Je kent ze wel, die plekjes waar je goede herinneringen aan bewaard. Zoals de nu vervallen boomhut, waar je als kind de beschermende rust vond. De vliering, waar je de boekjes las die je met zekerheid een half jaar huisarrest zouden opleveren. Dat ene plekje op de bank in de kleedkamer, vlak voor een wedstrijd. En dan nu die onopvallend, bijzondere bank in het naburige park. Een stil hoekje met een schitterende doorkijk op de verderop gelegen duinen. Zoete herinneringen hangen hier aan zoete meisjes. Brigitte, Sonja, Penny Lee, om er maar een paar te noemen.

Atleten zijn altijd al populair geweest bij de meisjes, en zeker als je een succesvolle Receiver van je Football team bent. Maar het meisje dat nu haar arm liefdevol om zijn middel heeft geslagen, is meer dan een kortstondige flirt. Al meer dan vijf maanden brengt Stephan veel van zijn vrije tijd door met Rachel Allie. Dat was zeker niet zijn oorspronkelijk plan.

De eerste keer dat hij haar in de Bronze aansprak was ze niet meer dan één van de plaatselijke schoonheden die hij probeerde te versieren. Arrogant als een populaire jongen van zijn leeftijd, pochte hij tegenover haar met zijn successen op het veld, en zijn bovengemiddelde prestaties op school. Ze was zeker onder de indruk, maar gaf zich niet zo snel gewonnen. Ze kende zijn reputatie. Zelfs een afscheidskusje kon er niet vanaf. Sinds die avond zag hij haar steeds vaker. Hij ontdekte al snel dat ze verschillende gemeenschappelijke interessen deelden, en hetzelfde maffe gevoel voor humor. Het feit dat ze een prachtig jeugdig figuurtje heeft met amandelvormige groene ogen, en een grote bos koperkleurig haar, maakte het niet moeilijk om verliefd op haar te worden. Haar warme glimlach en fonkelende pretoogjes bezorgden hem slapeloze nachten. Ze hield hem lange tijd aan het lijntje, en liet hem spartelen als een vis. Hoe frustrerend dat in het begin ook was, uiteindelijk werd zijn geduld en de vele liefdevolle attenties beloond. Vijf weken en drie dagen geleden was het de eerste keer dat ze met elkaar vreeën. Niet dat platvloerse seks zoals bij de anderen, maar teder en gepassioneerd vrijen. Nu ze behalve goede vrienden ook minnaars zijn, zonderen ze zich steeds meer van hun vrienden af. Iets wat niet door iedereen in dank wordt afgenomen. Maar dat is hun probleem.

Zodra ze bij hun speciale plekje in het park aankomen, merken ze een ander paartje op dat een stukje verderop onder een boom staat. Stephan ziet niet meer dan hun silhouetten, en hoort het speelse gegiechel van de jonge vrouw. Die twee hebben slechts ogen voor elkaar. Zijn en Rachel's privacy is niet in gevaar. Ze zetten zich op hun vertrouwde plekje neer, en slaan de armen om elkaar. Geen van beiden heeft behoeften om te praten. Elkanders nabijheid is alles wat ze begeren. Tedere kussen en strelingen wisselen minuten van aangename stilte af.

Een beweging in zijn ooghoek trekt zijn aandacht. Het paartje heeft hun plekje onder de boom verlaten, en loopt nu over het pad dat ze langs hen zal voeren. De man en vrouw lopen gearmd, en hun donkere kleding en idem haar geeft hun gelaat een opvallend lichte tint. De vrouw met haar lange haar zingt zachtjes voor zich uit. Pas als ze vlak bij hen zijn verstaat Stephan de woorden.

". . . . in het groen zingt,"
"met je kleurrijke kleed."
"De bloem het zonlicht drinkt,"
"niet weet des werelds leed."
"Een beeld door mij zo graag verminkt."

Het busje, dat onze vier vrienden vervoert, vindt zijn weg in een gedeelte van Sunnydale dat de laatste drie decennia door de nieuwe rijken is opgeëist. De weinige huizen van voor die tijd werden opgekocht om plaats te maken voor prestige bevestigende villa's. Die door hun bewoners meer worden gezien als luxueus speelgoed dan als een thuis. De grondstukken, van verschillende afmetingen, liggen tussen de duinen, met een directe toegang tot het strand, en deze ene weg. Aangezien die verder nergens naar toe gaat, hij eindigt bij de toegang tot een exclusieve golfclub, verzekert dit de aanwonende de privacy waar ze zoveel waarde aan hechten.

"Heb je het huisnummer?" vraagt Buffy aan haar vriendin, terwijl ze het zoveelste huis dat baadt in het pronkende licht van vele schijnwerpers bewondert.

"Niet nodig." luidt het antwoord. "Ik weet waar het is. Trouwens, je zult wel merken dat we in dit geval geen huisnummer nodig hebben."

Op de vragende blik van de blondine wijst Willow haar op een oceaan van licht voor hen.

Al snel arriveren ze bij een bouwsel dat de toegang van het betreffende privé-terrein vormt. De term 'toegangspoort' is hier wat te min gekozen. Het heeft veel weg van de Arc de Triomphe in Parijs. Die is echter groter, maar niet veel, en daar staat niet met grote letters de naam van de eigenaar op. In dit geval 'Zimmerman'.

"Ik merk dat bescheidenheid een deugd is waar ze best zonder denken te kunnen." merkt Buffy droog op.

Drie smeedijzeren poorten, twee kleine en één grote, versperren de toegang. Eén van de twee norskijkende geüniformeerde bewakers doet hen met een gezaghebbend gebaar stoppen. Alsof daar het zware hek niet afdoende voor is. Nog voordat deze menselijke waakhond de chauffeur van dit vehikel heeft kunnen wijzen op het feit dat deze ongetwijfeld een verkeerde afslag heeft genomen, duwt Willow hem de uitnodiging onder de neus. Hier klopt iets niet, moet hij denken. De uitnodiging vertoont echter alle kenmerken van echtheid.

"Juffrouw Willow Rosenberg?" leest hij de naam van de genodigde met een lichte aarzeling in zijn stem op.

"Dat ben ik!" zegt het roodharige meisje opgewekt. "Mét vrienden."

Ook dát wordt door het drukwerk bevestigd. Nu de man geen reden kan vinden hen de toegang te weigeren, bedient hij met tegenzin het apparaatje dat het mechanisme van de poort in werking stelt. Snel en soepel klappen de beide helften van de hoofdpoort open.

"Vóór de villa rechts!" bromt hij de jonge chauffeur met het stekelige haar toe.

"Mucho gratcia." antwoordt Xander vanaf de achterbank met een moddervet Mexicaans accent.

De geüniformeerde man negeert dit op professionele wijze.

De oprijlaan is met zijn krappe honderd meter wat te kort voor een villa van deze omvang. De afstand is dan ook in een oogwenk afgelegd. Voor het hoofdgebouw aarzelen de jongelui even. Links van hen ligt een plein met sierbestrating, dat nu dienst doet als parkeerplaats voor auto's die uitschreeuwen hoe rijk en succesvol hun eigenaars wel niet zijn. Van grote degelijke slagschepen tot de puberale dromen van kracht en snelheid. Volgen ze echter de aanwijzingen van de man aan de poort, dan brengt een weggetje hen met een bocht naar de zijkant van het gebouw dat schuil gaat echter een groep bomen.

"Er is nog plaats." zegt Buffy, terwijl ze haar ogen over de voor driekwart bezette plein laat glijden.

"Eens kijken waar dat weggetje naar toe gaat." beslist de chauffeur.

Geleidt door het pad bereikt het busje al snel een verborgen parkeerplaats aan deze kant van de residentie. Behalve vier sportauto's, waaronder J.J.'s roemruchte Viper, staan er ook een half dozijn bestelbussen van de betere cateringbedrijven uit L.A.. Het gezicht van Willow vertoont een mengeling van ongeloof en teleurstelling.

"Dit is de leveranciersingang!" haar stem half verstikt door oprechte verontwaardiging. "W-we zijn toch gasten?"

"Mijn busje levert toch ook gasten af." geeft Oz zijn kijk op de situatie.

Dit neemt het onaangename gevoel dat zich van hen meester heeft gemaakt niet helemaal weg, maar plaatst het wel in een ander perspectief.

"Ik was wat aan de late kant, dus vergeef me mijn domme vraag, maar heeft iemand aan het cadeautje voor de jarige gedacht?" wil Xander weten, zodra ze hun vervoermiddel hebben verlaten. "En voor het geval het een gemeenschappelijke gift is, het liefst onder de tienduizend dollar."

Buffy geeft hem een bemoedigend schouderklopje. "Je financiële vrees is ongegrond. Willow heeft me verzekert dat ze iets passends heeft, en volstrekt kosteloos. Nietwaar Will?"

"Ja hoor!" antwoordt de aangesprokene. "Ik moet toegeven dat ik er eerst niets van wilde weten, met mijn onervarenheid op dit gebied, maar hij bleef maar aandringen, en ik ben nu van plan hem toch maar het pleziertje te gunnen."

De blondine kijkt haar vriendin aan met een gezicht van; ik mag toch hopen dat dit niet is, wat ik dénk dat het is. Ook de twee jongens geven haar een verontruste blik. Hun reacties maken het roodharige meisje de dubbelzinnigheid van haar woorden duidelijk.

"Tovenarij, ik heb het over tovenarij!" roept ze geschrokken uit.

"Je gaat vanavond optreden als Sabrina, de tienerheks?" vraagt een opgeluchte Buffy.

"Alleen maar een korte privé-voorstelling. Jeffery is dol op geheimzinnigheid en mystiek. Alhoewel hij best wel in het onderwerp is geïnteresseerd, heeft hij de klepel duidelijk nog niet gevonden."

Xander stoot Oz aan, en fluistert. "Klepel?"

"Hoort de bel luiden, maar weet niet waar de klepel hangt." legt deze hem uit.

"Bedankt. Ik wil niet overkomen als iemand die niet in zijn moedertaal is geïnteresseerd."

"Je bent niet geïnteresseerd!"

"Klopt." geeft Xander toe. "Maar ik wil niet zo overkomen."

"Ik heb een paar eenvoudige toverspreuken voorbereid." vervolgt Willow, zonder acht te slaan op de twee jongens achter hen. "Niet eenvoudig in de zin dat ze gemakkelijk zijn, maar in de zin van ongevaarlijk. Jeffery denkt dat toveren een spel is, maar ik weet wel beter. Mocht Giles jeugdzonde me niets hebben geleerd, dan was Amy's gerommel met de hormonen van Sunnydale's vrouwen een goede waarschuwing."

"Je hebt Xander ondertussen toch wel vergeven?" vraagt Buffy fluisterend. "Hij wilde alleen maar dat Cordy van hem hield. Het was een dom plan om daarvoor tovenarij te gebruiken, maar zijn goede bedoelingen worden zelden belemmerd door gezond verstand." Het drukt de blondine zwaar op het hart dat er mogelijk een breuk is ontstaan tussen haar twee beste vrienden.

"Natuurlijk heb ik hem vergeven." stelt Willow haar gerust, en glimlacht veelzeggend. "Hij heeft tenslotte gekregen wat hij wilde. Hoe kan ik boos blijven op iemand die zozeer door zijn eigen wens wordt gestraft."

De twee meisjes kijken elkaar aan, en geen van beide kan een korte giechel onderdrukken.

Ondertussen bevindt het viertal zich in de korte doorgang tussen het woonhuis en de gastenverblijven. Op de begaande grond zijn deze van elkaar gescheiden, maar op de eerste verdieping vormen ze één geheel. Dit L-vormige hoofdgebouw begrenst het terras waar de jongelui op uitkomen aan twee zijden. In de verste hoek staat een garage met drie dubbele deuren. In plaats van glimmende metalen rossen, herbergt het nu de gastronomische voorraden. Het centrum van het terras wordt gevormd door een niervormig zwembad. Tot nu toe heeft niemand de behoefte gevoeld om de koelte van het heldere water op te zoeken. Maar dit is slechts een kwestie van tijd, en alcohol. Langs de zijkanten van deze open ruimte staan een paar bar's en tafels met een verscheidenheid aan hapjes opgesteld. Naast de voorheen genoemde garage is een uitgebreide barbecue neergezet. Hier bereiden twee professionele koks het vlees, aangevuld met grilbare groenten, voor de hongerige gasten.

Om werk zitten ze niet verlegen, want de genodigden zijn in grote getallen gekomen. Het feit dat de huiseigenaar één van Hollywood's grootste geldschieters is, vormt een goede motivatie om, op een doordeweekse avond, het bruisende L.A. te verruilen voor een nagenoeg onbekend kuststadje. Behalve als een sociale gebeurtenis, grijpen vele gasten de gelegenheid aan om tot zaken te komen. Voor de buitenwereld mag Hollywood dan een wereld van glamour en show zijn, achter deze façade gaat het om grote bedrijven en veel geld. Het heet niet voor niets de filmindustrie! En dat de hier aanwezigen daar wel bij varen, getuigen hun tot in de puntjes verzorgde uiterlijke. Nagenoeg iedereen draagt een exclusief pak of avondjurk. Weinig kans dat men hen in een confectiezaak zal zien. De aanwezige sierraden vormen een niet te verwaarlozen deel van de voorraad aan zeldzame metalen en edelstenen. Een andere uiting van rijkdom zijn de anatomische correcties, die natuur en tijd proberen te trotseren.

Niemand kan het onze vier vrienden dan ook kwalijk nemen dat ze zich een weinig geïntimideerd voelen door deze overdaad aan pracht en praal. Voorzichtig slenteren ze tussen de andere gasten door. Dicht bij elkaar, want ze weten nu hoe een kat zich in een vreemd pakhuis voelt.

"Oh! Een live-band!" maakt Willow de anderen attent op vier musici.

"Een cassetterecorder met een paar bandjes zou hier ook wat uit de toon vallen." merkt Xander op.

"Ken ze niet." zegt Oz met een bedenkelijk gezicht. "Merkwaardig. Duur feestje met onbekende artiesten?"

Nu ze de binnenplaats een eindje zijn opgelopen, hebben ze, over het zwembad, zicht op de open terrasdeuren van het achterste gastenverblijf. Dit is het toneel waar drie vrouwen en hun mannelijke begeleider het publiek vermaken met hun muziek. De gelijkenis tussen de vrouwen is opmerkelijk. Ze zijn slank, hebben donker haar, hartvormige gezichten en dezelfde ogen. Dit maakt het aannemelijk dat de man óók een familielid is, of toekomstig.

"Onbekend of niet, dat ziet er goed uit!" uit Xander zijn spontane mening.

"En de meisjes mogen er ook zijn." vult Oz hem droog aan.

Geshockeerd kijkt Xander de kleine man aan.

"Laten we de rolverdeling niet uit het oog verliezen." spreekt de jongen hem vermanend toe. "Ik verzorg de grappen, en jij de bondige, diepzinnige uitspraken."

Een brede glimlach tekent zich op Oz's gezicht af. Zijn versie van een schaterlach.

"Zodra je bent uitgekeken op hun 'muzikale' talenten, kun je misschien de tijd vinden je met je geliefde bezig te houden." onderbreekt Buffy Xander's plotselinge belangstelling voor muziek.

"Mijn wat?"

"Cordelia!"

"Ooh. Wees de volgende keer wat duidelijker. Waar?"

Met een hoofdbeweging geeft het meisje aan waar ze de brunette heeft ontdekt. Aan de overzijde van het gechloreerde water, op het schiereilandje dat wordt gevormd door de niervorm van het zwembad, vindt de jongeman het arrogante, maar begerenswaardige schepsel dat hij, onder uitsluiting van plubliek, zijn meisje mag noemen. Haar stekje is goed gekozen. Ieder die zich langs het water bevindt moet haar vroeg of laat wel zien. Een succesvolle strategie, getuigen de vijf mannen van uiteenlopende leeftijden. Het zelfverzekerde meisje praat geanimeerd met haar bewonderaars en lacht uitbundig om hun grappen. Ze lijkt gelukkig.

Buffy ziet hoe Xander's lippen in een glimlach krullen, en een ondeugende glinstering in zijn ogen verschijnt.

"Laten we ons gaan voorstellen aan Cordy's nieuwe vrienden." stelt de blondine voor.

"Nee Buff." zegt Xander. "Dit is iets tussen en jongen en zijn meisje."

"Je hebt een plan?" vraagt ze wat ongerust. Niet dat ze aan zijn plannen twijfelt, niet meer dan anders, maar met zoveel enthousiasme vergeet hij nog wel eens zijn verstand te gebruiken. "Je gaat toch geen gekke dingen doen, hé?"

"Neee, g-geen gekke d-dingen!" stamelt Willow verschrikt. Ook zij kent de soms ondoordachte streken van haar jeugdvriend. "W-we zijn nog maar nét hier. We hebben Jeffery nog niet eens gefeliciteerd!"

"Wat Will je probeert te vertellen, " zegt Buffy. "verknal onze avond niet."

"Vertrouw me, ik weet wat ik doe." antwoordt de jongeman met een zwaardere stem.

"Alsjeblief, geen Sledgehammer imitaties." kreunt Willow vertwijfeld.

Met een paar korte bewegingen trekt Xander zijn jasje strak, en na een geruststellend knipoogje naar de twee meisjes begeeft hij zich in de richting van zijn prooi.

Het is niet zo dat ze hem zijn zoete wraak niet gunnen. De manier waarop Cordelia de laatste dagen hun vriend heeft behandeld is verre van netjes, maar om daarvoor letterlijk uit een glansvol feest te worden gegooid, is weer een ander verhaal.

"Zal ik de auto vast starten?" vraag Oz, half als grap.

Het bezorgde zwijgen van de twee meisjes beschouwt hij voorlopig maar als een 'nee'.

Kalm, maar met vast tred, slentert Xander tussen de overige gasten door. Zorgvuldig en onopvallend gebruik makend van de dekking die dezen hem bieden. Om het verrassingselement te behouden, wil hij de brunette van opzij, en als het even kan van achteren benaderen. Ondertussen vult hij het pro-wraaklijstje aan. Als hij niet was gekomen, had hij haar schitterende, zilverkleurige jurk vast nooit te zien gekregen. Het laat genoeg van haar gebruinde huid zien, zonder ordinair te zijn. De loshangende stof benadrukt haar vrouwelijke vormen, welke nog eens worden geaccentueerd door de glinstering van de stof. Het verwende schoolmeisje dat hij kent is veranderd in een volwassen vrouw.

"Concentreer je op je missie!" fluistert hij zichzelf vermanend toe. Zijn gedachten gaan opeens naar heel andere dingen dan het vereffenen van een rekening. Nadat hij zijn omtrekkende beweging heeft voltooid, bevindt hij zich nog maar op een paar passen afstand van zijn doelwit. Sinds vanmiddag heeft hij het plan bedacht en verfijnd, nu is het tijd voor de vuurproef.

"Nee maar Cordelia schat, jij ook hier." klinkt opeens een luide bekakte stem achter haar. Verrast en verbaast draait de brunette zich naar de onbekende spreker toe. Voordat ze in de gaten heeft wat er gebeurd heeft ze al twee klinkende kussen op haar wangen te pakken. Door de vreemde stem en stijlvolle kleding duurt het een paar seconden voordat ze door heeft wie haar zo hartelijk begroet. De shock der herkenning brengt haar hart tot stilstand. Zo voelt het in ieder geval. Dit is wel de laatste persoon die ze hier had verwacht! Christus wederkeer had geen grotere indruk op haar kunnen maken. Maar geen woord van woede en verontwaardiging krijgt ze tussen zijn woordenvloed.

"Je ziet er weer aaadémbenemend uit zeg. Ben blij te zien dat uiterlijk voor je nog steeds belangrijker is dan geld. Wie mooi wil zijn moet poen hebben nietwaar? Wil je me vergeven dat ik je zo heb verwaarloosd? Maar zaken gaan nu eenmaal voor het meisje. Vertel je pa maar dat ik bezig ben met een paar interessante financiële projecten. En zodra je weer in L.A. bent, móeten we weer eens samen lunchen."

Na een snelle afscheidskus, en een korte maar beleefde afscheidsgroet naar haar begeleiders, verdwijnt Xander weer net zo snel tussen de omstanders als hij is gekomen.

Voor Cordelia is het als een scène uit een nachtmerrie. Had ze eindelijk een bewonderend publiek om zich heen verzameld, verschijnt uitgerekend híj als een donderslag bij heldere hemel op haar toneel. Welke zwakbegaafde ezel heeft hem trouwens binnengelaten? En dan dat lulverhaal, alsof Alexander Harris een of andere flitsende yuppie is. Het ergste is nog wel dat haar vijf gesprekspartners van daarnet zijn gezwam lijken te geloven. Ze stellen haar geïnteresseerde vragen over 'die charmante jongeman'. Ze kan deze heren onmogelijk de waarheid vertellen. Dat zou een paar overdrijvingukjes in haar eigen PR-verhaal aan het licht brengen. Er zit niets anders op dan zijn verhaal te ondersteunen, en om de schade zoveel mogelijk te beperken, wat vaag te dien over hun relatie. Ondertussen speurt ze in het rond. Want als Xander het lef heeft zó'n stunt uit te halen, dan moet ze in de buurt zijn. En inderdaad, aan de andere kant van het zwembad ontdekt ze haar, half verscholen tussen de andere mensen. Cordelia Chase kan nauwelijks een kreet van woede onderdrukken als ze een glimlach van leedvermaak op het gezicht van Buffy Summers ziet.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |