Rondreis
door Yemen » Pagina 14
Terug naar Index ...
Zaterdag 4 november,
Om 08:00uur zaten we in de Landcruisers en reden Sana’a uit.
De tocht voerde naar Amran. Daar sloegen we af via Hajja naar Kuhlàn,
een plaatsje in het westen van Yemen. Het was inderdaad Fán-tás-tísch!!!
Bergketens in allerlei kleuren en de sawa’s met verschillende
plateaus waar van alles en nog wat werd verbouwd, voornamelijk qat
uiteraard... Mart had ons niets te veel beloofd: dit is onvergetelijk
en ook dit is helaas met geen pen te beschrijven. Deze trip benadrukt
nog eens de schoonheid van Yemen met zijn zeer afwisselende landschappen.
Alles is aan bod geweest: bergen, strand, woestijn, rotsen, bossen
en niet te vergeten prachtige architectuur in allerlei verschijningsvormen,
zoals natuursteen, baksteen, leem en zelfs riet. Fantastisch! We
genoten met volle teugen en werden wat weemoedig omdat we dit moois
straks weer gingen verlaten.
In de namiddag waren we weer terug in Sana’a. We hebben vandaag
de ‘afscheidsceremonie’ van de chauffeurs. Voor we ‘officieel’
afscheid namen gingen Herma en Liesbeth met Mart de stad in om een
nieuw colbertje te kopen voor Mujahid. Na al het gerepareer aan
zijn auto was zijn jasje nogal gehavend en we hadden erg met hem
te doen: hij was echt de pechvogel van de chauffeurs en voor hem
was de uitgave voor zo’n ‘colbertje’ een rib uit
het lijf. Mart wist wel een winkel en zo gezegd zo gedaan. De winkel
was zo groot als een gemiddelde Nederlandse keuken en hing vol colbertjes.
Twee vrouwen in deze zaak was men duidelijk niet gewend..... Herma
had stiekem de maat genomen van Mujahid: terwijl hij ergens stond
te praten gingen er om de beurt mensen van ons achter hem staan
om te kijken wie ongeveer dezelfde maat/postuur had. Herma bleek
ongeveer even lang (en breed) te zijn en zij werd tot paspop gepromoveerd.
De winkelier /kleermaker vroeg aanvankelijk
3 000 Rial voor een geschikt
colbertje (ongeveer ƒ55,00), maar na wat gepingel van Mart
(fijn als je hier Arabisch spreekt) verwisselde het colbertje voor
zo’n 1600 Rial van eigenaar. (Omgerekend ƒ25,00), een
bedrag waarvoor je in Nederland amper een fatsoenlijke onderbroek
koopt, maar voor onze chauffeurs zo ongeveer het salaris voor twee
weken werken!
Tijdens de afscheidsbijeenkomst hield Kees een speech in het Arabisch(!!!).
Mart had het verhaal dat we graag aan de chauffeurs kwijt wilden
in fonetisch schrift genoteerd en Kees deed de rest. Wij hoorden
uiteraard nauwlettend toe of hij geen fouten maakte. De chauffeurs
kregen ieder een envelop met 2250 Rial, voor Yemenieten een aardig
maandloon. Ze hadden het dubbel en dwars verdient! We namen Mujahid
even apart en gaven hem het jasje: hij was zichtbaar aangedaan.
Hij trok het kledingstuk meteen aan en was apetrots op zijn nieuwe
aanwinst. De volgende dag werd hij trouwens door Gisela en Kitty
gesignaleerd in de souq: hij had het nieuwe jasje aan en was kleertjes
aan het kopen voor zijn kinderen.
Onze laatste avond in Sana’a besloten Herma, Hans, Liesbeth
en ik eens lekker uit de band te springen: we gaan naar het ‘Taj
Al Shiba hotel’ om de inwendige mens eens lekker te verwennen!
Het ‘Taj Al Shiba’ is zo ongeveer het meest luxueuze
en prestigieuze hotel/restaurant van Yemen. Je eet er zo veel je
maar lust van allerlei buffetten voor ongeveer ƒ40,00 per persoon
inclusief een zéér uitgebreide desserttafel. Voor een Yemenitische
leraar is dit echter wel een maandsalaris. Eigenlijk dus asociaal
en erg décadent wat we doen, maar we willen ook dit meegemaakt hebben.
Het is er inderdaad fantastisch! Heerlijk eten en je kunt het zo
gek niet bedenken of het is er. Ook de ambiance is schitterend.
We zijn trouwens in het gezelschap van diplomaten, oliesjeiks en
alles wat hier iets heeft te vertellen of gewoon stinkt van het
geld. Er zijn buffetten waar een kok achter een reusachtige bakplaat
staat: je wijst het vlees dat je wilt aan (nee, géén varkensvlees)
en hij begint te bakken en te kruiden. Bij een andere kok achter
ook zo’n bakplaat kun je uit een lange koelvitrine vis of
moten vis uitzoeken en aan hem overhandigen: ook hij bakt ze bruin
voor je. Héérlijk, we eten onze vingers er bijna bij op en eten
als paarden. Mager worden in Yemen? Het is hier eigenlijk ónYemenitisch
maar het is wel heel erg lekker.... In feite is dit een luxe-eiland
in derdewereldland Yemen, maar aangezien het er tóch is........
Zelfs hier is trouwens geen druppel alcohol te krijgen, ondanks
al die Westerse décadentie. De Engelse ambassadelui zijn nóg decadenter
dan wij: zij brengen hun eigen sterke drank mee en doen in aangeschoten
staat allerlei melige ‘spelletjes’. Je ziet de Yemenieten
balen en wij balen met ze mee: dit kun je echt niet maken in een
islamitisch land, je beledigt en krenkt de mensen hier tot op het
bot en dat verdienen ze absoluut niet. Al met al vonden wij het
ook zónder alcohol een geslaagd festijn en een leuke afsluiter van
een geweldige vakantie.
Zondag 5 november,
Het is dan toch zover, het onvermijdelijke zit er nu echt aan te
komen: de rugzakken worden gepakt want we moeten stilaan afscheid
nemen van Yemen. Na het pakken gaan we ontbijten en daarna gaan
Herma en ik voor het laatst de souq in om de laatste Rials op te
maken. We dolen rond op zoek naar een Casio horloge met Arabische
cijfers dat we eerder al in één van de vele winkeltjes gezien hebben.
Naast het ‘Al Makha hotel’ vinden we de winkel van Abdul
Mawla Mahamed Said en hij heeft het gezochte kleinood. Voor ongeveer
ƒ 45,00 zijn we helemaal bij de (Arabische) tijd. Daarna gaan
we naar het gedeelte van de souq waar de smeden de kromdolken maken
die het straatbeeld van Yemen zo typeren en kopen er zo’n
Djambiya bij voor pa en ma. Iets verder op zitten de leerbewerkers
waar we twee riemen met schedes kopen voor ons wapentuig. Ziezo
dat kan niet meer stuk. Aansluitend gingen we naar ‘ons’
hotel om te lunchen. Na de lunch gingen we samen met Hans en Liesbeth
naar de souq om voor Mart ook een Arabisch horloge te kopen en een
koran (Mart verzamelt korans). En dat hebben we geweten! Dit wordt
nog een spannend verhaal.
Het horloge was niet zo’n punt, maar de koran had wat meer
voeten in de aarde..... Ik had de gewraakte koran al een paar dagen
geleden zien liggen bij boekverkopers in de buurt van de stadspoort
‘Bab Al Yemen’. Het was een soort ‘reiskoran’
in een leren jasje. Die was snel gekocht. Vervolgens gingen we de
grote theetuin in en daar ging het mis.... We zochten een leuk plekje
uit. Terwijl Hans en ik thee haalden gingen Herma en Liesbeth vast
zitten. Een jonge Yemeniet was schijnbaar geïnteresseerd in de zojuist
gekochte koran die Herma nog onder haar arm hield. Het bleek echter
dat de jongen een fanatieke religieus was en hij wilde de koran
van Herma hebben. Er ontstond al gauw een opstootje en er kwam een
man bij ons zitten die Engels sprak. Hij had in Wageningen gestudeerd
en hielp ons door voor ons op te treden als tolk. Het bleek dat
de jongen de koran van ons wilde omdat hij vond dat niet-moslims
geen koran in hun bezit mogen hebben. Moslims wassen zelfs eerst
hun handen voordat zij een koran beetpakken, alles moet er rein
aan toegaan. Logisch (in zijn ogen dan) dat een christenhond niets
van doen heeft met dit heilige boek! De tolk raadde ons aan het
gewraakte boekwerk maar aan hem te overhandigen om van het gedoe
af te zijn: de knaap was zelfs zo fanatiek dat hij met politie dreigde
en niemand zou ons helpen want dat zou gelijk staan aan verraad
aan de koran. We gaven de tolk dus ons cadeau en dropen maar af.
We moesten wel eieren voor ons geld kiezen want vanavond ging het
vliegtuig en ondanks dat Yemen fantastisch mooi is wilden we daar
toch graag in zitten..... Buiten de poort hoopten we even dat we
onze tolk nog zouden ontmoeten, zodat hij de koran terug kon geven,
maar dat was ijdele hoop. We hebben toen maar een snelwandeling
naar de souq uitgevoerd om nog gauw een nieuw exemplaar te kopen.
Dit keer stopten we het kleinood meteen in de tas en hijgend en
moe van de sprint kwamen we (gelukkig zonder te verdwalen) in het
donker aan in ons hotel. Zelfs op tijd voor het gezamenlijke afscheidsdiner
en het afscheid van Mart.
Een anderhalf uur later zitten we met zijn allen in een busje dat
ons naar het vliegveld brengt. Na afscheid van Mart te hebben genomen
op de luchthaven, of wat daar op lijkt, drinken we gezellig nog
iets en om 22:00uur plaatselijke tijd zitten we in de lucht. Op
weg van een comfortabele 25°C. naar de (nacht-)vorst in ons
comfortabele kikkerlandje.
