"Willow. Willow opstaan!"

"Ja ma, ik kom zo." mompel ik, nog half slapend.

"We hebben bacon voor het ontbijt."

Bacon?! Sinds wanneer eten we varkensvlees? Moeizaam open ik mijn ogen, en kijk in het lachende gezicht van Buffy.

"Zó, was jij even ver weg." zegt ze. "Volgens mij zo'n dikke achtduizend kilometer, schat ik."

Even voel ik een zweem van heimwee. Maar niet meer dan even, want hoe kan ik me verlaten voelen bij mijn twee beste vrienden. Ik glimlach. "Hoe laat is het?"

"Al na twaalven, slaapkop."

Dat zou betekenen dat ik meer dan twaalf uur geslapen heb! Over jet-lag gesproken.

"Hoe lang ben jij eigenlijk al op?" vraag ik uiteindelijk.

"Toch al zeker een kwartier."

"Heb je al plannen voor vandaag, ik bedoel, de rest van de dag?" wil ik weten, terwijl ik uit mijn slaapzak klauter.

"Grote plannen!" beweert Buff. "De benodigdheden zijn een grote handdoek, voldoende zonnebrandolie, veel zon, en o-ja, badkleding is verplicht."

Ik heb best zin om een hele middag helemaal niets te doen, bedenk ik als ik naar de douche loop. Maar de zon en mijn huid verdragen elkaar niet zo best.

Douchen en tandenpoetsen doe ik in ijltempo. Eén helft van de dag verliezen is genoeg.

Terug in onze kamer haal ik mijn ééndelig badpak tevoorschijn. Buffy heeft haar licht blauwe bikini al aan.

"Will!" richt ze zich tot mij, omgeven door haar kledingstukken en andere bagagespullen. "Heb je mijn zonnecreme gezien? Ik kan het niet vinden."

Zonder een woord te zeggen pak ik de strandhanddoek uit haar koffer, één van de weinige items die daar nog in liggen, en vouw het open. Met de blik van een moeder die voor de -tigste keer haar dochters spullen moet terugvinden, overhandig ik haar de flacon.

"Ik wist het wel." beweert ze. "Ik was het alleen even vergeten."

"Is Xander al op?" vraag ik.

"Geen idee." zegt Buffy als we de slaapkamer verlaten.

Bij de kamer van de jongens leggen we ons oor te luisteren. Geen geluid komt door de deur. Buffy gebaart me stil te zijn en opent voorzichtig de deur. Xander ligt nog rustig in zijn slaapzak te slapen. Hij ligt er zo vredig bij dat ik het niet over mijn hart kan halen hem te wekken. Buffy wordt echter niet geremd door deze gevoelens, en geeft hem een paar trapjes tegen zijn voeten.

"Wekservice, marmot!" zegt ze.

Knorrend als een beer die uit zijn winterslaap wordt gewekt, richt Xander zich op. Pas dan opent hij zijn ogen.

"Halló, dat noem ik nog eens roomservice!" zegt hij aangenaam verrast. "Wat jullie ook van plan zijn, ik sta geheel tot jullie beschikking."

"Ik stel een lange koude douche voor." merkt Buffy met een glimlach op. "En zogauw je weer bent teruggekeerd tot het menselijke niveau, verwachten wij je in de tuin."

We sluiten de deur achter ons en gaan op zoek naar wat te eten. We hebben het ontbijt al overgeslagen, en onze magen wensen de lunch niet ook nog te missen.

In de keuken treffen we Mary aan, die bezig is sandwiches te maken.

"Ik hoorde jullie al." zegt ze. "En ik heb zo'n vermoeden dat jullie wel iets lusten. Dus, tast toe!"

Nou! Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Ik eigen me onmiddellijk de twee tonijnsandwiches toe. Niemand maakt die beter dan mevrouw Lynn.

"Heb je goede zonnecreme?" vraagt ze aan me. "De zon is hier dan wel niet zo sterk als in Californië, maar met je lichte huid zou ik toch maar uitkijken."

Ik verzeker haar dat het smeersel dat ik gebruik, me een onbezorgde middag moet garanderen.

Nadat we onze buiken hebben volgeslagen, zoeken we in de tuin een mooi plekje op. We spreiden onze handdoeken uit, en beginnen onszelf in te smeren. Ondertussen neemt Mary weer plaats in haar ligstoel onder de parasol. Zo te zien is ook zij van plan deze middag weinig activiteiten te ontplooien.

"Ah. Mooi op tijd." zegt Buffy als Xander, al etende van twee broodjes, de tuin komt ingelopen. Ze kijkt me even met pretoogjes aan. "We hebben iemand nodig die onze ruggen insmeerd. Denk je dat je dat kunt?"

"En of ik dat kan!" pocht Xander. "Als je mij hebt gehad, wil je nooit meer iemand anders."

"Bewijzen!" verlangt Buffy. "Als Willow met je tevreden is, mag je ook mijn rug insmeren."

Ik kan haar wel omhelzen!

Xander propt het laatste stukje brood in zijn mond, en gebaart me te gaan liggen. Terwijl hij zijn handen aan zijn korte broek afveegt, vlei ik me op mijn buik neer. Al snel voel ik de sensatie van de speciale olie die over mijn rug wordt uitgegoten. Ik heb mijn haar al langs mijn hoofd gelegd, zodat hij overal goed bij kan. Dan begint Xander het smeersel gelijkmatig over mijn rug, schouders en nek te verdelen. Zijn stevige handen masseren gelijktijdig mijn spieren. Dit is ZO lekker. Hij neemt er alle tijd voor, en ik ben in de zevende hemel. Na mijn rug smeert hij ook mijn armen en de achterzijden van mijn benen in.

"En?" vraagt Buffy. "Hoe is het?"

Mijn gelukzalige gezicht zegt haar voldoende.

Zo gauw Xander met mij klaar is geeft ze hem haar flacon.

"Voor een egale bruining zullen die bandjes toch weg moeten." probeert hij.

"Die bandjes blijven waar ze zijn , Neanderthaler. Je werkt er maar omheen."

Zonder verder commentaar zet hij zich aan het werk. De olie wordt over Buffy's rug uitgegoten, en Xander wrijft het met soepele bewegingen in. Elk onbedekt stukje huid wordt liefdevol ingesmeerd. Daarna besteedt hij dezelfde aandacht aan haar armen, en de achterzijden van haar benen. Buffy ondergaat de behandeling als een kat die gestreeld wordt. Als ze kon, zou ze spinnen.

"Dit moeten we geheim houden voor de meisjes thuis." verzucht Buffy. "Als die horen van Xander's nieuw ontdekte talent, zien we hem nooit meer terug."

"Bedankt voor je compliment." merkt onze masseur op. "Maar wie van de dames smeert nu mijn rug in?"

"Ik ben niet zo'n soort meisje!" beweert mijn vriendin, gespeeld verontwaardigd. "Maar misschien dat Willow zich tot zoiets wil verlagen."

Xander kijkt me kwajongensachtig aan. Nou, reken maar dat ik me wil verlagen. Zodra hij op zijn buik ligt begin ik hem driftig in te oliën.

"Het is geen wedstrijd Will." merkt Xander op. " Neem er je tijd voor."

Ik haal een paar keer diep adem, totdat mijn hartslag weer onder de honderd zit. Met rustige en gelijkmatige bewegingen wrijf ik de olie uit over zijn stevige rug. Ik voel hoe zijn spieren onder mijn handen door rollen. Terwijl mijn jeugdvriend zich onder mijn handen ontspant, glimlach ik dankbaar naar Buffy. Ze geeft me een samenzwerend knipoogje.

Zo hectisch als de dag van gisteren was, zo ontspannen is de dag van vandaag. Nu hoeven we er alleen maar op te letten dat we ons regelmatig omdraaien. Zodat we aan beide zijden worden gebakken. Regelmatig proeven we van onze frisdrankjes, en geven ons over aan zalige stilte, afgewisseld met banale praatjes.

Aan deze rust komt een einde als de tweeling uit school thuis komt. Ons goed voorbeeld doet goed volgen, en binnen vijf minuten liggen ook zij in badkleding langs ons te genieten van de namiddagzon. Even later komt ook Patrick thuis. Zijn ontvangst is niet zozeer vriendelijk dan wel beleefd. Buffy, en zeker Xander, zijn zijn gedrag van gisteravond niet vergeten. Ondanks dat is de sfeer prettig. Het zou zelfs gezellig zijn geweest als Gwendolyn niet zo met Xander lag te flirten.

Even voor we gaan eten vertelt Mary ons dat zowel Rupert als Aeron vanavond niet meeëten. Dit brengt Gwen op het idee om in de tuin te gaan picknicken. Haar moeder wil er wel mee akkoord gaan, op de voorwaarde dat wij het werk doen. Zelfs dat kan aan het enthousiasme geen afbreuk doen. Gwen, Buffy en ik halen een oud laken en spreiden dit uit over het gazon. Patrick zorgt voor het bestek en de drankjes. Zo gauw we zitten scheppen Ben en Xander de borden vol en brengen deze rond.

De stemming is al snel opgewekt en uitgelaten. Zo uitgelaten zelfs dat zeker de helft van het toetje, heerlijk roomijs, zijn weg niet naar onze magen, maar ons haar en directe omgeving vindt. Kortom het is een smeerboel van jewelste.

Mary is zo verstandig geweest op gepaste afstand te blijven. Vanuit haar stoel bekijkt ze het tafereel met moederlijke gelatenheid.

Het feest komt tot een plotseling einde als Mac besluit, dat hij ook wel wat van dat toetje lust. Om aan zijn gulzige tong te ontsnappen vluchten we, al lachend, alle kanten op. Terwijl Mac de borden 'reinigt', wassen wij ons met de tuinslang. Dank zij het warme weer hoeven we ons niet meer dan oppervlakkig af te drogen.

Met zachte maar resolute drang zet Mary ons er toe aan de ravage op te ruimen. Dit is voor Mac het teken om stilletjes van het toneel te verdwijnen.

Net als gisteren is het afwassen en opruimen een dolle boel. Iets wat normaal gesproken vervelend en saai is, is nu een happening.

"Willen jullie vanavond weer uitgaan?" vraagt Mary op een gegeven moment.

"Er is vanavond van alles te beleven in de stad." merkt Patrick op. "Ik denk dat onze gasten het Londense uitgaansleven best wel eens willen meemaken."

Daar zijn we het dus snel over eens. Het is natuurlijk een opwindende gedachte om in een nog onbekende stad, en dan ook nog zo'n beroemde stad, te gaan stappen. Om niet te laat te vertrekken wordt een strak doucheschema opgesteld. Tien minuten per persoon. Buffy en Gwen protesteren hevig. Die vinden dat ze minstens twintig minuten nodig hebben om zich toonbaar te maken. De vrouw des huize toont echter geen medelijden, na tien minuten moeten ze de douche verlaten. Er melden zich al direct een paar vrijwilligers die de twee treuzelaars eventueel wel uit de badkamer willen gaan halen.

Dankzij deze aanmoediging van de jongens houdt iedereen zich netjes aan de afgesproken tijd. Zodoende zijn we na een uur gereed om te vertrekken.

Doordat onze kleren van gisteravond de hele dag in de buitenlucht hebben gehangen, ruiken ze weer heerlijk fris. In ieder geval fris genoeg.

We nemen opgewekt afscheid van Mary en vertrekken naar het station.

Onderweg in de metro blijkt dat de Lynn's al gedetailleerdere plannen hebben dan ze hun moeder deden geloven.

"En wat is dat voor iets, zo'n Underground Party?" vraagt Xander uiteindelijk.

"Het is als bij elk ander feest." legt Ben uit. "Je komt ergens bij elkaar, er is muziek en drank, en je maakt plezier. De locatie doet er niet zo toe. Het kan in een woonhuis, onder een viaduct, of in een lege loods zijn."

"En wat is het verschil met een disco, afgezien dan van een ernstige bezuiniging op de decoratie?" wil Xander weer weten.

"Op een party wordt muziek gedraaid die wij leuk vinden. En daarbij is de sfeer ook spontaner, en het is spannender." valt Gwen haar broer bij.

"Spannender, als in illegaal?" breng ik voorzichtig in het midden.

"Officieel wel." geeft Ben toe. "Maar zolang er geen gekke dingen gebeuren, maakt de politie niet echt jacht op ons. Bovendien, in de zomer zijn er elk weekend tientallen kleine en grote Underground Party's in Londen."

"We zijn al een paar keer naar zo'n feestje geweest." vertelt Gwen. "Maar dit is de eerste keer dat we naar een grote gaan. Ik ben zó opgewonden."

Ik ben er nog niet helemaal gerust op. Visioenen van arrestaties, donkere cellen en deportatie doemen voor mijn ogen op. Buffy legt haar hand op mijn arm en lacht mij bemoedigend toe.

"Misschien zijn onze Amerikaanse vrienden wel te braaf om zoiets te doen." merkt Patrick fijntjes op.

"Oh absoluut! Ik begin al ontwenningsverschijnselen te krijgen omdat ik al drie dagen geen oude vrouwtjes de straat over heb kunnen helpen." is Xander's sarcastisch antwoord. "Mijn moeder moet nu zelf de afwas doen, en onze wijkagent zit al drie dagen zonder zijn dagelijkse kopje koffie."

"We zullen het dan ook nooit in ons hoofd halen om te laat op school te komen." vervolgt Buffy. "Of om 's nachts over de kerkhoven te zwerven, om stiekem lijken op te graven."

Gwen barst in lachen uit en de spanning is direct uit de lucht. De rit verloopt verder voorspoedig. Al moeten we in de City een stuk lopen om over te stappen op een andere lijn.

Maar uiteindelijk arriveren we dan toch op onze plaats van bestemming, tussen de dokken van het Isle of Dogs.

Bij de uitgang van het station wordt Patrick begroet door een jonge man van een jaar of twintig. Ze begroeten elkaar enthousiast, en nadat ze een paar woorden hebben gewisseld wenkt Patrick ons. Het hoekige gelaat van zijn vriend komt me bekent voor, al weet ik niet meer waarvan.

"Paul wijst ons de weg." meldt Patrick opgewekt, en samen lopen ze aan. Paul is zeker niet zo'n prater, want ofschoon hij actief luistert, met ja-nee-werkelijk en zo, is het Patrick die het gesprek op gang houdt.

Opeens weet ik waar ik hem eerder heb gezien. Er zijn niet zoveel mannen die hun lange donkerblonde haar in een staart dragen. Gisteravond in de pub! Al kan ik me niet herinneren dat ik die twee bij elkaar heb gezien.

De locatie van het feest blijkt dicht bij het station te liggen, want al snel hoor ik een vage dreun die, naar ik vrees, de lage bas van een soort Housemuziek is. En inderdaad, als we op een grijs gebouw toe lopen wordt het snelle dreunen steeds luider.

Bij een deur aangekomen, aan de zijkant van het gebouw, opent Paul deze en laat ons binnen. Deze geeft toegang tot een korte gang met aan het einde een open deur, die weer uitkomt in een hal. Zover ik kan zien is het feest al in volle gang. In deze gang bevinden zich ook twee mannen van rond de dertig. Aan hun stevige postuur en houding te zien zijn ze niet hier voor hun plezier. Ik had niet verwacht op dit soort party's uitsmijters tegen te komen. Als we langs ze lopen merk ik op hoe vriendelijk ze Patrick's vriend Paul begroeten.

Zodra we de hal binnen komen worden we overspoeld door de dreunende muziek en het rumoer van een vijftigtal jongeren. De sfeer zit er al goed in, ongetwijfeld geholpen door het bier dat in dozen langs de kant staat. Ieder die hier een blikje uit pakt, gooit wat geld in een schoenendoos.

De hal is twee verdiepingen hoog, met aan de zijkanten loopbruggen die vanaf hier niet bereikbaar zijn. Waarschijnlijk bevinden zich op de bovenste verdieping de kantoren van dit bedrijf.

"Kom, laat maar eens zien wat Ben je gisteren geleerd heeft." zegt Buffy als ze me naar het midden van de ruimte sleept. Dit is niet bepaald de muziek die ze in de pub draaiden. Maar nadat ze me voorgedaan heeft wat de bedoeling is, lukt het dansen aardig. Iedereen heeft het al snel goed naar de zin.

Langzaam maar zeker stroomt de hal vol, en de dozen met bier leeg. Naarmate de avond vordert, bekruipt mij een onrustig gevoel. Eerst probeer ik het te negeren, maar het wordt steeds sterker. Het valt me namelijk op dat regelmatig mannen, en een paar vrouwen, die beduidend ouder zijn dan de hier aanwezige jeugd, eventjes op de loopbruggen verschijnen. Alsof ze ons in de gaten houden.

Zodra Buffy even wat komt drinken, dorstig en bezweet van het dansen, vertel ik haar mijn observaties.

"Kom Will, dansen!" onderbreekt Xander, en wil me tussen de swingende massa trekken.

"Misschien zijn het verontruste ouders die hun kinderen stiekem in de gaten houden." verklaart Buffy.

Ik laat me niet uit het veld slaan. "Nee! Buff, Xander, hier is iets serieus fout."

Buffy kijkt me in de ogen en ziet dat ik het meen.

"Oke." zegt ze uiteindelijk. "Ik zal wel eens gaan kijken wat daarboven allemaal gebeurt."

"A-als je hu-ulp nodig hebt, . . . geef dan een gi-il." roept Xander haar na, terwijl ze door een deur verdwijnt met het opschrift WC. Het is duidelijk dat het bier effect op hem begint te krijgen, en ik kijk hem dan ook eens afkeurend aan.

"Wat is er, zijn jullie al weer moe?" informeert Ben.

"Van wie was eigenlijk het idee om hier naar toe te komen." vraag ik belangstellend.

"Van Patrick. Paul heeft ons gisteravond schijnbaar uitgenodigd."

"Ze zijn zeker al lang bevriend?"

"Ik heb hem nog nooit eerder gezien." moet Benjamin bekennen.

Xander en ik kijken elkaar eens aan. Het gevoel van onrust slaat om in bezorgdheid. Bezorgdheid voor Buffy. In wat voor wespennest heb ik mijn vriendin gestuurd?

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |