Het oude compagniesbord van de VZG in 1969.


Soms gingen we samen in vrije tijd per korjaal op visite in het binnenland, b.v. naar Santigron.
Piketdienst voor sectie 3 of 4, ritjes in uitgaans uniform met een Chevrolet of VW personen wagen.
In de binnenstad tegenover hotel Vervuurt was de snackbar De Spanhoek voor de lekkere hapjes.  
Op het kampement staat het door mij ontworpen Compagniesbord van de Verzorging in 1969.
Voor de fouragerit naar Albina stond je al vroeg voor de pont oversteek naar Meerzorg.

Paramaribo


Na een detachering wordt het peloton overgeplaatst naar Paramaribo, dat is de minst prettige tijd, veel wacht lopen en wat de vrije tijd na 2 uur 's middags (heetste dagdeel) betreft, Paramaribo is niet dat ze ervan verwacht hebben. De mogelijkheden om er de verveling te verdrijven zijn wat de stad zelf betreft nogal summier te noemen. De stad heeft voor Nederlandse begrippen een wat provinciaal karakter. In deze tijd is de kans groot, dat de Jantjes (zo werden we genoemd) voor een zoekpatrouille ingeschakeld worden of moesten helpen bij de aanleg van bosgangen voor een beter contact tussen de bevolking. Het is te merken dat de verhouding tussen ons en de Surinaamse bevolking destijds goed was, straten met prachtige palm- en mahoniebomen gaven een mooie sfeer. Wilde busjes die je voor 10 cent per rit je naar je bestemming in de stad brachten.



Een korjalenpatrouille voor het ophalen van een neergestort vliegtuig, het transport per korjalen van een compleet ziekenhuis, dagen ver het oerwoud in, kortom voor allerlei meer sociale- dan militaire opdrachten. Het leger is er te vergelijken met de N.V. Klusjesman, waarop dagelijks door allerlei, vooral sociale instanties een beroep wordt gedaan. Het ministerie van Onderwijs vraagt zelfs het leger om gecommitteerden bij schoolexamens.
Is er bij een festiviteit plotseling b.v. een stuk zeil nodig, dan wordt het leger (TRIS) gebeld. Vooral in Paramaribo is de TRIS moeilijk weg te denken. Op 5 december vertrekt er uit Paramaribo een Sinterklaas expeditie naar bosneger- en indianendorpen.

En eens in het jaar krijgen alle invaliden van de hoofdstad een rondrit met muziek. In deze tijd was het ook zo dat het uitgaan in de stad, aanbevelingswaardig was om met minimaal met zijn tweeën te gaan, vooral s’ avonds laat.

Het gebeurde vrij regelmatig dat er met messen gezwaaid en/of gestoken werd door voornamelijk donker gekleurde inwoners, vooral als er drank is in de man, dan was de wijsheid ver te zoeken. Eenmaal per jaar was er een parade van legervoertuigen door de stad met als afsluiting de saluutschoten van de houwitsers aan de Surinamerivier.



Aanpassing en cultuurverschillen


Saluutbatterij en rechts de Botenbasis van de TRIS.


Foto: linksonder zo zie ik er uit na terugkomst van een fouragerit Albina de
bauxietstof zit overal, rechts wachtlopen gouverneurspaleis en boven bezoek
aan een inlandsdorp Santigron.

Ook wij werden om toerbeurt voor 6 weken ergens gedetacheerd, b.v. op Zanderij, Albina, Nickerie of Brownsweg, steeds onderbroken door een tijd in Paramaribo als: chauffeur-monteur, kok, verbindingsman, wapenhersteller, hospik, foerier, administrateur, etc.

De TRIS organisatie ziet er schematisch als volgt uit:


Een paar foto's van de stad, rechtsonder is die van Fort Zeelandia [Kmar].


Onderstaand rijbewijzen: militair, surinaams en Internationaal. Daarnaast een grammafoonplaat met kerst- en nieuwjaars wensen van familie uit Nederland.