Is het mogelijk om je voor te stellen hoe een ander zich voelt? Wat er omgaat in het hoofd, of het hart van een medemens?

Thuis, veilig op de bank, zat een halve natie mee te snotteren! De een zal het een makkie vinden en trekt nog een tissue uit de doos. De ander kijkt meewarig naast zich hoe zijn vrouw mee huilt bij deze vreugdevolle gelegenheid.

Natuurlijk hoef je niet mee te snotteren. Maar om tijdens het emotionele moment te brullen: "Mien wat zit je nou toch te toeteren? Mens, je bent hartstikke bang voor paarden!”
Dan laat je je ook niet van je gevoelige kant zien. Het is dan niet vreemd dat Mien vanavond hoofdpijn heeft!

Als je je kunt inleven dat mensen zich nergens meer veilig voelen indien er een dief in hun huis is geweest, dan zul je als "crimineel" minder snel een woonhuis betreden. Vandaar dat politie, dader en slachtoffer vaak met elkaar geconfronteerd hebben. Bijna alle daders gaven aan, zich nooit verplaatst te hebben in de gevoelens van het slachtoffer. Ze waren dan ook geschrokken van de pijn die ze veroorzaakt hadden.

Tot op een bepaalde leeftijd draait de wereld helemaal om het kind. Wat je niet ziet is er niet. Naar een speeltje buiten het gezichtsveld wordt niet gezocht. Het is er immers niet. Een dreumes ontdekt dat een oma niet weg is voor altijd maar achter de zakdoek tevoorschijn komt: koekoek! De peuter denkt dat de leidster op de crèche slaapt. “Waar is jouw bed eigenlijk?” Een kleuter is hoogst verbaasd dat je de juf ook in de supermarkt kunt tegen komen. Want die is toch alleen op school? Heel langzaam aan komt het besef dat je niet alleen op de wereld bent en dat de wereld niet om jou draait.

• Je kunt de auto afpakken.
• Je kunt de ander meppen, tot de auto los wordt gelaten.
• Je kunt heel hard gaan schreeuwen.
• Je kunt vragen of je hem ook even mag.
• En als je dan geluk hebt, heeft het andere kind ook al een beetje inlevingsvermogen. En wil die zijn auto best even delen, of er samen mee spelen, of terug meppen.

Pak je het af?....Of leef je, je in het kind in en vraag je of jij het mag hebben? Omdat je je kunt voorstellen dat het niet leuk is als iets zomaar afgepakt wordt. Wat als het een pop is, een dure vaas of een scherp mes is? Maakt het voor het kind uit of er een pop uit z'n handen wordt gegrist of een mes? Is het voorbeeld dat je als ouder geeft niet het ongewenste gedrag? Heb je er ooit over nagedacht? Zeg je ook wel eens:

En nu is het G@#$%%& afgelopen met dat gevloek”
Of
"HOU NU OP MET SCHREEUWEN!"

Voordat je hysterisch die lelijke vaas afpakt, kun je eerst iets vragen, en zeggen dat je hem graag terug wilt hebben. Misschien steekt het kind wel spontaan zijn handjes naar je uit met een grote lach op zijn gezicht. Lach terug en zeg: "Dank je wel, ik vind het fijn dat je hem aan mij geeft"

Wellicht slaan we door, u mag het zeggen. Zelfs bij een flink mes in de handen van een dreumes, vraag ik eerst of ik het mag hebben: “Jij hebt een gevaarlijk mes, ik ben bang dat je er pijn van krijgt, geef het maar aan mij" (Dit geeft weinig ruimte voor een negatief antwoord!) Is het toch "nee", dan herhaal ik de vraag nogmaals vriendelijk. Blijft het "nee" dan zeg ik dat ik het veel te gevaarlijk vind en dat als je het niet aan mij geeft dat ik het dan afpak. Geen reactie?.... Dan pak ik het af onder de woorden: "ik ga het nu van je afpakken";