De term ''zonsverduistering'' is ongelukkig gekozen omdat er eigenlijk niets verduisterd wordt: beter zou zijn ''zonsbedekking'' of
''maanovergang'' . De traditie heeft echter ook haar rechten, en die zullen we hier respecteren.

Een zonsverduistering treedt op wanneer de schaduwkegel van de maan de aarde raakt. Het gebied waar de kernschaduwkegel (groen) van de maan de aarde raakt is typisch een paar honderd kilometer in doormeter, en daar ziet men de zonsverduistering totaal. Rond de kernschaduwvlek is er een veel groter deel van de aarde dat zich in de bijschaduwkegel (rood) van de maan bevindt: daar ziet men de zonsverduistering gedeeltelijk.

De schaduwkegel van de maan zwiept door de ruimte met dezelfde snelheid als de maan in haar baan om de aarde, namelijk 3700 km/h. De aarde draait terzelfdertijd om haar as in dezelfde zin met een snelheid van 1700 km/h (aan de evenaar), waardoor de schaduw van de maan zich over het aardoppervlak beweegt met een relatieve snelheid van om en bij de 2000 km/h. De tocht van de schaduwkegel van de maan over het aardoppervlak kan verscheidene uren duren.

 Hier nog even een plaatje van de oerknal=bigbang

---

Wil je eindelijk eens weten wat het heelal eigenlijk precies is lees het hieronder maar eens.

Domein Heelal In de afgelopen decennia is de kennis van de nachtelijke sterrenhemel sterk afgenomen. Men ziet de sterrenhemel niet helemaal meer door lichtvervuiling, dit wordt veroorzaakt doordat er in Nederland 's nachts veel licht is. Ook de maan is een stoorzender waardor men de zwakke lichtbronnen niet meer kan waarnemen. In de oudheid had men natuurlijk minder last van lichtvervuiling. Iedereen was dan ook vertrouwd met de sterrenhemel. De sterren hadden ook betekenis in die tijd, ze vormden een verwijzing naar het goddelijke. Men zag ook mythische figuren in de sterren. Deze waren de sterrenbeelden. De sterrenbeelden die wij nu kennen zijn afkomstig uit het gebied rond de middellandse zee en hebben namen afkomstig van de Griekse mythologie. De grote beer en Cassiopeia zijn makkelijk aan de hemel te vinden. In de oudheid ging men ervan uit dat de sterren van een sterrenbeeld bij elkaar hoorden, maar nu weten we dat de sterren helemaal niet dicht bij elkaar staan. De afstanden van ons tot sommige sterren zijn groter dan andere afstanden maar wij zien die sterren naast elkaar staan. Al vanaf het begin van de beschaving probeert men de sterren in een patroon te rangschikken zodat ze kunnen worden teruggevonden. Een hemelkoepel is een soort kaart, begrensd door de horizon en met het zenit (het punt precies boven je hoofd) in het midden. De poolster staat in het noorden en maakt deel uit van de kleine beer. De ecliptica wordt ook wel eens aangegeven. Dit is de lijn waarlangs de planeten aan de hemel voorbijtrekken. De sterrenhemel verandert in de loop van de nacht. Hierin kunnen we twee soorten sterren onderscheiden: de circum polaire sterren(beelden) zijn sterren die de hele avond en nacht aan de sterrenhemel zijn. Niet circum polaire sterren(beelden) hebben een baan die voor een (groot) deel onder onze horizon ligt. In de oudheid probeerde men de seizoenen te voorspellen aan de hand van de sterren. Om de positie van een ster te bepalen maak je gebruik van twee vaste punten. Het Azimut is de hoek die de ster maakt met het noorden en kan worden gemeten met een kompas. Het andere punt is de hoogte, de hoek tussen de horizon en de ster. De oude sterrenobservatoria bestaan uit stenen die op een groot veld staan. Er werden instrumenten gemaakt die de positie van een ster bepaalden. De zon is voor ons het belangrijkste hemellichaam. Wij zouden niet kunnen leven zonder de zon. De cyclus van de seizoenen wordt veroorzaakt door de beweging van de zon. Een Gnomon is een stok die in de aarde staat en een schaduw afwerpt. Hiermee kun je de datum en tijd bepalen. Door op de schaduw te letten kun je de beweging van de zon volgen. Erastothenes berekende met de gnomon de omtrek van de aarde. Hij wist dat de zon op een bepaalde dag loodrecht boven een bepaalde stad stond. Door zelf met een gnomon te meten wat de hoek van de schaduw was en de afstand te berekenen, berekende hij zeer nauwkeurig de omtrek van de aarde. Tegenwoordig is het makkelijk om op zee je positie te bepalen. De positie op de aarde wordt vastgesteld aan de hand van coördinaten. Lengte en breedtegraden zijn cirkels op de aarde. Hoe hoger de poolster staat, des te noordelijker ben je. De astrologie gaat ervan uit dat iemands leven afhangt van de sterren op het moment van geboorte. De astrologie is ontstaan in Messopotamië. Hierdoor is de astrologie uitgevonden. Door de groeiende kennis in astrologie brak het zichzelf af. De astrologen konden de banen voorstellen. Wetenschappelijk gezien is de astrologie zo dood als een pier. Anaxagoras dacht dat de zon een grote gloeiende steen was en dat de maan licht van de zon terugkaatste. Pythagoras dacht dat de aarde en de andere planeten (ook de maan) om een groot vuur draaiden.

---

Info over onze aarde
Moeder Aarde

Vorming van de atmosfeer

De eerste atmosfeer bestaat uit waterstof en helium. De zwaartekracht is echter onvoldoende om deze atmosfeer vast te houden en na enige tijd is hij in de ruimte verdwenen. Later stijgen uit het gesmolten aardoppervlak allerlei gassen op, vooral koolstofdioxide (CO₂, 90%) en daarnaast stikstof (N₂), koolstofmonoxide (CO), waterdamp (H₂O), methaan (CH₄) en ammoniak (NH₃). De aldus ontstane atmosfeer is zeer dicht en er heerst een enorm broeikaseffect. Gesteenten uit deze tijd bevatten mineralen die nooit zouden kunnen ontstaan bij aanwezigheid van zuurstof, zodoende is met redelijke zekerheid vast te stellen dat er in deze "oeratmosfeer" nauwelijks of geen zuurstof aanwezig was.

3,8 miljard jaar geleden treedt er een drietal processen op waarbij de concentratie CO₂ afneemt en de concentratie O₂ toeneemt:

1. CO₂-opname door de oceaan en vooral door calcium- en siliciumverbindingen in de aardkorst. Processen van platentektoniek versnellen dat proces enorm en zijn er de oorzaak van dat de aardatmosfeer, in tegenstelling tot die van Mars en Venus, die geen platentektoniek hebben, weinig CO₂ bevat.
2. Fotolyse in de atmosfeer waarbij achtereenvolgens de reacties CO₂ -UV-> CO + O, H₂O -UV-> H + OH en O + OH --> O₂ + H optreden. De waterstof verdwijnt direct in de ruimte. De gevormde zuurstof verandert onder invloed van UV-straling voor een deel in ozon, waarna de ozon een groot deel van de UV-straling absorbeert en de reacties minder snel verlopen.
3. Fotosynthese door algen in de oceaan: H₂O + CO₂ -licht-> glucose + O₂

Dit laatste proces speelt echter nauwelijks een rol in de CO₂-afname.

De eerste 1,5 miljard jaar neemt de concentratie CO₂ snel af. Rond 3,6 miljard jaar geleden is de concentratie N₂ opgelopen tot 40% en die van CO₂ afgenomen tot 40%. H₂, CO, CH₄ en NH₃ zijn dan praktisch verdwenen.

Als gevolg van de dikker wordende ozonlaag wordt de afname van CO₂ langzamer. De concentratie N₂ blijft als gevolg van uitstoot uit de aardkorst toenemen. Rond 3 miljard jaar geleden bereikt de concentratie N₂ 80% en blijft daarna stabiel. Gelijktijdig begint O₂ een significant deel van de atmosfeer te worden. De concentratie O₂ loopt van bijna 0 rond 3 miljard jaar geleden op tot ongeveer 20% nu. In het begin is de toename snel, later wordt dat minder. Rond 1 miljard jaar geleden is de concentratie CO₂ vrijwel nul.

Rond 550 miljoen jaar geleden is de ozonlaag dusdanig dik geworden dat er voldoende bescherming tegen UV-straling bestaat om leven op land mogelijk te maken.

De aarde dag en nacht

De aarde in het zonnestelsel

De aarde ondervindt in meer of mindere mate invloed van andere hemellichamen in ons zonnestelsel. Zonder de zon zou de aarde een duistere ijsklont zijn waarop elke vorm van leven onmogelijk is. De zwaartekracht van de zon en vooral de maan zorgen voor de getijdewerking, waardoor de waterhoogten op aarde dagelijks variëren. Jupiter vangt met zijn enorme zwaartekracht veel meteorieten op die anders op aarde zouden kunnen inslaan, met alle destructieve gevolgen van dien.

---