xander.

Buffy en ik schudden onze hoofden. Na een korte stilte kijken we hem aan.

"Je mag best aandringen hoor." meldt Buffy.

"Bijna half vijf!"

"Heeft iemand een idee waar we zijn?" vraagt Buff.

Als ze mij toch niet hadden!

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |