Vandaag hebben we een zware route naar Poggio Bustone.
Het is door een weersstoring koud en allesbehalve lekker.
Het is verder prachtig in de bergen.
Het is er stil en we komen niemand tegen. Af en toe waan je je
alleen op de wereld.
We moeten een steil pad omhoog naar Labro.
De stenen zijn glad hier en daar. Het is goed opletten.
In de bar van Labro drinken we koffie en kopen broodjes voor de lunch.
Labro is een middeleeuw dorpje.
We horen dat daar vooral Pelgrims wonen.
De ene pelgrim trekt de andere aan.
Eigenlijk kun je je bijna niet voorstellen dat hier mensen wonen
kunnen. Je waant je in een ver verleden.
Het pad is af en toe zeer ruig en in feite nauwelijks begaanbaar.
Je hebt, vinden wij, minimaal je stokken en goede schoenen nodig.
De weg heet merkwaardigerwijs plotseling de Cammino di Francesco.
De weg zelf is hier voornamelijk met gele aanduidingen gemarkeerd.
Vrij aardig aangegeven. In de plaatsjes zelf niet te zien. Dan heb je echt wel een goede beschrijving nodig.
We blijven klauteren tot de heilige eik.
Hopelijk zie je de heiligheid er van af, want we moesten er flink wat moeite voor doen.
Nu kun je je natuurlijk sowieso afvragen wanneer iets heilig is en wat dat dan wel precies is.
We moeten verder, op naar Poggio Bustone.
Ondanks de geweldige indrukken die je onderweg opdoet zijn we blij als we er zijn.
Ik plaats nog een foto bij van drie kruisen. Die staan hier speciaal voor Pasen.
Die kruisen zijn we al op meerdere plaatsen onderweg tegen gekomen.
Interessant om te zien hoe sterk dat hier leeft en hoe ze daar uiting aan geven.