Fourageritten duurden meestal de hele dag, vanaf s’ morgens vroeg naar Albina en Brownsweg, dan was je pas in de avond terug in Paramaribo. Het leven in de stad gaat rustig zijn gangetje, s ‘middags is de warmste periode en is men meestal aan het rusten. Helaas niet altijd voor ons op deze ritten, ik had ook een rit begin van de middag vanaf detachering Zanderij naar Parbo, toen ik bij het Pad van Wanica een melkwagen wou inhalen, na toeteren en lichtsignalen deze plotseling mijn weg versperde en hard afremde om af te slaan. De lichten van de melkwagen zaten onder de modder en waren niet zichtbaar, ik moest de hooftremhandel aanspreken om op alle wielen tegelijk te remmen, het rubber lag op straat en kwam na de botsing voor een stalen spankabel vlak voor mijn keel tot stilstand.
Het enige slachtoffer met een dubbele beenbreuk was de sergeant (bijrijder) onze cabine was door de botsing met de punt van de laadbak met de helft verkleint. Ik heb de sergeant uit de cabine getild gekregen [+>90 kg] en heb zijn slagaderlijke bloeding aan zijn been verbonden en gespalkt met mijn riem en spullen wat voor handen was.
Gelukkig had ik mijn EHBO en kon het geleerde gelijk in de praktijk toepassen.