Een enthousiast welkom van een van de Italianen.
Al heel snel blijkt dat dit een van de weinige Engelse woorden is die hij spreekt.
Voor de rest gaat alles in het Italiaans.
Tegenover ons zitten twee Russen. Ze hebben hier ook een overnachting en eten
eveneens met de familie mee.
De Russen blijken perfect Engels te spreken. Later blijkt ook perfect Duits.
Een van de Russen spreekt heel behoorlijk Italiaans.
We praten over het pad. Over werk en over het eten.
Dit Agriturismo ligt in Patrico op 1000 meter. 'Een gat' van enkele huizen.
De familie leeft hier sinds 1840. Het was toen een schapenboerderij.
Ze verzamelden truffels en bewaarden sneeuw in de grond. Dat was hun handel met Spoleto.
In 1984 ontstaat het idee de schapen te gaan combineren met agriturismo. Uiteindelijk is die in 1988 klaar.
Marcella kookt deze keer ondermeer verse artisjokken voor de gasten.
De Russen die daar al vroeg in de middag aankwamen helpen bij het schoonmaken van die artisjokken.
Het is een rijk voorziene maaltijd.
Met een klein beetje fantasie kan je dit misschien inderdaad een paradijs noemen.
Nu is een paradijs, geloof ik, eigenlijk een soort tuin. Wat de een een paradijs vindt, vindt
de ander misschien helemaal niets.
Het is er uiterst rustig. Wel erg koud op deze dag.
Gelukkig hebben we genoeg warme kleding bij ons en zitten we dicht bij de open haard die lekker warm is.
Wat wil een mens nog meer?
Is dat het kenmerk van een paradijs?