ZOEA 111 Puerto la Cruz

22 december 1998

Hallo allemaal,
We hebben uitgeklaard! In- en uitklaren is in het hele Caribische gebied een dagelijks terugkerend ritueel. Als je aankomt dan klaar je in. Bij de autoriteiten moet je de nodige stempels halen. Daarvoor heb je nodig, de paspoorten, de bootpapieren en het uitklaringsbewijs van de vorige haven. Het is altijd een tijdrovende zaak en menige ambtenaar voelt zich zo lekker in zijn pakkie dat hij dan ook duidelijk zijn macht vertoont. Hier in Venezuela moet je wel naar 4 verschillende instanties - inmigracion - aduana - capitan del puerto - policia nacional en daarom zijn er bureautjes die de papierenhandel voor je regelen. In Isla Margarita was dat prima geregeld. Hier op het vasteland is alles al gesloten vanwege de Kerst en dat duurt tot 15 januari. Dat scheelt ons heel wat "Boli's". Het internationaal inklaren kost 24.000 Bolivars een slordige 80 piek en voor zo'n land is dat echt een exor- bitant bedrag. Bovendien hebben ze de kuststrook met hun eilandenreeks ook nog ingedeeld in regionen, waardoor je als je van oost naar west zeilt, met inbegrip van enkele tot natuurparken gebombardeerde zand- banken, je al gauw 200 harde guldens kwijt bent. Ditmaal bij het omhoog halen van het anker zit er niet een wrak aan zoals in St. Maarten, maar een visnet. In de schemering zie ik de visserlui in een klein open bootje tussen de boten. "Hola pescadores", roep ik "Ayuda por favor". Ze komen er al aan. Het net zit om de stok van het anker gedraaid en zonder hun hulp krijg ik het er niet af. Er zijn hier 2 bootjes die hier in de baai vissen. Ze vissen allebei met netten, de een in de ochtend de ander in de middag en die maakt gebruik van een stok waarmee hij tegen de boot slaat om de vissen het net in te jagen. Of het veel helpt....? Op de kant aan de overkant van de visserswijk wordt de vis verkocht. Aan de boom hangt een ulster met schaal. Onder de boom zitten ma met de kinderen de vis te verkopen, welke pa vandaag gevangen heeft. Een groot soort sardines. De zilver- kleurige blinkertjes liggen in een vieze kruiwagen en een kistje doet dienst als zitje en tafeltje. Echt veel is het niet en als daar een heel gezin van moet leven, dan is het toch echt armoe troef. Voor ons geen vis vandaag! We zijn op zoek naar papas y tomates. We vinden een kruidenierswinkeltje. Een paar planken aan de wand en wat stellages in het midden. Het groente en fruit zit in bakken, teilen en gescheurde emmers. Alles wat wij allang weg hebben gegooid, wordt hier nog dagelijks gebruikt. Lege colaflessen opengesneden voor de snoepjes staan op de toonbank. In mijn beste Spaans vraag ik om de nodige groenten en fruit, pepino, pimiento. Het oude tandeloze vrouwtje praat in rap Spaans terug. Veel begrijp ik er niet van maar met handen en voeten komen we een heel eind. Ook nog 15 "huevos" (eieren) worden netjes ingepakt en een oud touwtje moet er voor zorgen dat het geheel niet uit elkaar valt. Met volle tassen weer aan boord. De tocht naar Puerto la Cruz is voor het lapje. Het lapje, de genua, is uitgerold, maar veel wind is er niet. De motor maar aan en dan varen we net het windje dood en begint het zeil te klapperen. Rond een uur of twee/drie in de middag begint de wind door te zetten en kunnen we het laatste stuk heerlijk zeilen. Voor de Paseo Colon, de boulevard van Puerto la Cruz, gooien we ons anker neer en even later zitten we aan boord van de El Viento onder het genot van een Polar biertje elkaars belevenissen te vertellen. In Puerto la Cruz heeft men een oud mangrove gebied ongebouwd tot een marina paradijs. Wel 4 grote marina's en ook enkele resorts. In dit kanalengebied zijn ook veel huisjes gebouwd. Langs het hoofdkanaal is dat een kleurrijk geheel. Verder naar binnen op de eilandjes zijn het huisjes op palen de zogenaamde "parlaviters" en het ziet er allemaal heel leuk uit. Het zijn veelal 2e woningen van de rijkere Venezolanen. Een motorboot voor de deur zodat ze in een wip bij de vele eilandjes langs de kust zijn voor een duik in het aldaar heldere water. De eilandjes zijn niet meer dan een paar kale rotsen met zo hier en daar een mangrove-bosje aan de waterkant en kleine witte stranden. Een heel ander vaargebied qua klimaat, maar ook wind. De oostelijke tradewind zorgt ervoor dat je of voor het lapje zeilt of juist met de neus in de wind omdat de eilanden hier van oost naar west liggen, in tegenstelling tot de eilandenreeks Virgin's tot Trinidad die van noord naar zuid lopen. Wij gaan dus met de neus in de wind terug naar Trinidad. De laatste 90 mijlen zullen we 's-nachts varen dicht langs de kust vanwege de wind en de stroom. We zullen onze ogen open moeten houden vanwege de vele vissersbootjes al of niet voorzien van een lichtje. In Trinidad gaan we Oudjaar vieren met eigen gebakken oliebollen en hopen dan in het nieuwe jaar onze watermater snel weer gerepareerd te hebben, maar daarover meer in de volgende aflevering. We wensen jullie allen een gezellige oudejaarsavond toe! Groetjes vanaf de ZOEA van Glen en Margriet. De Pa3hde