Over Het gewicht van de ziel het volgende citaat *):

Het gewicht van de ziel: 21 gram? De Amerikaanse arts Duncan McDougall deed in 1907 een luguber experiment in een poging aan te tonen dat de ziel meetbaar was. Hij bouwde een speciaal bed op een weegschaal en legde stervende patiënten vlak voor hun dood op het bed. Hij observeerde een plotseling verlies van gewicht op het moment dat de patiënten hun laatste adem uitbliezen. McDougall was wel zo slim om mogelijke alternatieve verklaringen voor zijn bevindingen te testen: verlies van lichaamssappen kon het bijvoorbeeld niet zijn, want die zouden ook op het bed, en dus op de weegschaal, terechtkomen. McDougall geloofde dat hij met zijn experiment het gewicht van de ziel had vastgesteld: om precies te zijn 21,3 gram. Hoewel het experiment tot de verbeelding spreekt, hoeven we het niet al te serieus te nemen. Als je zijn resultaten goed bekijkt, blijkt dat van zijn zes proefpersonen er maar vier meetelden, omdat de arts bij één hinder ondervond van mensen die zich tegen zijn werk verzetten en de ander het loodje had gelegd voor hij de weegschaal goed en wel had afgesteld. Van de overgebleven vier patiënten verloor er eentje plotseling 21 gram, een ander bleef geleidelijk gewicht verliezen en weer een ander verloor gewicht dat er later ineens weer bijkwam. Conclusie: het bestaan van een ziel die na de dood het lichaam verlaat, is met dit experiment niet onomstotelijk bewezen. Tegenstanders hiervan zeggen dat deze 21,3 gram slaat op de lucht uit de longen die bij uitademen vrijkomt. Maar ik ga er van uit dat een mens een longvolume heeft van 6 tot 7 liter en 1 liter lucht 1,3 gram weegt, zodat het gewicht van de uitgeademde lucht maximaal van 7 x 1,3 = 9,1 gram kan zijn! Tegenstanders hiervan zeggen dat deze 21,3 gram slaat op de lucht uit de longen die bij uitademen vrijkomt. Maar ik ga er zelf van uit dat een mens een longvolume heeft van 6 tot 7 liter en 1 liter lucht 1,3 gram weegt, zodat het gewicht van de uitgeademde lucht maximaal maar 7 x 1,3 = 9,1 gram kan zijn! Weer anderen zeggen weer dat zolang de longen in open verbinding staan met de omgeving, het vullen of legen van de longen geen enkele gewichtsverandering van het menselijk lichaam zal geven. Pas wanneer de mond wordt gesloten, en men door buik/borstspieren het longvolume probeert te veranderen, zal de lucht in de longen dichter of ijler worden en zo wel een effect op het lichaamsgewicht hebben. Echter, de compressie of decompressiemogelijkheden van de longen zijn zo gering dat dit verschil ver onder de 1 gram zal liggen, en praktisch als onmeetbaar zal gelden. *) Bron: www.psychologiemagazine.nl/psychologie/show/id=43822)