ZOEA 147 - VOLGENS DE LETTER VAN DE WET

Falmouth, 3 juli 1999

Hallo lieve mensen,
De laatste mijltjes gaan niet zo vlot als we gedacht hadden. Stroom tegen, waardoor we wat gaan driften en in de overfalls terecht komen. (rare tegen elkaar opbotsende golven t.g.v. stroom en wind). 1,5 mijl bij het markeringspunt "Black Rock" krijgen we Gosta op de zender. Als we de haven van Falmouth invaren komt het bananenbootje ons al tegemoet en als extra service wordt onze lijn bevestigd door het oog van de groene visitorsmooring. Eindelijk in Engeland. Na een hete douche en een goede schrobbeurt zijn alle kwalijk riekende geuren weer verdwenen en kunnen we onze vrienden van de Wauw aan boord ontvangen. Het wordt een hele gezellige middag want er valt, na 1 jaar elkaar niet gezien te hebben, heel wat te bepraten. Als ik rond de klok van 6 a 7 aan het eten begin krijgen we bezoek van de Customs en dat verloopt heel wat onplezieriger. Ten eerste krijgen we papieren te ondertekenen, met de voorschriften aangaande huisdieren in de U.K. Daarin staat o.a. vermeld dat honden en poezen die zich aan boord van buitenlandse vaartuigen be- geven wel Engeland in mogen, maar ten allen tijde onderdeks moeten blijven. Na 4 dagen ruw weer op zee is hij wel gewend om op een handdoek te plassen en poepen, maar natuurlijk doet hij dat niet met plezier. Ook hebben we problemen met onze wapens i.v.m. een nieuwe wet die eind 1997 in werking is gegaan. Met een legale Nederlandse vergunning blijken we toch een verboden wapens het land in gebracht te hebben. Onze papieren zijn voor hun geheel onbekend omdat 99 % van de schepen hun "arms" op de "black market" kopen. Semi automatische wapens zijn nu verboden, maar een jachtgeweer waar je net zo makkelijk iemand mee kan neerknallen is nog wel toegestaan, want anders kan Prins Charles natuurlijk niet meer jagen.
Moe van de reis en na een aardig potje bier kan Glen niet echt meer netjes blijven en als het gesprek na de wapens weer op het hondje overgaat wordt Glen link en vertelt de heren dat huisdieren de "Rabies" niet naar hun eiland brengen maar de "bats" (vleermuizen) die over het Kanaal heen- en weer vliegen. Bovendien hebben we een paspoort voor de hond met alle vaccinaties erbij, maar dat is niet geldig volgens hun normen. Er komt wel verandering in deze aloude traditie want ook de huisdieren van de voor- malige gouverneur van Hong Kong moesten bij terugkeer voor een periode van 6 maanden in quarantene en dat vond de beste man reuze irritant. Rond een uur of 11 gaan de heren van boord. Daarmee zit hun shift er eindelijk op en ik kan alsnog achter de potten en pannen. Als ik even naar buiten kijk de rivier Fal af zie ik de zon als een supergrote gele bol, langzaam tussen de heuvels door, de zee inzakken. Toch nog een mooie afsluiting van de dag.

De volgende dag zijn we nog een beetje van de leg. We rommelen wat aan boord, schrijven een 20 tal emailtjes en Glen repareert de stuurauto- maat en speelt met zijn SSTV-programma samen met Gosta. Inmiddels heb ik de boot weer aan kant en is alles voorbereid voor een kleine rijsttafel vanavond. Gosta en Anita zijn visliefhebbers, dus o.a Foe yong hai en ikan tjoeka staan in ieder geval op het menu.

Inmiddels is het al weer 1 juli geworden. Het is tijd om te vertrekken, maar de wind is nog uit de verkeerde hoek. Toch vinden we het niet ver- velend om een dagje extra te blijven want het stadje Falmouth is echt een plaatje. Met het rubberbootje naar de wal en via kleine steegjes komen we bij de "main street" Lekker slenteren langs de etalages en zo nu en dan een winkeltje in. Het is een vriendelijk volkje die Engelsen en uiterst beleefd. Toch word ik door zo'n oud dametje gepakt, want ze geeft mij haar wagentje waaruit ze haar pound al heeft gehaald door simpelweg het plaatje in haar eigen karretje te steken. Gefopt, stomme buitenlander, dan had ik maar beter op moeten letten. De supermarkt is werkelijk super. De spullen zijn hier in vergelijk met de Caribic werkelijk fantastisch. Niet alleen kwaliteit maar ook de prijs. De rugzakken zijn alweer vol. Inmiddels hebben we trek gekregen en Engeland aandoen zonder Fish and Chips te eten kan natuurlijk niet. "Cod" is kabeljauw en met een lekker krokant laagje gebakken. Wij krijgen het netje op een bordje maar bij de "take away" gaat het nog steeds in grauw papier (vroeger gebruikte men daar de krant voor). Na deze schranspartij weer terug naar de ZOEA. Het is vanwege de hond, maar anders had ik hier echt wat langer willen blijven. Het is een prachtige omgeving. Aan de ene kant van de rivier het dorp met de smalle straatjes en opgestapelde huisjes aan de andere kant de grote villa's op de groene hellingen waar de koeien 3 x per dag in de rij staan om gemolken te worden. Als Engeland straks ook mee doet met de Euro en zich aanpast aan de Europese regelgeving zal het hier een stuk makkelijker en qua havengeld waarschijnlijker ook een stuk goekoper worden.

Als we aan boord komen ligt Whity nog lief te slapen in zijn mandje. We hebben toch wel echt een superhondje. Nog een nachtje en dan heeft hij weer de vrijheid!!!

Groetjes van Glen en Margriet Krab en Mr. Whity aan boord van de ZOEA.