Dat 400 meter nog zo ver kunnen zijn. De metro was nog lekker koel, maar hier op straat, in de warme avondzon, slaat de vermoeidheid toe. Ik heb het gevoel dat ik wel 100 kilometer heb gelopen. Opeens voel ik hoe iemand mijn tas uit mijn hand pakt. Als ik verschrikt opzij kijk, ontwaar ik Xander.

"Laat mij je winkeltrofeeën maar overnemen Will." zegt hij met een warme glimlach. "Anders moet ik jouw straks ook nog dragen."

Hij kan toch zó lief zijn, als hij dat wil.

"Hé hallo!" zegt Buffy. "Ik ben ook moe hoor." En reikt hem haar tas aan.

"Maar Buffy toch." plaagt hij haar. "Je stelt me nu toch een beetje teleur. Ik heb altijd gedacht dat jij de sterkste van ons was."

"Nú ben ik moe." pruilt ze. Dan zet ze haar meest onschuldige gezichtje op, en kijkt hem met grote smekende ogen aan. Arme Xander. Hij heeft geen schijn van een kans. Zwijgend neemt hij haar tas over. Buffy pakt me bij de arm en samen lopen we al gezellig kletsend achter hem aan.

Mevrouw Lynn opent de deur nog voordat we hebben kunnen aanbellen.

"Ah, Mr. Harris. Ik zie dat je heel wat gekocht hebt." begroet ze ons.

"Teveel eer." antwoordt Xander. "Het overgrote deel is van de twee winkeldieven achter mij."

"We vonden het onze plicht om Engelands economie wat op te krikken." beweert Buffy. "En we hebben alleen maar de meest essentiële levensbehoeften gekocht."

"Zoals parfum, sieraden, topjes, een sjaal." vult Xander aan.

"Net wat ik zeg."

"Kom binnen." zegt Mary. "Jullie zullen wel honger en dorst hebben."

"Vooral dorst." beken ik. Ik had al het plan opgevat een serieuze poging te doen om de kraan leeg te drinken.

"Thee of iets fris?" vraagt onze gastvrouw.

"Iets fris." is onze unanieme beslissing. In de woonkamer worden we verwelkomt door de tweeling. Terwijl Xander onze tassen in een hoek zet, neem ik, naast Gwendolyn, plaats op de bank. Buffy laat zich in een van de grote stoelen vallen. Gwen wil onmiddellijk weten waar we geweest zijn, en wat we allemaal gezien hebben. Gelukkig onderbreekt haar moeders binnenkomst haar spraakwaterval. Zolang mijn mond aanvoelt en smaakt als oud leer, heb ik weinig zin in een babbel. Naar de vlugge bediening te oordelen had ze al verwacht dat we dorstig waren. En aan het formaat van de grote glazen kan, met natuurlijk, ijsthee te zien had ze ook onze dorst goed ingeschat. Na een paar grote glazen heb ik weer smaak en gevoel in mijn tong en gehemelte.

"Misschien willen jullie je douchen voordat we gaan eten?" suggereert Mary. En als ik mezelf ruik snap ik ook waarom.

"Dan zul je toch geduld moeten hebben." merkt Ben lachend op. "Patrick zit in bad. En die heeft wat dat betreft hier een reputatie."

"Dat zullen we dan nog wel eens zien." zegt zijn moeder als ze de kamer verlaat richting trap. Nu mijn lichaamsvocht weer wat op peil is, begin ik Gwen onze welbestede middag te beschrijven. Al snel zitten Buffy en ik, haar onze pasgekochte aanwinsten te showen. Xander en Ben kijken het met lede ogen aan, en beginnen een lichthartig gesprek over totaal oninteressante dingen. Zoals sport en auto's.

Na zo'n vijf minuten komt Patrick fris gewassen de kamer in. Xander wacht niet op een uitnodiging. Nog voordat Buffy uit haar stoel kan komen sprint hij de trap al op. Zijn overwinning vierend met een spottende lach.

"Een heer zou een dame voor hebben laten gaan." moppert Buff.

"We hebben het toch over Xander en jou, hè?" vraag ik plagend.

"Willow Rosenberg. Jij gaat als laatste onder de douche." zegt ze bestraffend.

Vlak voordat het mijn beurt is, komen Mr. Lynn en Giles thuis.

"Jullie gaan maar ná het eten douchen." commandeert de vrouw des huizes de pas aangekomenen. "Anders wordt het eten koud."

Zogauw ik Buffy op de trap hoor, verdwijn ik naar boven. Ik zet de douche op fris. Het koele water verdrijft de lome warmte uit mijn lichaam. Zodra ik me afgedroogd heb, voel ik me weer schoon en opgefrist.

Terwijl ik onder de douche stond hebben Mary en haar kinderen de tafel gedekt. Ik ben over het algemeen niet zo'n liefhebber van Kip-kerrie, maar deze keer laat ik het me goed smaken. De stemming is opgewekt, en Xander en Buffy vertellen in geuren en kleuren over onze winkeltocht door Londen.

"Dit is een heerlijke Kip-kerrie." complimenteert Xander onze gastvrouw.

"En hij kan het weten." verduidelijkt Buffy. "Xander kent bijna niets anders dan de Chinese keuken. Afhaalkeuken wel te verstaan."

"Je verdekte beschuldiging dat mijn moeder niet kan koken is onterecht." reageert hij verwijtend. "Ze kan best goed koken, is mij verteld."

"Nog plannen voor vanavond?" vraagt Aeron aan zijn kroost.

"We zouden onze gasten mee kunnen nemen naar The Piper." suggereert Patrick.

"Dat is een goed idee." vindt Mary. "Daar kunnen jullie veel leeftijdgenoten ontmoeten. Bovendien is het vlakbij."

"Jullie zijn er al vlakbij geweest." verduidelijkt Gwen. "Het ligt namelijk direct achter het metrostation."

Nu de plannen voor de avond bekend zijn, zouden we eigenlijk het liefst onmiddellijk vertrekken. Maar dan hadden we buiten Mary gerekend.

Na het toetje wordt iedereen, behalve Mr. Lynn, aan het werk gezet. Die moet namelijk vanavond overwerken. Het is een gezellige chaos in de keuken. Iedereen loopt en praat door elkaar, en het is een wonder dat geen enkel stuk serviesgoed breekt.

Hierna worden Patrick, Ben en Gwen onder luidt protest naar hun kamers verwezen. Met de mededeling dat ze pas uit mogen gaan zogauw hun huiswerk af is. Dat geeft Giles mooi de gelegenheid ons in te lichten over de laatste stand van het onderzoek.

"Wat er bij mij nog steeds niet ingaat," zegt Giles "is waarom ze hun lijken niet beter verstoppen."

"Arrogantie?" suggereert Buffy.

"Misschien denken ze niet gepakt te worden?" probeert Xander.

"Kom nou!" zegt Giles. "Met zoveel doden pakken ze je vroeg of laat."

"En als ze er nou op gokken dat het laat is?" verwoordt ik mijn gedachten.

"Vroeg of laat. Wat maakt het uit. Zogauw ze je pakken ga je voor de komende 2000 jaar de gevangenis in." argumenteert Xander.

"Behalve als dan de situatie dusdanig veranderd is, dat ze er ongestraft van afkomen." werp ik tegen.

"Natuurlijk!" zegt Giles. "Met het oproepen van meerdere demonen willen ze zoveel macht ontwikkelen, dat zij het hier voor het zeggen krijgen."

"Het omverwerpen van de bestaande maatschappij was toch het doel van die heksenkring waar je het over had?" brengt Buffy in het midden.

Giles knikt. "Het lijkt me het beste dat ik Aeron onmiddellijk onze theorie voorleg. Mary zal zijn telefoonnummer wel hebben."

Terwijl Giles telefoneert, zappen wij door de tv-kanalen op zoek naar een leuk programma.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |