De schemering kondigt de nacht aan. Nog even en het huis zal weer tot onleven komen, denkt Spike. De laatste tijd is de zon bijna een vriend geworden. Bondgenoot is het betere woord. Alleen wanneer het suprème hemelslicht met zijn vernietigende stralen alle vampiers aan hun schuilplaatsen kluistert, kan hij zich enigszins ontspannen. Want het is een gevaarlijk spel dat hij speelt. Het is een oud spel, zo oud als deze wereld. Waarschijnlijk zelfs nog ouder. Het heet Overleven. Soms is het niet de Vampier Doder waar een ondode het meeste van heeft te duchten. Wat dacht je van soortgenoten? En in het bijzonder Angelus.

Voor diens komst waren hij en Drusilla het dominante paartje van Sunnydale. Ieder die ook maar voor een moment twijfelde aan Spike's gezag, werd tot de orde geroepen. Meestal met fatale gevolgen. De herinneringen aan deze mooie tijden doen de blonde man onwillekeurig glimlachen. Maar toen kwam hij! Als een donderslag bij heldere hemel. Het monster met het engelengezicht was terug. Met een geest zo slecht en bedorven, dat het bijna tastbaar is. Alsof er in negentig jaar niets was gebeurd, claimde hij Dru terug. Zíjn Dru!

In een groep vampiers kan er maar één alfamannetje zijn. Voor rivalen is geen plaats, noch genade. Hij had geluk. Zijn rampzalige ontmoeting met de Doders, twéé Doders nota bene, koste hem bijna zijn onleven. Zijn lichaam was gebroken. Dát was zijn geluk. Een invalide is geen gevaar voor de leider van een roedel. Dus mocht hij blijven leven. En zolang ze blijven denken dat hij nog steeds invalide is, is hij veilig.

De zon houdt zijn duistere familieleden weg, of in bed, en dat geeft Spike de gelegenheid die vervloekte rolstoel voor even te verlaten. Om zijn benen te strekken, en zijn spieren weer te oefenen. Niet dat hij de illusie heeft Angelus in een rechtstreeks gevecht te onttronen. Weinig kans. Wil hij zijn positie als leider terug, dan moet dit spel slim worden gespeeld. Ogen en oren open houden, en afwachten. Het voordeel van onsterfelijkheid is, dat tijd geen rol speelt. Dat is natuurlijk niet waar. Tijd speelt wel degelijk een rol. Elke dag dat die Ier met zijn donkerharige prinses ligt te ravotten, is er twéé te veel.

Iemand loopt door de slaapkamer boven zijn hoofd. Het doek gaat open voor de volgende akte.

Even later vindt een vrolijk neuriënde Drusilla haar voormalige minnaar in zijn vertrouwde zetel. Ze huppelt uitgelaten naar hem toe, als een kind dat haar hondje begroet.

"Heeft Spiky goed geslapen?" vraagt ze opgewekt, terwijl ze haar lange slanke vingers door zijn blonde haar laat glijden.

Het antwoord is een laag gegrom.

Zonder daar acht op te slaan slaat ze haar armen om hem heen.

"Ik heb héérlijk geslapen." fluistert ze honingzoet in zijn oor. "Papa doet zó leuke dingen, en Dru wordt dan slaperig."

"Hoe attent." sist Spike tussen zijn tanden. De armleuningen kreunen onder de kracht waarmee hij hen vastklampt. Al zijn woede en frustratie zitten daarin. Het kost hem al zijn wilskracht om niet uit de stoel te springen, en met iets zwaar en scherp Angelus te lijf te gaan. Maar zoals gezegd, dat is zelfmoord.

"Ik voel me gelukkig en opgewonden." vertrouwt het meisje hem toe. "Ik heb zin om met iemands darmen te spelen."

"Menselijke darmen, naar ik hoop?" vraagt de rolstoelbezitter voorzichtig. Je weet het bij haar namelijk maar nooit.

"Wat zal het zijn? Een jongen of een meisje?"

"Zolang ze maar onschuldig zijn." antwoordt Spike met enige opluchting. Het is goed de waanzinnige moordlust weer in haar ogen te zien. Herinneringen aan mooie gezamenlijke jachten komen weer boven.

"Dru, kom!"

Angelus binnenkomst vergiftigt het idyllische moment. Zonder de invalide nog één blik waardig te gunnen, voegt de brunette zich bij haar verwekker.

Met een brede grijns geeft de donkere man hem een tik tegen zijn arm. Net wat te hard voor een vriendschappelijke por.

"Je weet dat we je graag mee zouden nemen." zegt Angelus. "Maar je flitsend scheurijzer heeft wat te weinig pk's voor een achtervolging. Bovendien, je hebt een belangrijke taak. Je moet op het huis passen! Anders loopt het misschien nog weg."

Uren nadat ze zijn vertrokken, hangt de herinnering aan Angelus spottende lach nog steeds in het vertrek.

Het geluid van rennende voeten klinkt hol door de verlaten straten.

Al zullen weinigen van de inwoners het willen toegeven, iedereen weet dat hier de angst voor het donker is gebaseerd op reële gevaren. Het duister dat mensen opslokt houdt de inwoners 's nachts zoveel mogelijk thuis. Maar zoals gezegd, weinige zullen dit willen toegeven. Hier in Sunnydale hebben ze ontkenning tot een kunst verheven.

Het leven waar Alexander Harris zich nu zorgen over maakt, is zijn sociale leven. Wórdt hij eens uitgenodigd voor een feestje met een hoge prestige-index, heeft neef Henry het lef de huurprijs van zijn beste pak aanzienlijk te verhogen. Tegen de tijd dat de onderhandelingen waren afgesloten, had hij al bij Willow op de stoep moeten staan.

Het is dan ook een hele opluchting als hij het bekende busje van Oz voor haar huis ontdekt. Niet dat hij had verwacht dat ze zonder hem zouden vertrekken, maar de bevestiging van deze aanname heeft een helende werking op de knoop in zijn maag. De weg naar huize Rozenberg's keukendeur is voor hem al net zo bekend alsof het zijn eigenste is.

"Tá . . . !" hapert zijn enthousiaste begroeting van zijn vrienden, indien die aanwezig waren geweest.

". . . daaa?" antwoordt Oz, terwijl die vanuit de hal de keuken betreedt.

"Waar zijn de meisjes?"

Wijzend naar het plafon, maakt Dingo's gitarist hem op zijn zwijgzame wijze duidelijk dat ze op Will's kamer zijn te vinden. "Laatste minuut kleding adviezen."

"Soldaat Harris gaat zich dan maar eens melden."

Oz houdt de jonge man tegen. "Misschien zijn ze niet gekleed."

"Een reden te meer!" zegt Xander met een grijns, en terwijl hij langs de onbewogen jongen glipt, geeft hij deze een vette knipoog.

Met twee treden tegelijk stormt Xander de trap op. Vlak voordat hij de deurknop van de bewuste kamer omlaag drukt, om het vertrek binnen te vallen, aarzelt hij. Een geschrokken gezicht van een jongere Willow verschijnt voor zijn geestesogen.

Jaren geleden stormde hij ook zo haar kamer binnen. Zoals hij al zijn hele kindsheid had gedaan. Maar deze keer was het anders. Het meisje dat hij al zijn hele jonge leven kende, en waarmee hij al zijn geheimen deelde, keek hem geschrokken en beschaamd aan. Haar slechts in ondergoed gehulde lichaam verborg ze haastig achter de beddensprei. De jeugdige Xander begreep er niets van. Hij had haar al vele malen zo gezien, wat was er nu anders? Omstandig en zoekend naar woorden probeerde zijn vriendin hem uit te leggen dat ze nu langzaam een vrouw werd, en dat dan dingen tussen jongens en meisjes veranderen. Pas later begreep hij wat ze bedoelde, maar niet die avond.

Beschaamd veegt hij het puberale voornemen uit zijn hoofd. Snel trekt hij een paar kreukels uit zijn geleende pak, voordat hij zijn aanwezigheid kenbaar maakt met een paar beleefde klopjes op de deur.

Twee gedempte stemmen en haastig gerommel wijzen er op, dat iets of iemand nog snel verhuld moet worden. Een paar seconden later opent Buffy de deur. Zoals wel vaker gebeurt, heeft hij enkele ogenblikken nodig om de lieftallige verschijning te bewonderen die hem begroet.

Het meisje is gekleed in een eenvoudig zachtrode zomerjurkje dat haar lichaam perfect omsluit. Haar slanke hals wordt geaccentueerd door een elegante parelsnoer.

"Ik ben een half uur te laat, en jullie zijn nóg niet klaar?"

"Nog een minuutje, of twee." antwoordt Willow, nadat haar hoofd vanachter het kamerscherm is verschenen. Zodra ze haar jeugdvriend ziet verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht.

"Wow! Je neef heeft smaak, en jij natuurlijk ook."

Xander glimlacht dankbaar voor het compliment, dat hem een rib uit zijn lijf heeft gekost.

"Hmmm, niet slecht." is Buffy's koele reactie. Maar haar ogen glijden goedkeurend over de donkerblauwe broek met bijpassend jasje, en daaronder een zwart zijden blouse.

"Wacht beneden Oz nog steeds, of geeft hij ons in dit ogenblik als vermist op?" vraagt de blondine.

"Vrees niet jonkvrouw, de koets met zijn edel gespan staat nog steeds voor." stelt Xander haar gerust. "Maar heeft iemand van jullie hem al aangesproken op zijn garderobe voor de betere party's, wat het niet is."

"Wat is er mis mee?" klinkt het verdedigend vanachter het scherm.

"Ja. Het staat hem goed." valt Buffy haar vriendin bij.

"Een zwart leren broek met idem vest, en zijn rode Dino-shirt?" stelt Xander. "Dit is een sjiek feest!"

"En?!" is Buffy's reactie.

"Géén stropdas!" legt de jongeman zijn bedenkingen bloot. "De portiers zullen hem honend wegsturen."

"Ik zie bij jou anders ook geen stropdas." wijst de blondine hem op zijn eigen tekortkomingen.

"Aah! Maar ik draag een zijde blouse. Dat is een vrijkaart voor de das, plus bonuspunten."

Het meisje kijkt hem bedenkelijk aan. De logica van haar vriend is soms net zo surrealistisch als de schilderijen van Dali.

"Bovendien zou ik één van mijn innerlijke organen hebben moeten verkopen, om die geschikte das te kunnen huren." klaagt Xander. "Heb ik jullie al verteld dat Henry dan wel familie mag zijn, maar dan van een tak die nauw verwant is aan bloedzuigers. En ik bedoel de ongewervelde."

Wat hem weerhoud om dieper in te gaan op de twijfelachtige karaktertrekken van zijn neef, is Willow die vanachter het kamerscherm in zijn blikveld stapt.

De lange zwarte jurk met open hals is langs de randen afgewerkt met fijn borduurwerk. De stof heeft een zachte glans over zich, die wat weg heeft van fluweel. Zowel haar hals als polsen worden versierd met tientallen fijne kraalsnoeren, met een regenboog aan kleuren.

De aangenaam verraste blik van haar jeugdvriend verdrijft de bedenkingen die ze had over deze opvallende garderobe. Ze vertouwt Buffy volledig, ook als kledingadviseuse, maar een tweede opinie is wel zo geruststellend. Ze moet nog wat aan haar 'verbeterde' uiterlijk wennen. Het is háár jurk en háár sierraden, maar Buffy had het meesterlijke oog voor deze winnende combinatie.

Als een trotse moeder ordent Buffy, onder Xander's waarderend oog, haar halstooi nog een beetje.

"Laat nu Oz maar eens zien dat dit het wachten waard was." zegt Buffy. "Bovendien word je op een feestje verwacht."

Nu het doel van dit verkleedpartijtje weer tot Willow doordringt, treft de twijfel haar weer als een aanstormende trein.

"M-maar Oz is niet gewoon me z-zo te zien." stamelt ze van nervositeit. "S-straks valt het hem tegen, i-ik wil niet dat hij zich op het feest voor me schaamt."

Haar jeugdvriend slaat zijn arm kameradelijk om haar schouders.

"Jouw koele kikker zal behoorlijk opwarmen zodra hij je ziet. En als vertegenwoordiger van mijn geslacht kan ik je verzekeren, dat je straks menig begerige blik toegeworpen zult krijgen."

"Wat Xander je zo puberaal probeert te vertellen is; je ziet er heel leuk uit." verzekert Buffy haar vriendin.

Het roodharige meisje kijkt haar twee vrienden dankbaar aan voor hun lieve woorden. Maar helemaal gerust is ze er toch nog niet op.

Voordat ze alsnog van gedachte kan veranderen, geleiden dezen haar met zachte drang de kamer uit.

Al haar twijfels en onzekerheden verdwijnen van de ene op de andere seconde zodra ze de trap afdaalt. Die ene opgetrokken wenkbrauw in zijn anders zo onbewogen gezicht, en de schittering in zijn ogen, vertellen haar van zijn bewondering voor haar feestelijke verschijning.

"Mijn arm voor een dame." zegt Oz hoffelijk.

Een kort hoog kreetje van opwinding en verrukking ontsnapt aan Willow's keel, als ze haar arm om de zijne slaat.

v"Kan ik jullie spraakwaterval even onderbreken om te melden dat we al wat aan de late kant zijn?" geeft Xander lucht aan zijn ongeduld.

Drie paar ogen nemen hem het onderbreken van dit romantisch moment zichtbaar kwalijk.

"Sorry hoor!" verontschuldigt hij zich snel. "Ik wil zo snel mogelijk de hoge huur van dit pak omzetten in de bewondering die het verdient."

"Alsof jij de enige bent die zijn ziel heeft moeten verkopen om naar dit feest te kunnen." zegt Buffy.

Nu richten drie paar ogen zich op háár.

"Mam was er niet gelukkig mee dat ik mijn studieavond inruilde voor hersenloos vermaak, zoals zij dat noemde." legt ze uit. "Tot de proefwerkweek mag ik 's avonds alleen nog maar onder begeleiding het huis uit."

"Vrijwilliger, vrijwilliger!" roept Xander enthousiast.

"Een volwássen begeleider!" vult de blondine aan.

"Oz en ik zijn sámen volwassen." vindt Xander.

"Hangt van je definitie af." uit Oz zijn twijfels.

"Maar dat zijn zorgen voor morgen." zegt Buffy opgeruimd. "Eerst gaan we ons een paar uur onbeschaamd vermaken."

Een voorstel waar geen van de aanwezigen een probleem mee heeft.

Nadat Willow de voordeur van haar ouderlijke woning zorgvuldig heeft afgesloten, loopt ze trots met haar vriendje voorop naar zijn wachtende busje.

"Oh. Voordat ik het vergeet." zegt Xander half fluisterend tegen Buffy, terwijl hij voorzichtig een prachtige bloem uit een van zijn jaszakken haalt.

Het meisje kijkt hem blij verrast aan. "Een orchidee! Wiens auto heb daarvoor verkocht?"

"Dat valt wel mee." stelt de jonge man haar gerust, terwijl hij de bloem voorzichtig op haar jurk spelt. "Het is een hobby van neef Henry. Je zou zijn kas eens moeten zien! Honderden bloemen, dus eentje zal hij niet missen. Niet al te snel hoop ik in ieder geval."

Even vraagt ze zich af of ze er wel goed aan doet dit geschenk aan te nemen. Dan verdrijft zijn onbeschaamde kwajongensgrijns de laatste donkere wolkjes uit haar hart.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |