Zeven minuten! Zo lang is Buffy al weg. Ik weet het, ik hoef me om haar geen zorgen te maken. Als iemand op zichzelf kan passen, dan is zij het wel. Maar toch haal ik me van alles in mijn hoofd. Nachtmerries, maar dan klaar wakker.

Xander probeert me gerust te stellen, en me op te fleuren met zijn bekende flauwe grapjes. Maar ook hij is duidelijk nerveus, en van zijn beginnende dronkenschap is niets meer te merken.

Ben weet niet wat hij met ons aan moet. Hij kent onze bedenkingen, en weet dat Buffy is gaan rondsnuffelen. Maar hij begrijpt niet wat de gevaren zouden kunnen zijn. Niet dat Ben dom is, integendeel, maar hij heeft niet onze ervaringen. Voor hem is het niets meer dan een storm in een glas water.

Opeens springt mijn hart op van vreugde, Buffy verschijnt in dezelfde deur als waardoor ze verdwenen was. Terwijl ze op ons toeloopt steekt dezelfde bange onrust als voorheen weer de kop op. Ze is niet meer ontspannen en vrolijk als toen ze op verkenning ging. Ze heeft nu meer weg van een kat, op weg naar haar jachtterrein.

"Is het toiletpapier op, of is het iets ernstiger?" vraagt Xander luchthartig als ze zich weer bij ons voegd.

"We moeten hier weg!" zegt ze kortaf. "Nu!"

"Iets ernstiger dus!" is Xander's commentaar.

"Waarom zouden we gaan? Het is hier net zo leuk." protesteert Ben.

"Wat heb je gevonden?" vraag ik nieuwsgierig.

"Een stel kerels in witte pijen, geflankeerd door een paar gorilla's. Zoals die twee toen we binnenkwamen." vertelt ze kortaf.

"Nou en?!" werpt Ben tegen. "Misschien krijgen we wel een of andere act te zien."

"Compleet met echte speren en hellebaarden?" vraagt Buffy.

"Goed argument!" reageert Xander. "Als iemand me zoekt, ik ben verderop. Een héél eind verderop! Iemand die me gezelschap wil houden?"

Ik knik instemmend. Dat detail met die speren heeft me bang gemaakt, dus hoe sneller ik hier weg ben hoe liever.

"Jullie gaan toch niet weer weg, hè?!" zegt Patrick, die samen met zijn zus bij ons is komen staan. "We zijn hier met ons allen uitgenodigd. Als we nu al vertrekken, vragen ze ons nooit meer."

"Aan die uitnodiging zit een luchtje." beweert Buffy. "Want waar is je zogenaamde vriend Paul nu? Nadat hij ons hier heeft gebracht heb ik hem niet meer gezien."

Patrick is duidelijk geërgerd, maar hij weet hierop geen antwoord te geven.

"Wat kan ons hier nou gebeuren?" mengt Gwen zich in het gesprek. "Dit zijn toch niet de gangsterwijken van Los Angeles?"

"Vraagje tussendoor." onderbreekt Xander. "Die figuren in die witte pijen die je gezien hebt, lijken die op de Ku Klux Klan. Maar dan zonder puntmutsen?"

"Ja." bevestigt Buffy. "Zoals je wel eens ziet in prentenboeken over druïden. Hoezo?"

Dan pas merken we op dat hij naar boven kijkt. Als we zijn blik volgen, zien we de reden van zijn vraag. Op de twee loopbruggen verschijnen een reeks figuren in druïdekostumen, gewapend met een grote variatie aan speren en hellebaarden. Ook de andere jongelui beginnen zich gewaar te worden van de verandering in het decor.

Nog voordat iemand hierop kan reageren stroomt een grote groep in wit geklede mannen en vrouwen de hal binnen. Ze betreden de ruimte via de twee deuren aan de kant van de toiletten. Een paar jongeren die zich in deze voorziening bevonden worden hardhandig tussen hun leeftijdgenoten geduwd.

"Hier heb je jouw act, Ben." zegt Xander. "Ik hoop alleen dat we na afloop nog kunnen applaudiseren."

Onder de jeugd gonst een verward geroezemoes. Deze verstomt echter zodra de hoofdrolspeler van dit spektakel binnentreedt. Dat dit geen verklede acteur is zie ik onmiddellijk. Geen costuum of make-up is zo levensecht.

Deze demon is ongeveer 1.80 meter groot en massief gespierd. Geen enkele body-builder, ongeacht hoeveel steroïden hij ook gebruikt, kan zo'n opgeblazen spieren kweken. De vierkante kop, met een grote zwart bebaarde kin, rust op een korte dikke nek. Zijn ogen zijn niet meer dan spleetjes. Geen neus of oren steken uit dit massieve blok. Grote hoornachtige platen bedekken zijn hoofd, schouders borst en, in mindere mate, zijn armen en benen. Dit geeft het de indruk van een ridder in harnas. Een lelijke paarsblauwe ridder. Ik ga wat dichter tegen Xander aan staan, en pak zijn arm vast. Hij glimlacht me geruststellend toe, maar ik zie de angst in zijn ogen.

Buffy kijkt rond en beoordeeld onze situatie. Haar lichaam is gespannen als van een kat voor een gevecht.

De drie Lynn's zijn verward en besluiteloos, net als de rest van de aanwezige jongeren.

Een paar van de pijen beginnen de wand, waar de anderen met hun rug naar toe staan, vol te spuiten met vreemde symbolen. Tegelijkertijd spreekt de demon, met een galmende stem, voor mij onbekende woorden uit. Een gebed of toverspreuk, lijkt mij.

"Iemand een idee hoe we dit aanpakken?" vraagt Buffy. "Bijvoorbeeld, hoe we een demon doden?"

Een groepje jongens, die hun feestje verstoord zien worden door deze indringers, vallen deze aan en proberen de wapens af te pakken. De eigenaren van deze wapens slaan onmiddellijk en genadeloos toe. Binnen luttele seconden vallen vier tieners, geveld door speren en hellebaarden, dood of stervend op de vloer neer. Een schreeuw van afschuw en woede ontsnapt uit de kelen van de rest.

"Niemand doodt zonder mijn toestemming!" buldert het gedrocht.

Diegenen die proberen de toegangsdeur te openen, komen tot de ontdekking dat die van de andere kant is afgesloten.

"Wat gebeurt hier?" vraagt Gwen vertwijfeld. "Wat willen ze toch van ons?"

"Ze willen ons offeren om demonen tot leven te wekken." antwoord ik haar met angstige stem. Mijn twee vrienden kijken me even aan, en begrijpen dan wat ik bedoel.

"Hoe was het recept ook alweer?" vraagt Buffy.

"Drie om op te roepen, en één om op te eten." antwoord Xander.

"Waar hebben jullie het over?" wil Patrick weten, terwijl de aanroepingen van de dienstdoende demon steeds luider worden.

"Die moordenaars die jouw vader zoekt? We hebben ze gevonden. Of beter gezegd, zij hebben óns gevonden." licht Buffy hem in.

"Pa vermoordt me, als hij hoort dat ik ons hier naar toe heb gebracht." verzucht Patrick.

"Dan zal hij toch op zijn beurt moeten wachten." kan Xander niet laten te zeggen.

Een geschreeuw klinkt door de hal. Een stel jongeren worden door de gewapende druïden vastgepakt en, ondanks hun hevig tegenstribbelen, naar de demon gesleept.

"We moeten opschieten!" zegt Buffy. "Zogauw ze drie mensen hebben geofferd verschijnt er nóg zo'n monster. We doen het zo. Jullie houden de witte paters bezig, terwijl ik een gesprek onder vier ogen aanga met onze vreemde gastheer."

"We mogen ons niet verzetten." jammert Gwen. "Misschien doen ze ons dan niets."

Buffy kijkt het meisje met een harde blik aan.

"Ze gaan ons doden!" bijt ze haar toe. "Als je wilt blijven leven, zul je er voor moeten vechten."

Gwen barst in tranen uit en klampt haar oudste broer vast.

"Als we een kans willen maken, hebben we toch wapens nodig." zegt deze, terwijl hij zijn zus probeert te troosten.

"Laat dat maar aan mij over." zegt Buff.

Nu mijn vrienden zich klaarmaken om het gevecht aan te gaan, slaat de schrik me pas goed om het hart. Ze hebben ongeveer veertig tot vijftig gewapende tegenstanders tegenover zich. Nog afgezien van dat wezen uit de Hel. We hebben ons wel eens vaker in een hachelijke situatie bevonden, maar nog nooit tegen zo'n grote overmacht. En van de andere jongelui verwacht ik niet veel hulp. In dit soort omstandigheden gedragen mensen zich eerder als schapen dan als leeuwen.

Buffy raakt even teder mijn arm aan en glimlacht me warm toe. Xander bevrijdt zijn arm voorzichtig uit mijn greep, en streelt even zacht mijn wang. Tranen springen me in de ogen. Ze nemen afscheid! Ook zij beseffen hoe klein onze kansen zijn. Ik zou ze het liefst in mijn armen sluiten en zeggen hoeveel ik van ze houd. Maar daar is geen tijd voor. Ik glimlach ze, door mijn tranen heen, bemoedigend toe.

Ben neemt Gwen van zijn broer over en komt bij me staan. Hij probeert zich goed te houden, maar zijn gezicht is zo wit als een laken. Ik pak zijn hand vast, zowel voor mijn als voor zijn gemoedsrust.

Buffy moet voortmaken, want ze staan op het punt om de eerste gevangene te offeren. Ze loopt op de wand van speren toe, vouwt haar handen en richt zich tot een paar gewapenden. Ik kan niet horen wat ze zegt, maar ik begrijp dat ze om haar leven smeekt. Twee mannen komen al grijnzend naar voren en trekken haar naar zich toe.

Fout één. Zodra ze binnen de rij speren is verandert het angstige meisje in een soort Tasmaanse duivel. Ze slaat en trapt om zich heen. Iedere keer weer vliegt haar opponent meters weg, om tussen zijn of haar kameraden neer te komen. Omdat ze zich zo dicht bij haar tegenstanders bevindt, kunnen die hun lange wapens niet effectief gebruiken. Buffy daarentegen maakt dankbaar gebruik van deze wapens. Elke veroverde speer of hellebaard gooit ze naar Xander en Patrick. Zodra deze zich bewapend hebben storten ze zich in de bres die Buffy geslagen heeft.

Door de ontstane verwarring weten een paar gevangen jongeren te ontsnappen, en vluchten terug naar hun leeftijdgenoten. De moedigsten van de jongens pakken de resterende wapens op, en voegen zich bij Patrick en Xander.

Voor twee mensen komt Buffy echter te laat. Hun bloed wordt elk over één van de symbolen gegoten, die de punten van een magische driehoek vormen.

De nietmenselijke voorganger krijgt in de gaten waar het gevaar vandaan komt, en stormt onverwijld op Buffy af. Die ziet de stormram op tijd aankomen, en bukt op het aller laatste ogenblik diep naar de grond. Op het moment dat het monster over haar heen vliegt, richt ze zich weer op. Deze techniek lanceert het monster, en laat hem met een klap tegen de muur aan slaan.

Door de stormloop van de demon is er ruimte om Buffy ontstaan, en verschillende wapendragers krijgen nu weer de ruimte om hun speren en hellebaarden te gebruiken. Buffy merkt in wat voor een grimmige situatie ze zich bevindt, en zoekt vertwijfeld naar een uitweg uit deze ring van dodelijk staal.

"Niemand raakt haar aan!" buldert het gedrocht woedend. "Dat wicht is van mij."

Fout twee. De ring van speren opent zich, en Buffy loopt op haar uitdager af. Haar harde blik en wrange glimlach beloven niet veel goeds. Haar briesende tegenstander wacht haar vol ongeduld op en al snel draaien ze als kemphanen om elkaar heen. Het duel barst dan in volle hevigheid los.

De beide opponenten delen uit en moeten incasseren. Het wezen is de eerste minuut duidelijk verrast door haar snelheid, en de harde klappen die dit kleine tienertje kan uitdelen. En Buffy loopt klappen op die een normaal mens onmiddellijk hadden gedood.

Tegelijkertijd ziet het er voor haar strijdbroeders minder goed uit. Verlost van de razende horzel Buffy, kunnen de druïden zich nu concentreren op de achttal gewapende jongens. Door deze tegenaanval worden de jongelui teruggedrongen tot vlak voor de grote groep jeugd die ze beschermen. Ondertussen verliezen ze twee medevechters.

Patrick vecht als een leeuw. Zijn kracht en moed kost menige aanvaller het leven. Xander vecht met zijn gebruikelijke moedige roekeloosheid en onvoorspelbare acties. De tweeling zoekt in dit alles steun bij elkaar.

Zolang Xander tussen mij en de moordenaars staat, heb ik van hen niets te vrezen. Hij zal zich doodvechten om mij te beschermen. En dat is precies waar ik zo bang voor ben. Met deze overmacht is het een kwestie van tijd voordat ik hem voor mijn ogen zal zien sterven. De gedachte dat ik daar niets aan kan doen is bijna ondraaglijk. Ik wil niet dat hij sterft, en zeker niet dat het voor niets is.

Dan zie ik een stuk glas op de grond liggen. Snel raap ik het op en bekijk het. Het is een scherf van een drinkglas. Twee van de drie randen zijn vlijmscherp.

Mijn besluit staat vast. Xander's offer zal niet voor niets zijn. Zodra mijn vriend wordt gedood, snij ik mijn polsen door. Geen demon zal dankzij mijn bloed tot leven worden gewekt. En geen demon zal zich van mij voeden. Dit wordt mijn Masada! Deze aanvaarding van de dood brengt een vreemde rust over mij.

Dan zie ik vol ontzetting hoe Patrick door zijn knieën zakt, en zijdelings op de grond valt. Zijn broer en zus roepen vol vertwijfeling zijn naam. Xander verdedigt zich, samen met nog drie anderen, met de moed der wanhoop.

Als voorbereiding op mijn dood, zeg ik een passend gebed op.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |