Wie wil deze twintig dollar nog?
Hier het verhaal van een docent die zijn
college begon met een biljet van twintig dollar omhoog te steken en vervolgens
de vraag stelde, wie wil deze twintig dollar? Verschillende handen gingen de
hoogte in, maar de docent zei, voor ik het weggeef, moet ik eerst nog even iets
doen.
Als een wilde begon hij het papiertje te
verfrommelen en vroeg vervolgens, iemand die deze twintig dollar nog wil?
Dezelfde handen gingen de lucht in.
Hij gooide het propje tegen de muur, liet het
op de grond vallen, trapte het weg, ging erop staan stampen, en opnieuw liet hij
het biljet zien dat nu helemaal vies en verkreukeld was. Hij herhaalde zijn
vraag en dezelfde handen gingen de lucht in.
Jullie mogen dit nooit vergeten, zei de docent toen, wat ik ook met dit geld doe, het blijft een biljet van twintig dollar. In ons leven krijgen we klappen, worden we in een hoek getrapt, mishandeld, beledigd, maar toch blijven we evenveel waard.
Een sprookje over geluk:
Er was eens een man die alle mogelijke vormen van rijkdom kende. Hij leefde een zeer confortabel leven, maar hij verveelde zich. Hij ging naar een wijze meester en vroeg hem: 'waar vind ik geluk?'.
De meester zei: 'als je mij vertrouwt, breng dan vanavond al je bezittingen naar mij toe en ik zal je laten zien hoe je gelukkig wordt.' En zo gebeurde het: de man verkocht al zijn bezittingen voor diamanten, deed die in een zak en kwam daarmee naar de meester. Vol verwachting toonde hij zijn bezit... De meester dacht geen seconde na, griste de zak uit zijn handen en verdween.
De man, die in zijn leven nog nooit had gerend, kon de meester niet achtervolgen en bleef alleen achter. Huilend. Op het moment dat hij echt ten einde raad was, stond de meester opeens weer met de zak voor zijn neus. De man, die nu tranen van vreugde huilde, kreeg terug wat hem die ochtend nog verveelde. 'En?' zei de meester. 'Ben je nu gelukkig?'
Swami Nithyananda in Happinez (nr 7 /2008)
Het kleine pakketje.
Mijn vriend trok de lade van de kast van zijn echtgenote open en haalde er een klein pakketje gewikkeld in zijde papier uit: Dit is niet zo maar een pakje, dit is lingerie. Hij maakte het papier open en bekeek de zijde en het kant. De eerste keer dat wij naar New York gingen, acht of negen jaar geleden kocht ik dit. Zij heeft het nooit gebruikt. Zij wilde het voor een speciale gelegenheid bewaren. Ik geloof dat dit wel het goede moment is. Hij ging naar het bed en legde het bij de andere dingen die de begrafenisondernemers zouden meenemen. Zijn vrouw was zojuist overleden. Terwijl hij zich naar mij toe draaide, zei hij: Bewaar niets voor een speciale gelegenheid, iedere dag dat je leeft is een speciale gelegenheid. Nu denk ik altijd aan die woorden en ze hebben mijn leven veranderd.
Tegenwoordig lees ik veel meer dan vroeger en ik maak minder schoon. Ik zit op mijn terras en bewonder het landschap zonder aandacht te schenken aan het onkruid in de tuin. Ik breng meer tijd door met mijn familie en mijn vrienden en minder tijd op het werk. Ik heb begrepen dat het leven een geheel is van ervaringen om te waarderen. Voortaan bewaar ik niets meer, ik gebruik mijn kristallen glazen iedere dag, ik draag mijn nieuwe jasje als ik daar zin in heb om naar de supermarkt te gaan, ik bewaar mijn duurste parfum niet voor hoogtijdagen, ik gebruik het wanneer ik daar zin in heb.
De uitspraken als "ooit..." en " een dezer dagen..." probeer ik niet meer te gebruiken. Als het de moeite waard is, wil ik nu de dingen zien, horen en doen.Ik ben er niet zeker van wat de vrouw van mijn vriend zou hebben gedaan als zij had geweten dat zij er morgen niet meer zou zijn (een morgen die wij allen te licht opvatten). Ik geloof dat zij haar familie en intieme vrienden zou willen zien. Misschien zou ze enkele oude vrienden hebben opgezocht om vrede te sluiten of zich te verontschuldigen voor een oude ruzie. Ik vind het een prettig idee om te denken dat zij misschien Chinees zou zijn gaan eten omdat het haar lievelings-eten was.
Het zijn de kleine niet gedane zaken die mij zenuwachtig zouden maken als ik wist dat mijn uren geteld waren. Het zou me dwars zitten bepaalde vrienden niet meer te hebben gezien die ik "een van deze dagen" zou hebben opgezocht, of brieven niet te hebben geschreven die ik nog van plan was te zullen schrijven, of niet vaak genoeg aan mijn dierbaren te hebben gezegd hoeveel ik van ze houd. Nu stel ik niets meer uit, onderdruk niets en houd niets meer achter dat zou kunnen bijdragen aan de vreugde en vrolijkheid van onze levens. Ik zeg dat iedere dag speciaal is.... iedere dag, elk uur, iedere minuut is bijzonder....
.........