Gisteren was er al een weersstoring.
Het hagelde en sneeuwde.
Bij het opstaan vanmorgen is het zwaarbewolkt.
Mijn weerapp: WeatherPro belooft dat het droog blijft.
Dat blijkt later niet te kloppen.
Vandaag wandelen we het traject van:
Spoleto naar Patrico
Het blijkt een prachtige tocht. Eerst pittig stijgend tot het klooster.
We wandelen grotendeels op kleine, smalle geitenpaadjes.
Door de bossen. Regelmatig zien we de toppen van de bergen. Op sommige toppen ligt nog de sneeuw die vannacht is gevallen.
Vanmorgen nemen we afscheid van twee vrouwelijke medepelgrims.
Elke en Emmeke gaan hier vandaan met de trein naar Rome. Een paar dagen Rome bezoeken.
We hebben elkaar een paar dagen gezien en het voelt direct heel bekend en vertrouwd.
Als we later aan het omhoog klimmen zijn, missen we ze eigenlijk al.
Het is een pittig stijgend pad naar het Franciscaanse klooster van Monteluco.
Op ongeveer 768 meter komen we een kruis tegen. Hier is ook een kapel.
In het torentje hangt een bel met een touw eraan. Ieder moment verwacht je dat
de bel gaat klinken. Maar nee, het blijft stil en het is hier gesloten.
We moeten nog een klein beekje overstappen en zien hier nog een waterval.
We moeten verder omhoog naar Monteluco.
Gelukkig, dit klooster is open.
Indrukwekkend vinden we de kleine kloostercellen. We bekijken ook het kapelletje waar Franciscus bad.
Er hangt hier een heel serene sfeer. Nu is het ook erg rustig hier.
We bekijken het klooster en de kerk zonder dat we andere mensen zien.
Later, als we verder onze weg vervolgen blijkt hoe mooi ons paadje was naar het klooster.
Aan de andere kant kun je het per weg bereiken; een stuk minder aantrekkelijk.
Het staat hier vol met picknick banken. Nu is er geen mens, maar dat zal dus ongetwijfeld ook wel eens anders zijn.
Bij een barbecue schrikken we van de ontzettende troep die hier achtergelaten is.
Flessen, borden en zakken.
We zijn blij als we even later weer ons mooie pad mogen vervolgen.
De routeaanduiding is hier overigens vrij behoorlijk.
Als je goed oplet heb je in feite geen beschrijving nodig.
Tijdens onze lunch zien we dat er zich een sneeuwbui ontwikkelt.
Het lijkt hier alsof we op het dak van de wereld zitten.
Om ons heen de bergtoppen. Je ziet de sneeuwstorm.
Het is koud en wij krijgen de sneeuw ook over ons heen.
Het weer wisselt voortdurend. Wat later schijnt de zon weer.
Wel blijft het koud op deze hoogte.
Het blijft droog tot wij ons Agriturismo op ruim 1000 meter hoogte bereiken.
Hier worden we grommend verwelkomd door drie honden die rond om ons heen springen en happen. Ze moeten de schapen beschermen. Dit agriturismo blijkt van oorsprong van alles met die schapen te doen.
Vanavond eten we met de Italiaanse familie mee aan tafel.
Spannend.