|
             
| |
Het IJsselmeer
 | In 1999 hebben we elk week-end, iedere vrije dag , de
vakanties bij mooi en bij slecht weer geoefend om het zeilen onder de knie
te krijgen. We kregen steeds meer routine en het duurde niet lang of we
durfden al vrienden en familie mee te nemen op een tochtje over de Friese wateren. We
voeren door bruggen en sluizen of het niks was en bij windkracht 5 of 6 sloeg niet
meteen de paniek toe.
Kortom: We waren toe aan een nieuwe uitdaging, het IJsselmeer. |
| De eerste keer werden we begeleid door Ivo en Akke
Baurichter. Met windkracht 2 en een lekker zonnetje zeilden we relaxed naar
Enkhuizen en weer terug. Ja, er was wel wat deining, maar onze grundel deed
het prima en volgens Ivo wij ook . |
| Vanuit de Marina Stavoren Buitenhaven zeilen naar Hindeloopen
leek ons een goede start voor onze eerste solotrip. Windkracht 4 NW (niet
zo'n goede wind voor koers naar Hindeloopen,) temp 17 graden, verwachte
neerslag 10%. We hesen de zeilen en kliefden als een speer door
het wijde water. We konden trots zijn op onszelf en dat waren we ook
tot.........we via de marifoon hoorden dat er windkracht 6 werd verwacht. We
besloten op de motor verder te gaan en wilden de zeilen opdoeken. Ik kon
de boot door deining en golven niet met de kop in de wind houden en we
kwamen dwars op de golven te liggen. Het schip slingerde zo erg, dat het
glaswerk kapot door de kajuit heen rolde.
Ben stond op boven op het dek de zeilen bijelkaar te binden en kon zich
nauwelijks staande houden. GROTE PANIEK EN DOODSANGSTvan mijn kant. Allerlei
negatieve gedachten spookten door mijn hoofd. Wat zou er gebeuren als Ben
overboord zou vallen. Hij had wel een zwemvest om, maar was niet aangelijnd.
Gewoon vergeten. STOM STOM STOM
Toen we in Hindeloopen wat tot rust kwamen stelde ik voor voortaan maar weer
met de caravan op vakantie te gaan.
We bleven nog enkele dagen in dit prachtige Friese dorp, maar ik had slapeloze
nachten als ik aan de terugtocht dacht.
|
| Het werd een echte HORRORSTORY |
|
