"Waar ben je met je gedachten J.J.?"

De aangesprokene schrikt op uit zijn overpeinzingen en kijkt de jonge vrouw die langs hem is komen staan vragend aan.

"Je verjaardag heeft een paar honderd gasten aangelokt, waaronder niet de minsten, en jij zondert je af." vervolgt de brunette.

"Doe ik niet!" reageert de jongeman verontwaardigd.

"Oh nee? Pamela liep net door de hal en jij merkte haar niet eens op."

De zoon des huizes kijkt vanaf de balustrade neer op de mensenmassa in de hal. Van hen kent hij nog niet de helft persoonlijk, en dan meestal nog maar zeer oppervlakkig. Op een paar uitzonderingen na betekent hun aanwezigheid hem niets. Het zijn decorstukken in de grote voorstelling die zijn verjaardagsfeest heet.

Hij glimlacht verontschuldigend naar het meisje met het korte kapsel en de schalkse ogen. "Ik realiseer me nu pas dat dit het einde is van mijn jeugd."

"Niet zo somber broertje. De universiteit is geen tuchthuis. Ondanks het elitaire en serieuze image zal er nog genoeg gelegenheid zijn voor feesten en plezier."

Samen met zijn twee jaar oudere zus overziet hij de genodigden onder hem. "Dat mag ik hopen! Pa heeft mijn carrière na Harvard al helemaal uitgestippeld. Als het aan hem ligt word ik één van zijn opper-Capo's."

"Doe niet zo serieus!" verwijt zijn zus hem. "Ik herken je nauwelijks nog."

Dan ontdekt ze iemand in de mensenmassa en haar gezicht fleurt op. "Hé, Oz is er ook!" ze grijpt haar broertje bij zijn arm en sleurt hem praktisch de trap af.

"Hoi Oz!" begroet ze de kleine man, zodra ze hem heeft onderschept. "Leuk dat je kon komen."

"Leia, betoverend als altijd." begroet Oz de jonge vrouw die met kop en schouders boven hem uitsteekt.

"Je speelt nog steeds slaggitaar bij de Dingo's?" vraagt ze opgewekt.

"Wat anders?" merkt hij nuchter op.

Naast hem bekijkt Willow de "andere" vrouw met argusogen. Diens openlijke geflirt met haar Oz stoort haar in niet geringe mate.

"Gefeliciteerd met je verjaardag!" richt de roodharige zich tot Jeffrey, en steekt haar arm als een slagboom tussen haar vriendje en de brunette door.

De jarige bedankt haar traditiegetrouw, en daarna is het de beurt aan haar vrienden voor de verplichte gelukwensen.

"Je hebt aan mijn -eh- verjaardagswens gedacht?" vraagt J.J. nadien.

"Jep!" verzekert de roodharige hem opgewekt terwijl ze demonstratief op haar handtas klopt.

"Verjaardagswens?!" richt Leia zich met een opgetrokken wenkbrauw tot haar broertje.

"Willow houdt zich met goochelen bezig." beweert deze. "Ze schijnt behoorlijk goed te zijn."

De brunette kijkt haar directe familielid enige ogenblikken onderzoekend aan.

"Je weet dat pa niets van tovenarij en aanverwanten moet hebben." zegt ze uiteindelijk.

"Hij hoeft het toch ook niet te weten, en trouwens, volgens Willow is het volkomen ongevaarlijk."

"Oh ja! Volkomen ongevaarlijk." valt de heks-in-wording haar pupil bij. "Geen demonen, geesten of gerommel met hormonen."

"En waar wil je, met het oog op al deze loslopende gasten, deze -eh- goochelvoorstelling ongemerkt plaats laten vinden?" wil Leia weten.

"Nou, in mijn kamer natuurlijk."

"Ooh?!" is Oz's reactie.

"Wat? Vertrouw je jouw vriendin niet met mij op één kamer?" vraagt de jarige half spottend aan de kleine man.

"Ik vertrouw haar." antwoordt deze.

Verbeeldt Jeffery het zich, of lag er wel degelijk een nauwelijks hoorbare klemtoon op zijn "haar"? Afgezien van het laatste jaar heeft hij altijd al de klas gedeeld met dit zwijgzame karakter, en tot op heden is hij er niet in geslaagd hem te doorgronden. Het enige waar Oz werkelijk in geïnteresseerd lijkt te zijn is zijn muziek. In al die jaren hebben politiek, geld of status niet het minste voor hem betekend. Ergens bij willen horen, deel uitmaken van iets groters, is voor deze kleine man een onbekend begrip. Zijn individualisme voorkwam dat hij hechte vrienden kende, maar ook daar blijkt hij geen behoefte aan te hebben.

"Leia, waarom geef je Buffy en Xander geen rondleiding terwijl Willow me inwijdt in de magische wereld van het 'goochelen'."

Even lijkt de brunette niet echt gelukkig met het verzoek van haar broertje te zijn, maar dan werpt ze een taxerende blik op Xander's stijlvolle garderobe en haar gezicht klaart op. "Ik kan het slechter treffen." zegt ze met een innemende glimlach, en haakt haar arm in die van de jongeman.

Deze stelt dit gebaar van waardering zeker op prijs.

En zo splitst de Scooby Gang zich. Willow bestijgt de statige trap naar de bovenverdieping van deze niet onaanzienlijke residentie, geflankeerd door de twee jongens. Zowel de aspirant Wicca als ook de jarige praten al opgewonden over de opwindende zoektocht in de magische wereld, die zich slechts door een sluier van mystiek scheidt van de reële wereld. Zichtbaar voor iedereen die het wil zien, naar hun menig.

Helemaal gerust is Buffy niet. Het is geen gebrek aan vertrouwen in haar vriendin, maar de staaltje van tovenarij waar ze zelf getuigen van is geweest, en verschillende keren aan den lijven heeft ondervonden, hebben haar enthousiasme voor deze kunst aardig bekoeld. De gretigheid waarmee Willow zich deze oude kennis meester probeert te maken lijkt veel op haar fascinatie voor computers. Met het verschil dat op computers een aan/uit-knop zit.

Plots ontdekt ze dat Leia niet op haar heeft gewacht. Zij en Xander, die apetrots is op zijn mooie begeleidster, zijn de dubbele terrasdeuren naar buiten al gepasseerd en dreigen te worden opgeslokt door de daar aanwezige menigte. Met een korte sprint weet de blondine haar resterende vriend weer in te halen.

Niet dat hij veel oog voor haar heeft, de brunette weet hoe ze de aandacht van een man moet vasthouden. Het feit dat de jongeman nog in zijn pubertijd zit, en zij een dunne elegante jurk draagt die veel van haar bovenlichaam onbedekt laat, maakt van dit een gemakkelijke opgave. Wat Buffy zich afvraagt is of deze dochter des huizes indruk probeert te maken op Xander's charmante verschijning, of dat ze van naturen pronkt met hun beroemde en invloedrijke gasten. Díe heeft een fortuin geïnvesteerd in een film waarin die ander weer een hoofdrol speelt, en díe heeft een nieuw huis gekocht dat zoveel miljoenen kost, en díe heeft pas haar gezicht laten liften, voor de zoveelste keer.

De blondine die een beetje achter het duo aan slentert, zoals een derde wiel aan een fiets, voelt hoe de ergernis in haar bezig is aan een gestage klim. De onverholen wellustige blikken van een paar mannen die haar vader konden zijn, of zelfs grootvader, gooien alleen maar olie op het al smeulende vuur. De arrogante en verwaande blikken van een paar vrouwen kan ze nog wel begrijpen, een jong meisje is altijd een geduchte concurrent voor hen die al een paar jaren op hun retour zijn. Door de rest wordt ze nagenoeg genegeerd.

Dat is dan ook de reden dat haar opmerking wat hatelijker over kwam dan de bedoeling was. "Jullie vonden het met zoveel beroemde gasten niet nodig om een bekende band op te laten draven? Bang voor overdaad?"

De brunette draait zich rustig om en glimlacht het jonger meisje toe, maar haar ogen stralen een arrogante hardheid uit. "Net als in de filmindustrie moet je ook in de muziek een paar jaar vooruit denken." zegt ze belerend. "We hebben ze speciaal voor deze avond uit Ierland over laten vliegen. Volgens J.J. wordt deze groep een grote hit. Binnen een paar jaar kent iedereen The Corrs."

"Vooropgesteld dat je mannelijk bent, en betere ogen hebt dan oren." antwoordt Buffy met en ondertoon van sarcasme.

Nog voordat Leia hierop kan reageren probeert Xander een V.N. vredesmissie uit te voeren met de opmerking "Is dat niet Mel Gibson?"

De brunette vergeet haar opkomend debat met Buffy van het ene op het ander moment, en zoekt verwachtingsvol naar het bekende gezicht tussen de beroemdheden. Binnen luttele seconden heeft haar geoefende blik de persoon in kwestie gelokaliseerd. Dit heeft zoiets als een totale systeemreset tot gevolg, want haar huidige begeleider wordt op slag vergeten. Blij als een kind dat de Kerstman ziet, baant ze zich een weg door de mensen om de goedlachse acteur te begroeten. De jonge vrouw praat al snel honderduit tegen hem en aangezien Mel haar even enthousiast begroet, kan men veilig concluderen dat dit niet hun eerste ontmoeting is.

Enigszins ontdaan aanschouwt Xander dit schouwspel. "Ze nam niet eens de tijd om afscheid te nemen!" klaagt hij. "Wat heeft ik-ben-zo-geweldig Gibson wat ik niet heb? Goed, afgezien van een corpulente bankrekening."

"Hij wordt beschouwt als één van de meest sexy mannen van de wereld, is een grote beroemdheid en schijnt erg charmant te zijn." geeft Buffy hem een paar voorbeelden.

"Maar om me daarvoor te laten vallen als een hete aardappel?!"

"Hij is behalve acteur ook succesvol als regisseur en producent, en is daarom erg populair bij investeerders" vult de blondine aan.

"Ja ja, ik heb het begrepen." mompelt Xander.

"Er is geen vrouw op deze wereld, met een gezond hormonenstelsel, dat niet een lang weekend met hem in Parijs wil doorbrengen."

"Hallo! Ik had het al begrepen!"

"Even voor alle duidelijkheid." zegt Buffy, en kijkt haar vriend ondeugend aan. De gekwetste blik in zijn ogen ontneemt haar de lust om hem nog meer te plagen.

Zijn voor iedereen onverwachte succes bij de populaire Cordelia Chase heeft hem niet begerenswaardiger gemaakt voor de andere vertegenwoordigsters van het vrouwelijke geslacht. Een tijdelijke onnatuurlijke episode uitgezonderd.

"Kom," zegt Buffy opgewekt terwijl ze hem vriendschappelijk bij de arm neemt. "ik weet wat nodig is om je over het verlies van deze mannenverslindster heen te helpen."

Zonder op Xander's halfhartige protesten te letten, voert ze hem naar het einde van het terras, dat direct grenst aan de duinen. Daar, naast de plek waar net nog de Ierse band zijn optrede gaf, staan een paar tafels met daarop de meest uiteenlopende hapjes. Van salades tot kaviaar, en dat in een overvloed aan variaties en combinaties. Twee professionele koks, bijgestaan door een paar vakkundige helpers, bereiden voor de ogen van het verwende publiek de hapjes. Ze zijn niet alleen een verrukking voor tong en gehemelte, maar ook qua vorm en kleur getuigen ze van een hoge artistiek gehalte.

"Je denkt dat wat eten mijn gekrenkte trots, afgezien nog van mijn gebroken hart, kan doen vergeten?" vraagt Xander.

"Zeker weten." is het antwoord van zijn vriendin.

"Dat heb je dan heel goed gezien." Zonder verder op een uitnodiging te wachten valt de jongeman aan op de uitgestalde waar.

"Gedraag je!" sist Buffy hem ontzet toe. "Je bent niet op één van je familiefeestjes. Er is genoeg voor iedereen."

Xander kijkt haar beschaamt aan en mompelt een verontschuldiging. Zover dat mogelijk is, met een mond die gevuld is met verschillende van de koks meest smaakvolle creaties. Met wangen als een hamster die terug komt van een succesvolle strooptocht, en beide handen vol met de meest luxueuze hapjes van de county, ontplooit zich een schaapachtige grijns op zijn gelaat.

De blondine kan een luide lach maar nauwelijks onderdrukken. Als vredesoffer biedt hij haar een garnalenhapje aan. Ze overweegt het aanbod voor een moment, dan buigt ze zich wat naar hem toe en opent haar mond uitnodigend. Voorzichtig plaatst Xander het toostje op haar tong. Met de concentratie die een medewerker van de Michelin Gids niet zou misstaan, kauwt ze het langzaam zodat tong en gehemelte de tijd krijgen om alle smaakfacetten op te nemen. Ze had geen idee dat een stukje brood met wat roze zeevruchten zó lekker kan zijn. Zijn volgende aanbod, een Russisch ei gevuld met een pasta-achtige substantie, wijst ze vriendelijk van de hand, en gaat tussen het ruime aanbod op zoek naar een andere brood-garnaal variant.

De daaropvolgende vijftal minuten onderneemt het tweetal een culinaire ontdekkingstocht in het land van de luxe snacks. Ze proeven één voor één de verschillende creaties, en vergelijken elkanders bevindingen. Zo gaan ze op in hun spel, dat ze de andere gasten helemaal vergeten.

"Als dat mijn honingpotje niet is."

De stem die tot voor kort haar hart in vervoering bracht, omsluit het nu als een ijzige klauw. Geschrokken kijkt ze op, recht in de arrogante spottende blik van Angelus. Met moeite slikt Buffy haar laatste hapje door. Haar keel voelt opeens beklemmend droog aan. Achter wat ooit haar geliefde was, verschijnt de sinistere schoonheid van Drusilla. Het lijkt erop dat dit duister duo het pad door de duinen heeft genomen om hier hun opwachting te maken.

"Wat nu?! Geen hartelijke begroeting, geen kusje, of een hete tongzoen?" doet Angelus alsof hij is gekwetst. "Behoort je hart, en de rest van je lichaam, me niet meer toe?"

Buffy beseft goed dat deze woorden bedoelt zijn om haar te krenken, maar ze gunt dit wezen niet die genoegdoening. Ze recht haar rug en kijkt hem onbevreesd aan. De nabije aanwezigheid van Xander, die zich beschermend langs haar heeft opgesteld, geeft haar de morele steun die ze nu zo nodig heeft.

"Kijk eens wie we daar hebben." spot de lange donker man. "Don Quichot, de ridder van de treurige gestald, die zijn niet meer zo maagdelijke jonkvrouw komt redden. Help me eraan te herinneren dat ik je één dezer dagen uit je zielige bestaan verlos. En in tegenstelling tot mij, zul je nooit weten hoe ze smaakt."

De jongeman voor wie deze woorden zijn bedoeld, verschijnt aan de rand van Buffy's gezichtsveld zodra hij een confronterende stap naar voren doet.

"Kom maar van je hoge ros af." bijt Xander de vampier toe. "Het was niet jíj die haar liefde won, maar Angel. De enige vrouwen die met jou iets te maken willen hebben zijn dood of krankzinnig, en gelet op je huidige stoeipoes, beide! Ik meen me trouwens te herinneren dat in al die tijd dat Angel's ziel en jij dit lichaam deelden, je alleen maar naar buiten mocht als híj dat toestond. Je was niet meer dan zijn hond."

De grijns is van Angelus gelaat geveegd en zijn ogen vlammen van moordlust. "Waardeloze knaap." sist hij in Xander's gezicht. "Denk je werkelijk dat die blonde slet, of wie dan ook, kan voorkomen dat ik hier en nu de kop van je romp ruk?"

Geen van beiden twijfelt aan de realiteit van dit dreigement.

Alhoewel de omstanders niet goed kunnen volgen waarover het argument gaat, dat de volgende minuut wel eens spannend kan worden staat buiten kijf. De eerste weddenschappen worden al afgesloten.

"Dat je mijn ex bent, wil nog lang niet zeggen dat je automatisch kunt komen." verkondigt Buffy met luide stem. "Ik wed dat je niet eens bent uitgenodigd."

Zonder zijn hoofd te draaien taxeert Angelus de toeschouwers. Niet dat ze een groot gevaar zijn. Hij betwijfelt of ook maar één van hen een vinger zal uitsteken, mocht hij deze jonge ter plekke afmaken, maar hij weet uit ervaring dat rijke lieden meestal over een klein privé-leger beschikken, om hun belangen te beschermen. Bovendien, waarom zou hij zich haasten? De Doder en haar vrienden zijn zeer voorspelbaar in hun zelfbenoemde rol als Sunnydale's beschermers. Hij kan ten alle tijden de plaats en het tijdstip bepalen waarop hij ze kan vernietigen. Zodra hij dit kat en muis spelletje beu is. Over een jaar, of over een dag. Het enige wat telt is de zoete smaak van absolute macht over deze nietswaardige sterfelijke wezens.

Op het granieten gezicht verschijnt een charmante glimlach. De donkerharige man in zijn lange jas doet een stap terug en heft zijn handen in een verontschuldigend gebaar.

"Ik wilde alleen maar weten hoe het met je gaat." zegt Angelus verdacht vriendelijk. "Het doet me goed dat je vanavond niet door de donkere steegjes van Sunnydale hoeft te zwerven. Nee, amuseer je maar lekker. Dat ben ik ook van plan."

De panden van zijn jas wapperen als een duistere mantel terwijl de vampier zich naar zijn begeleidster omdraait. "Kom!" gromt hij tegen Drusilla, die net met een jonge man van rond de twintig staat te flirten.

"Nee." mokt ze. "De wormen in mijn hart willen een toetje."

Zonder op haar protesten te letten pakt hij haar bij de arm en trekt de jonge vrouw het pad op dat hen de duinen in zal voeren. Verlangend kijkt ze nog een laatste keer naar de jongeman die ze zo plotseling moet verlaten. Het lieflijke is uit haar ogen verdwenen en haar aanbedene kijkt recht in de waanzin. Een rilling trekt door zijn lichaam.

Nu één van de partijen de aftocht heeft geblazen, nog voordat het tot geweld is gekomen, verliezen de omstanders snel hun belangstelling voor de jonge en het meisje die net nog deel uitmaakten van die soapachtige scène. Voor deze keer waarderen Buffy en Xander de snelheid waarmee ze weer worden genegeerd. Ze hadden allebei al angstbeelden van een uitzetting door de lokale ordedienst.

"En nu weet ík wat je nodig hebt om je hier overheen te helpen." beweert Xander. Binnen de kortste keren komt hij terug van de nabije bar met twee kleine glaasjes, gevuld met een helder goedje.

Voorzichtig ruikt de blondine aan het brouwsel dat haar wordt aangeboden.

"Ze weten dat ze aan minderjarigen geen alcohol mogen schenken, laat staan raketbrandstof?" vraagt ze achterdochtig.

"Ze weten dat hier andere regels gelden." antwoordt Xander droogjes. "Het is een medicinaal middel dat veelvuldig in mijn familie wordt gebruikt. Het heet Rum."

Bij wijze van voorbeeld kiepert hij de inhoud van het glas in één keer in zijn keelsgat. Het duurt een paar seconden voordat de alcohol tot volle ontbranding komt. De jongeman wordt overvallen door een hevige hoestbui en tranen schieten in zijn ogen.

"Wauw!" weet hij eindelijk uit te brengen. "De volgende keer iets minder accuzuur bijvoegen."

Heel voorzichtig neemt Buffy slokje uit haar glas. Ze kan nu best iets gebruiken dat haar zenuwen weer wat tot rust brengt. De zachte smaakt misleidt haar keel maar heel even voordat ook zij uitbarst in en korte hoestbui.

"Hoe kun je dit in hemelsnaam lekker vinden?" vraagt ze ontzet, zodra ze weer controle heeft over haar stembanden.

"Wie heeft hier ooit beweert dat het lekker is?" merkt Xander op. "Het is een goed oplosmiddel van slechte herinneringen."

"Dank je voor het aanbod, maar ik hou het maar bij roomijs." verzekert het meisje hem.

Een langskomende ober wordt snel berooft van vier grote glazen frisdrank. Ieder neemt er één om de smaak van de Rum weg te spoelen, en de andere om hun dorst te lessen.

"Nog bedankt voor daarnet." zegt Buffy.

Xander ziet de dankbaarheid in haar ogen en de doodsangst van zo-even is alweer vergeten. "Graag gedaan hoor. Mocht het op vechten zijn aangekomen, dan had ik Angel zeker een-tiende seconde bezig kunnen houden. Zodat je alle tijd had om met Drusilla af te rekenen. Tegen die tijd zou Mr. Big Bad mijn lijk waarschijnlijk als knuppel gaan gebruiken."

"Dat ook, maar ik bedoel wat je over Angel zei. De goede Angel."

"Ooh -eh- nou, ook graag gedaan." Het doet hem goed dat hij weer wat vreugde, en misschien zelfs troost, in haar hart heeft gebracht. Ook al houdt hij Angel, met of zonder ziel, volledig verantwoordelijk voor haar lijden. Die ene nacht van geluk die hij haar gaf staat niet in verhouding met de verschrikkingen waarvoor hij verantwoordelijk is. Dat het hem als vriend gegeven is dit dappere meisje enkele korte momenten van vreugde te schenken, is voor Xander een taak die hij met liefde op zich neemt.

| Titelblad | Vorig hoofdstuk | Volgend hoofdstuk |
| Buffy pag. |