Buren zwaaien Byniam uitByniam heeft een "Ababa", een bloem meegekregen. Margreet moet steeds ruiken van hem. Hij reageert erg opgewekt en het lijkt alsof hij ons al jaren kent. We rijden naar het Hilton en daar stapt Lilian in. We rijden verder naar de National Bank om traveller cheques om te wisselen voor Ethiopische Birr's. De toegangsregels zijn streng. Geen tassen en camera's. We gaan naar binnen. Eerst even zoeken naar het loket voor het wisselen van cheques. Het staat duidelijk aangegeven. Het is een mooi en imposant gebouw. Bij het loket moet ik de cheques ondertekenen en mijn paspoort inleveren. De cheques en paspoort gaan naar een volgende beambte. Deze geeft zijn goedkeuring en stopt de spulletjes in een soort mandje dat door de lucht naar een volgende medewerker gaat. Deze dame geeft in ruil voor de inhoud van het mandje een muntje. Byniam steelt ondertussen de show. Praat met iedereen, geeft iedereen een hand en af en toe ook een zoen. Wat een lekker kereltje. Na een kwartiertje zijn we aan de beurt en worden we uitbetaald. Achteraf realiseren we ons dat we met zes Ethiopische maandsalarissen de deur uit gaan.
Een Ethiopische BirrLilian moet weer terug naar huis en wij gaan met zijn drietjes naar een restaurant. Het is een redelijk modern restaurant, het heet "Blue Tops". Het menu is voornamelijk Italiaans en daarnaast kun je er ook lekkere hamburgers en ijs kopen. We zijn benieuwd hoe dit avontuur zal aflopen. We bestellen tagliatelle, spaghetti en natuurlijk ook een colaatje. Byniam vindt het allemaal erg lekker. Als hij ons cola ziet drinken wil hij het ook. Het chocolade-toetje vindt hij niet direct lekker, maar als wij aangeven dat het goed smaakt eet hij het ook op. Als de ober voorbij komt geeft hij aan dat het glas opnieuw gevuld moet worden. De ober moet er om lachen. Na het eten zegt hij dat hij moet "shiente", plassen dus. Hij plast met een grote boog in de pot. Na afgerekend te hebben gaan we lopend naar het Hilton. Het is een wandeling van ongeveer een half uur. We voelen ons wel een beetje opgelaten. Veel belangstellende gezichten. Om de paar meter wordt er om geld gevraagd. Er lopen veel arme, in lompen geklede mensen, maar ook wel keurig geklede mensen. Af en toe delen we wat muntgeld uit. Opeens komt er een meisje tevoorschijn dat zich vastklemt aan André's benen. Ze is niet van plan los te laten. Zo te zien is er ook niemand in de buurt die bij haar hoort. Uiteindelijk is er een vreemde man die haar van André aftrekt. Even verder loopt er een jongeman mee. Hij blijft meelopen tot aan het Hilton, maar vraagt verder niets van ons. In het Hilton lopen we naar het restaurant. Byniam wil graag naar het zwembad, maar we mogen er niet naar toe omdat we geen gast zijn. Na een drankje maken we een ommetje en lopen via de achteringang de midgetgolfbaan op. In een klein hokje zit iemand die de golfstokken verhuurt. Als hij Byniam ziet maakt hij met hem een babbeltje. Byniam mag in zijn hokje zitten en schrijven. Ondertussen pakt André de videocamera uit de tas en maakt opnamen. De man vraagt aan Byniam wat André met de camera doet. De man moet vreselijk lachen omdat Byniam zegt:"hij knijpt zijn ene oog dicht". Byniam speelt daarna wat met een autootje en als André hem optilt en ronddraait schatert hij het uit. Een vreselijk vrolijk kereltje. We lopen naar de winkeltjes in het Hilton. Bij één van die winkeltjes roept Byniam ineens iets en de verkoopster moet er om lachen. Ze vertelt ons even later dat hij ons uitmaakt voor "Ferensjis", vreemdelingen, buitenlanders dus. Als laatste lopen we naar het kantoor van Ethiopian Airlines om definitief door te geven dat we donderdag naar Bahir Dahr vliegen en vandaar naar Lalibela. Daarna lopen we naar de receptie van het Hilton. Daar komt even later Efraïm ons ophalen om Byniam terug te brengen naar Almaz. Bij Almaz is het even moeilijk. Byniam snapt er niets van en begint te huilen. Almaz vindt het fijn dat Byniam terug is. We laten nog wat potloden, stiften en kleurboekjes achter. Daarna gaan we terug naar het Extreme hotel. Even een broodje eten en weer bijkomen van alle indrukken. Tenslotte gaan we nog naar beneden om wat te drinken. De Ethiopische televisie-zender staat aan, maar helaas kunnen we niet alles volgen. Moe maar voldaan gaan we een paar uur later naar bed.