Milo heeft een BDE gehad op zijn achtste jaar in 1984, na in coma te zijn geraakt. Hij was één van de jongste nierpatiënten, hier in Nederland en heeft het overleefd. Nu meer dan 20 jaar later begint hij zijn ervaring te verwerken en heeft toestemming gegeven zijn verhaal /getuigenis op deze site te plaatsen:
Als eerste wil Ik vermelden dat ik momenteel nog in de fase zit om het te leren erkennen en een plaats te geven in mijn leven - al heb ik het wel al gedeeltelijk erkend - nu heel langzaam de herinneringen vrijkomen van wat ik meegemaakt en gezien heb.
Het is een heel proces om dit toe te laten. Zo’n grote impact heeft zo'n ervaring. Zelf zit ik ook nog in een proces van genezing waar veel energie in gaat zitten. Mijn eigen genezing staat nu nog altijd op de eerste plaats.
Wat ik nu weet en me kan herinneren, is dat ik uit mijn lichaam ben geweest. Door een donker tunnel en op het eind een heel fel licht eenmaal door de poort van de hemel een andere wereld heb gezien met zoveel kleuren, een soort paradijs met zoveel onvoorwaardelijke liefde, vrede en acceptatie. Verder ben ik door mijn overleden opa begeleid, die mij heel veel verteld heeft over het leven: ‘waarom dingen gebeuren’ en hij heeft me ook de toekomst laten zien. Ik heb heel mijn levensfilm gezien en ook al een voorproefje voor het vervolg van mijn leven in volgend leven. Alleen, dat zie ik nu nog niet. Dat zal ik wel op het einde van dit leven te zien krijgen.
Ik heb meegekregen, dat wij als mens de natuur zelf zijn en dat we hoog nodig verandering moeten aanbrengen aan ons gedrag, want anders gaat de natuur/aarde eraan en dus ook de mens zelf. Ik heb vlak boven de aarde rondgevlogen met mijn opa en zo ook de prachtige natuur van bovenaf kunnen waarnemen waaronder de jungle/oerwouden, dat deze ernstig bedreigd worden en dat dit ons lucht kan kosten, want de oerwouden zijn immers onze longen om te leven.
Verder heb ik meegekregen, dat er veel hulp nodig is, ook voor de derde wereld landen waar veel ziekte/armoede heerst. Ook heb ik gezien, dat ik in de toekomst daarheen ga reizen om die mensen te helpen, om hen te leren om met hun geestelijke kracht om te gaan, zodat ze in staat zijn om zelf van aids af te komen, door puur via gedachtekracht te communiceren met je eigen lichaam.
Ook heb ik meegekregen, dat leven en dood één geheel is, want samen vormt dit het leven. Er is alleen maar leven. We komen en gaan. Mensen zien de dood als negatief, maar het is een continue doorstroming. Net zoals er in ons lichaam ook doorstroming aan de gang is, tenzij er dus blokkades zijn, die je dus ook weer in het leven van de natuur terugziet. In het lichaam moet op zijn tijd een grote schoonmaak gehouden worden om weer fris te kunnen functioneren, energie te laten stromen. Zo gebeurt dat ook in de natuur buiten onszelf. Na mijn ervaring, het terugkomen in mijn zieke lichaam en weer op aarde terug te komen, dat heeft me behoorlijk pijn gedaan. En daar ben ik dus ook enorm boos over geweest, zo erg dat ik geprobeerd heb om dood te gaan, omdat het daar zo veel mooier is dan hier op aarde. Voor een ander is dit moeilijk te bevatten als je het zelf niet hebt meegemaakt/waargenomen.
Veel meer vrede was er en ik ben eigenlijk in een hele diepe depressie geraakt, nog meer dan ik al was, want ik kon als kind hierover niet spreken. Wie zou mij geloven als kind zijnde. Er zou gezegd worden, dat ik in een fantasiewereld leefde. Nu in deze tijd van de twintigste eeuw komt daar langzaam verandering in, dat meer gesproken wordt over het hiernamaals en over spiritualiteit.
Ik heb een tijdje gehad, dat ik constant wegviel zodra ik in het licht keek, of in de zon. Nu weet ik waarom, omdat ik onbewust als kind weer naar die wereld wilde. Men concludeerde, dat ik epilepsie had, het was heel frustrerend in die jaren vlak na de gebeurtenis. Ik vond het, en nu nog wel, niet eerlijk dat ik terug moest. Eerst iets prachtig's mogen zien en vervolgens weer terug naar deze keiharde wereld en in een ziek lichaam te moeten komen om vervolgens mijn opdracht in het leven af te maken.
Maar goed, ik weet nu door de BDE, dat de mens de natuur zelf is. Ik weet dat er uit een heel klein celletje weer iets tot bloei kan komen en weer kan gaan werken. Net zoals bij een plant of boom, die in de herfst afsterft/kaal is, maar er blijft leven in de plant/boom zitten. Dat hele kleine knopje van leven kunnen wij niet zien, maar wel hoe het weer tot bloei komt in de lente. Sommige zijn laatbloeiers en de ander zijn weer vroeg. Zo gaat het ook bij de mens, dat houdt de natuur in evenwicht.
De rijkdom zit in onszelf, de bron waar de onvoorwaardelijke liefde leeft.
Groetjes en liefdevolle kracht toegewenst! Milo
