Het is een wereld op zich. Als een eiland in de zee genaamd De Maatschappij. Of Samenleving, of . . . . de wereld van de volwassenen. De school als een vergaarbak voor jongeren. Onder dwang en tucht van De Oudjes. De Gezaghebbenden. De wij-weten-wat-goed-voor-je-is. Het is dan ook geen wonder dat veel jeugdigen zich voelen als schapen. Die regelmatig naar een ander hok worden gedreven, om daar te worden overladen met feiten en denkwijzen waar ze het nut niet van inzien. Waarom zou je ook belangstelling tonen voor, bijvoorbeeld, de ontwikkeling van de Amerikaanse democratie, als men toch niet in je mening is geïnteresseerd. En alsof dat al niet erg genoeg is, dan is er ook nog de ratrace onder je leeftijdsgenoten. Heb je rijke ouders, sportieve prestaties, interessante vrienden, een auto, een strafblad. Dan heb je aanzien. Zo niet, dan ben je een grijze muis. Onbelangrijk en onbemind. En nog vier hele dagen voordat het weekend is!

"Een G.I. van drie?"

Xander kijkt de spreekster aan, en herkend zijn jeugdvriendin. Ondanks zijn donkere gedachten ontvouwd zich een glimlach om zijn lippen. In deze ongewisse en ingewikkelde wereld is zij één van de weinige houvasten die hij heeft. Een rust en steunpunt die anderen, volgens horen zeggen, in hun familie vinden. Dan pas dringen haar woorden tot hem door.

"G.I.?!"

Willow glimlacht slimmetjes. "Geluk Index. En aan je lange gezicht te zien neemt Cordelia je niet mee naar de Zimmermans."

"Flinke tegenvaller." geeft de jongen toe. "En ik had al een optie genomen op het nette pak van neef Henry. Vijf dollar naar de haaien."

Gezamenlijk lopen ze het laatste stuk naar de school toe.

"En ik heb gisteravond écht mijn best gedaan haar over te halen. Mijn beste aftershave. De set kleren aangetrokken die ze zelf voor me heeft gekocht. En tijdens het zoenen in haar auto . . ."

"Stop!" onderbreekt Willow hem resoluut. "Bespaar me de gore details. Ik probeer mijn ontbijt binnen te houden."

"Goed dan." vervolgt Xander. "Maar ik ben haar vríend. Volgens haar eigen zeggen. En daar heb ik getuigen van! Welk redelijk mens misgunt haar vriendje nou een verjaardagsfeestje?"

"Diegene die Cordelia Chase heet?" Willow kijkt haar beteuterde makker met een semi-ernstige blik aan. "Jij moest je zonodig inlaten met het populairste meisje van de school. Indien je de handleiding had gelezen, zou je hebben geweten wat voor een egocentrische snob ze is. Wat trouwens een publiek geheim is. Je hebt het zelf gewild!"

"Ik had hierover niets in te brengen!" verdedigt de jongeman zich. "Als je van het mannelijke geslacht bent én zeventien, dan word je geregeerd door je hormonen. Zodra een vrouw binnen sensorbereik komt, word je een passagier van je eigen lichaam."

"Een wel héél zwak smoesje." vindt Willow.

Xander toont haar zijn bekende kwajongens grijns. "Mogelijk. Maar bij dat verhaal blijf ik."

Het roodharig meisje schudt meewarig haar hoofd. Haar pretoogjes en glimlach verzachten dit.

Terwijl ze door de gangen van het gebouw lopen, dat voor een groot deel van de dag hun vertrouwde kerker zal zijn, verhaalt Willow trots over Oz's wapenfeiten van afgelopen nacht. Xander ziet de schittering in haar ogen terwijl ze over de gitarist in haar leven verteld. Het is de jongen wat vreemd om het hart. Oz lijkt hem een geschikte kerel, en hij schijnt ook echt om haar te geven. Deze jongeman is het beste wat zijn jeugdvriendin in een lange tijd is overkomen. En als hij hen verliefd samen ziet, is hij gelukkig voor haar. Oprecht gelukkig. Maar nu hij haar innige vriendschap moet delen met deze kalme senior, is er in zijn hart een kleine leegte ontstaan. Alsof hij haar een beetje heeft moeten afgeven.

Vlak voordat ze de dubbelen deuren van de bibliotheek bereiken draait Willow een zijgang in.

"U wijkt af van het rechte pad?" vraagt Xander enigszins verbaasd.

"Onze paden splitsen zich, zodat ieder de taak vindt die hem roept."

"Waarop ik dan antwoord, hè?!"

Het verwarde gezicht van haar vriend maakt Willow aan het lachen. Arme Xander. Gisteravond had hij al geen succes bij zijn vriendinnetje, en de dag is nog maar net begonnen of ze slaat hem om de oren met Engelse literatuur.

Troostend streelt Willow de arm van haar overblufte vriend. "Ik moet de computerlessen nog even voorbereiden. We zien elkaar dadelijk in de klas."

Dan kijkt ze hem wat plagend aan. "Misschien dat Buffy wil luisteren naar je regelmatig terugkerend klaaglied 'The Lady Is A Tramp'".

"Hé! Je praat hier wel over mijn vriendin." doet Xander verontwaardigd. "Niet dat je er zover naast zit."

Grinnikend verlaat Willow hem, om zich aan haar nieuwe plichten te wijden.

Even kijkt hij haar na als een hondje dat wordt achtergelaten. Dan klaart zijn gezicht op. Buffy! Het handboek van de Vampier Doder vereist dat ze 's morgens verslag uitbrengt bij haar Hoeder. Haar kennende is het niet onmogelijk dat ze nu inderdaad in de bibliotheek is te vinden. De jongen kan zich helemaal vinden in Buffy's vrije interpretatie van deze ijzeren voorschriften. En Giles is zo verstandig niet te sterk aan te dringen. Over regels discuteren met de Doder is al niet gemakkelijk, maar met een tienermeisje van zeventien jaar is dat onmogelijk.

Zodra hij Giles domein betreedt vinden zijn ogen, als geleide projectielen, de slanke gestalte die in zijn geheugen en hart is geëtst. De ochtendzon valt op haar gouden haar, en baadt haar lieflijke gezicht in een halo van zacht licht. Het hart van de jongeman gaat sneller kloppen, en het legt er nog een versnelling bovenop zodra ze hem met een warme glimlach begroet.

"En Don Juan, mogen de betere kringen vanavond op je welwillende aanwezigheid rekenen ?"

"Och. Ik weet niet of ik wel wil gaan. Al dat bekakte volk. Lijkt me niet gering saai."

Terwijl ze van de leestafel opstaat kijkt het blonde meisje hem geamuseerd aan. "Cordelia neemt je niet mee, niet?!"

"Staat het soms op mijn voorhoofd geschreven? Will zag dat ook al in één oogopslag."

"We kennen Cordelia." Dan kijkt ze hem wat plagend aan. "En jou!"

"Wat is er met mij?" vraagt Xander achterdochtig.

"Ik heb gehoord dat je op feestjes je nog wel eens wilt misdragen."

"Leugens, achterklap, verzinsels! Wat heb je gehoord?"

"Over een gelegenheid toe je was uitgedost met een blonde pruik, bh en veel te veel make-up."

Het pijnlijke gezicht van de jongen maakt Buffy aan het lachen.

"Was dat soms hetzelfde feestje waarop jij één glas alcohol dronk, en jezelf daarna terug vond in een bondagescène?" pareert Xander.

Het lachen stopt.

De twee kijken elkaar even ongemakkelijk aan.

"Jíj vergeet het, ík vergeet het!" stelt Buffy voor.

Dan grinniken ze samen om die dwaze geschiedenis.

"Morgen Xander. Ga je vanavond naar dat feest?" groet Giles, terwijl hij een stapel boeken vanuit zijn kantoor naar de balie verhuisd.

"Neee, ik ga niet! En ja, ik zit meters dik bij Cordy onder de plak."

"Dat is leuk. Veel plezier." De bibliothecaris zit met zijn hoofd duidelijk in een andere dimensie.

De twee tieners kijken de man zwijgend na, als die zich in zijn kantoor weer achter een stapel eeuwenoude lectuur verstopt.

"Sinds hij gisteravond die brief heeft ontvangen, is hij nog Giles-achtiger dan anders." fluistert Buffy haar vriend vertrouwelijk toe.

"En hoe vaak moeten we hem water geven?" vraagt deze met een grijns.

Hun heimelijke gelach wordt onderbroken door de schoolbel, die hen naar hun eerste les sommeert.

"Wees gerust. Als vriendin zal ik je steunen in deze moeilijke tijd." verzekert het meisje, terwijl ze haar arm om die van haar vriend slaat.

"Hoezo, moeilijke tijd? Afgezien dan van school, huiswerk en andere alledaagse kwellingen van de hedendaagse tiener."

"Hoelang denk je dat het duurt, voordat de hele school weet dat je vriendinnetje niet met je op een belangrijk feestje gezien wil worden?"

Het gezicht van de jongen trekt wit weg. Hij had gehoopt dat deze vernedering tot zijn vriendenkring beperkt zou blijven.

"Denk je dat ik nog tijd heb om van het dak te springen, voordat de lessen beginnen?"

"Bedenk maar zo, het kan niet zo erg zijn als een vechtpartij met een groep hongerige vampiers." doet Buffy een poging hem wat op te monteren.

"Vampiers hebben nog het fatsoen je uit je lijden te verlossen!" vindt Xander.

"Ik zal je beschermen. Zodra iemand je plaagt zal ik die persoon met mijn Dodersblik verschroeien."

Met een brede glimlach trekt ze zijn arm tegen zich aan, en drukt haar hoofd even speels tegen zijn bovenarm.

De angst voor de komende vernederingen verliest zijn scherpe punten. Met dit bijzondere meisje aan zijn zijde kan hij de hele wereld aan.

Ook al heeft ze nog steeds haar hart verpand aan dat monster.

"Met Isaac Newton's wiskundige beschrijving van de natuurwetten brak de moderne manier van wetenschap bedrijven door." beëindigt Mr. Miller zijn voordracht voor vandaag. "Nog vragen?"

"Ja!" zegt Xander, terwijl hij zijn hand opsteekt. "Wat ik niet helemaal begrijp. Wie houdt er nu toezicht op de naleving van die natuurwetten? Heeft de natuur een eigen politiecorps die een overtreder oppakt? Bijvoorbeeld voor het overschrijden van de wettelijk vastgestelde lichtsnelheid."

Een onderdrukt gelach gonst door het lokaal. En een berustende zucht van de geschiedenisleraar.

"Nee meneer Harris. Men spreekt van natuurwetten omdat ze niet overschreden kúnnen worden."

"Maar als ik dat nou tóch zou doen?" houdt de jongen koppig vol.

"Dan hoef je niet al te bang voor een boete te zijn." verzekert de leraar hem. "Integendeel. Mocht je in staat zijn om ook maar één natuurwet te overtreden, dan maak je een goede kans op de Nobelprijs."

"Dat zijn nou wetten naar mijn hart." vindt Xander.

"Ik ben er echter stellig van overtuigd dat deze wetten geen enkel risico lopen door u te worden overtreden, meneer Harris." vervolgt de man. "Intelligentere mensen dan u is het niet gelukt. Véél intelligentere mensen!"

Het openlijk gebrek aan vertrouwen in zijn verstandelijke vermogens is op zijn minst ontmoedigend. En het gelach van sommige van zijn klasgenoten doet ook al geen goed.

"Nu we het er allemaal zo roerend over eens zijn dat de natuurwetenschappen voor mij meer dan één brug te ver is, waarom moet ik het dan leren?"

De geplaagde onderwijzer kijkt de tiener eens onderzoekend aan.

"Is het mogelijk dat je niet helemaal door hebt wat het doel van deze school is?"

"Natuurlijk heb ik dat door!" beweert Xander met stelligheid. "Om er zeker van te zijn dat de toekomstige beroepsbevolking meer kan dan alleen op de plaatselijke fauna en het vrouwelijke bevolkingsdeel te jagen, waar ik persoonlijk niets fouts in zie, werd besloten de jeugd te onderrichten in de verzamelde kennis van de cultuur waarin ze opgroeien."

Een korte adempauze geeft Xander de gelegenheid even te genieten van de sprakeloze verbazing van zijn toehoorders. Wat vele nachten in Giles boeken, en een moment van inspiratie, al wel niet te weeg kunnen brengen.

"Voor dit doel werd een nieuw type gebouw geconstrueerd, wat we nu onder de betiteling 'School' kennen. Hiervoor zijn in de loop de eeuwen nog andere benamingen bedacht, vooral door de betroffenen, welken ik niet zal noemen, om uitzetting te voorkomen." vervolgt hij geestdriftig zijn betoog. "Hier brengen de plaatselijke jongenlui het grootste deel van hun jeugd door. Hun ouders vertrouwen er op dat ze een goede opleiding krijgen, en tegelijkertijd de wereld buiten de ouderlijke woning leren kennen. Dit geeft de voogden ook de mogelijkheid hun eigen leven in te richten. Zonder dat ze rekening hoeven te houden met hun kroost. Zodat ze zich de hele dag voor de tv kunnen volstoppen met bier en chips. Of halfslachtige pogingen doen het familiemobiel, wat al in een vergaande staat van ontbinding is, weer tot leven te wekken."

Het luider wordende gegiechel maakt onze spreker duidelijk dat zijn gloedvolle rede in drijfzand is beland.

"Wat overigens níets met mijn familie heeft te maken." probeert hij de schade nog te beperken.

Op het moment dat Mr. Miller zijn mond opent, ongetwijfeld om de redenaar te wijzen op enkele onregelmatigheden in zijn redenering, sluit de schoolbel de les af.

"Dit is werkelijk mijn dag niet!" mompelt Xander terneergeslagen.

Een tedere hand op zijn schouders doet hem opkijken. De bemoedigende glimlach van Willow verdrijft de donkere wolken grotendeels.

"Ik was zeer onder de indruk van je rede, maar in de toekomst zou ik de persoonlijke noot toch maar weglaten." kan Buffy niet nalaten op te merken. "De combinatie van auto, bier en tv is voor sommige klasgenoten een open uitnodiging."

"Buffy, alsjeblieft!" smeekt Xander. "Breng ze niet op een idee."

Het meisje licht een keer haar wenkbrauwen op en glimlacht raadselachtig.

Terwijl ze voor hem de klas uitloopt, alweer druk babbelend met Willow, vangt hij een vleug op van haar parfum. Voor een moment is er niets anders in zijn heelal dan dit blonde meisje. Dan spat de zeepbel uit elkaar, en bevindt hij zich weer in de grijze werkelijkheid van alledag.

"Waar blijft Will toch?" verwoordt Buffy haar ongeduld, terwijl ze voor de zoveelste keer op haar horloge kijkt. Ze zit samen met Xander op een bank voor het schoolgebouw.

"Je bedoelt onze Florence Nightingale van de studiebegeleiding?" vraagt de jongen met een glimlach. "Ze probeert op dit moment waarschijnlijk één van haar pupillen over te halen wat extra huiswerk te maken. Je weet hoe ze is. Als we haar niet bij tijd en wijlen afremmen, sterft ze nog een keer aan een overdosis studie."

"Zolang ze maar niet vergeet dat ik óók een van haar pupillen ben." moppert Buffy. "En als haar vriendin behoor ik boven aan de lijst te staan."

Xander kijkt haar aan alsof hij water ziet branden.

"Wat is er verkeerd aan om proberen over te gaan? Zeker als dat inhoud, dat je dan in dezelfde klas mag blijven zitten als je beste vriendin."

"Ik weet precies wat je bedoelt." zegt Xander. "Maar waarom dat ongeduld?"

"Ik was zo onverstandig om ma te vertellen dat Willow me helpt met mijn studie." legt de blondine uit. "Om een lang verhaal kort te maken, ik heb nu Will-arrest."

Xander's glimlach wordt nog breder, en zijn ogen krijgen een zachte glans.

"Hmmm, Will-arrest. Dat betekent zoete koekjes, en af en toe popcorn. Hele avonden hebben we op haar kamer doorgebracht met het roddelen over onze klasgenoten, en elkanders toekomstdromen gedeeld. Je kunt het slechter treffen."

De warme, wat raadselachtige blik van het meisje is voor hem een voorbode. Hij weet alleen nog niet of het een goede of slechte is.

"Je geeft om haar." zegt ze uiteindelijk. "Je moest eens weten hoe fijn ik dat vind. Ik hoop nog steeds dat jullie meer worden dan goede vrienden."

Daar was de jongeman al bang voor. Dit gaat over gevoelens. Niet zijn sterkste punt.

"We hebben het hier al eens over gehad." begint hij voorzichtig. "Willow is mijn beste vriendin, mijn maatje. Maar ik kan niets meer voor haar voelen dan . . . diepe genegenheid, en als je wilt, absoluut vertrouwen. Maar ik heb geen -eh- seksuele fantasieën over haar."

Het is voor Buffy duidelijk dat hij zijn ziel voor haar open legt, en hoeveel moeite hem dat kost. Ze geeft hem een bemoedigende glimlach.

"Ik blijf optimistisch. Wie weet, ooit."

Dan wordt haar serieuze houding wat speelser.

"Maar goed, nu heb je Cordelia."

"Nee, ik heb níet Cordelia!" stelt Xander. "Kussen en zoenen, ja. Speelse handen, ja. Lijf aan lijf, ja. Maar hebben, nee. Onze relatie is gebaseerd op níet hebben."

"Geen feestje?" vraagt Oz, terwijl hij langs hen op de bank plaats neemt.

"Een relatie met Cordy is beslist een uitdaging." is het zwaarmoedige antwoord.

"Over de duivel gesproken, correctie duivelin." maakt Buffy haar vrienden attent op de nadering van hun gespreksonderwerp.

Bij het naderen van het trio op de bank, verdwijnt de zelfverzekerde houding van de brunette. De voorpret van het prestigieuze feest drukt nu hinderlijk op haar geweten. Ze heeft Xander niet voor niets de hele dag gemeden. En in de manier waarop de drie andere leden van de Scooby Gang haar aankijken zit iets beschuldigends. Het liefst zou ze hen dan ook straal voorbij lopen, en alleen maar denken aan een ongetwijfeld heerlijke avond. Tot voor een jaar geleden zou ze daar ook absoluut geen moeite mee hebben gehad, maar dat was voordat ze menige dodelijke gevaren met hen heeft doorstaan. Op een vreemde manier voelt ze zich verbonden met dit merkwaardige groepje.

"Hi! Lekker weertje, niet." klinkt het niet erg overtuigend.

"Oh ja." antwoordt Buffy. "Heerlijk even bijkomen van die suffe lessen. Eindelijk weer tijd voor onszelf. Heb je al plannen? Winkelen, een paar uurtjes naar het strand? Een feestje misschien?"

De blikken in hun ogen maken haar duidelijk waar dit gesprek naar toe gaat.

"Normaal gesproken zou ik Xander ook hebben meegenomen!" begint Cordelia haar verdediging. "Maar dit is geen dertien-in-een-dozijn verjaardagsfeest. Het gaat hier om de Zimmermans! Met een persoonlijk vermogen waar menig multinational trots op zou zijn. Eén van de grootste investeerders in de filmindustrie, over de laatste tien jaar. Vele bekende namen worden verwacht. Deze avond kan het begin zijn van een schitterende carrière als filmster of supermodel. Waarom niet beiden?"

Terwijl Cordy's spraakwaterval doordendert voegt Willow zich eindelijk bij haar vrienden. De begroetingen zijn zwijgzaam doch hartelijk. Met Queen C. aan het woord is het toch niet mogelijk zich verstaanbaar te maken.

"Ik vind het dan ook jammer, maar ik zie geen mogelijkheid Xander mee te nemen." beëindigt deze haar uiteenzetting.

"Nou . . ." begint Willow.

"Alsjeblieft Will." onderbreekt de brunette haar. "Ik weet dat jullie het voor hem opnemen, maar het gaat hier over mijn toekomst!"

Als teken dat er geen discussie mogelijk is, draait ze zich om en verlaat het groepje met versnelde pas.

"Zou ik haar nog kunnen inruilen?" vraagt Xander zich af, terwijl ze haar nakijken.

"Wie wil haar?" vindt Oz.

"We kunnen straks naar de Bronze gaan." stelt Buffy voor. "Daar is vanavond wel niet veel te doen, maar dan zijn we tenminste bij elkaar."

De twee jongens stemmen zonder al te veel enthousiasme toe.

"Waarom glunder je zo?" vraagt ze aan haar vriendin. " Heb je de sleutel tot een oude taal gevonden?"

"Of een naaktfoto van Leonardo DiCaprio?" is Xander's gok.

"Nee en néé." antwoordt Willow met een glimlach van oor tot oor. "Raad eens waar we vanavond naar toe gaan?"

"Dat hadden we net beslist." zegt Xander bedachtzaam. "Dacht ik."

"In Gods naam Will, zeg het!" smeekt Buffy. "Nog even en je barst van de binnenpret uit elkaar."

"Naar het verjaardagsfeestje van J.J.!"

"J.J. Zimmerman?!" vraagt de blondine vol ongeloof. "Hoe, wanneer?"

"Jeffery heeft gisteren zijn toelating tot Harvard thuis gekregen, en als dank voor mijn studiehulp ben ik uitgenodigd." legt de roodharige vol trots uit. "En ik mag een paar vrienden meenemen. Jullie dus."

Het duurt een paar seconden voordat het verrassende nieuws is verwerkt.

"Gerechtigheid!" roept Xander uit en springt op van de bank. In de verte ziet hij nog net de gestalte van Cordelia. Op het moment dat hij een sprintje wil inzetten om haar in te halen, grijpt iemand zijn arm vast.

"Laat me gaan Buff. Ik wil Cordy's gezicht zien als ik haar vertel dat ik óók naar het feest ga."

De blondine houdt hem stevig vast, en kijkt hem met een sluwe glimlach aan.

"Denk je eens in hoe ze zal kijken als je vanavond opeens voor haar staat." zegt ze samenzwerend.

"Je bent slecht. Je bent héél slecht."

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |