De advertentie in "Ethiopia Today".Na de kliniek rijden we naar Almaz. Het liefst zouden we dit deel willen overslaan, want we kunnen ons goed voorstellen dat dit een vervelend moment is voor haar. Almaz staat bij de poort al op ons te wachten. Lilian zal op ons verzoek dit laatste bezoek, tenminste dat denken we, filmen met de videocamera. Dan kunnen wij ons iets vrijer bewegen. Byniam ligt nog in zijn bedje en wordt er uitgehaald. De buren komen er ook bij. Het blijken twee nichten van Almaz te zijn. De oudste spreekt vrij goed Engels, ze werkt op een koffiebranderij. Almaz gaat koffie zetten. Volgens traditie wordt er bij het afscheid ook een speciaal Ethiopisch brood geserveerd. Het is een beetje smaakloos. Op radio klinkt muziek en Byniam moet meteen even demonstreren dat hij kan dansen. Lilian heeft een beetje haast en daarom moeten we al na een uurtje afscheid nemen. Niemand voelt zich echt op zijn gemak bij het afscheid. Bij de poort neemt Margreet Byniam van Almaz over. Het wordt ons allebei emotioneel gezien een beetje teveel van het goede. Aan Byniam lijkt het alemaal voorbij te gaan.
De nichten nodigen ons tenslotte uit voor een afscheidsfeestje, aanstaande zaterdag. We stappen in de auto. Als we op weg zijn praat Byniam meteen over 'Meekina', auto's dus. We rijden nu naar het Hilton met onze koffers en onze zoon Byniam. Het voelt meteen anders aan. We weten dat Byniam bij ons blijft en in een kort tijdsbestek verander je van aspirant ouders naar de meest gemotiveerde ouders die er zijn. In het Hilton krijgen we voor ons gevoel een enorm luxe suite. De suite maakt deel uit van een soort appartementencomplex. Vanuit ons raam kijken we op de Menelik II Avenue. Er is een zitje op de kamer en er wordt een kinderbedje geregeld voor Byniam. Byniam gedraagt zich onvoorstelbaar goed. Hij noemt ons meteen 'Papa' en 'Mama' en voelt zich direct 'thuis'. 's Middags eten we een bordje spaghetti in het restaurant. Hij gedraagt hij zich als een kleine charmeur. Een serveerster geeft hem een stuk taart en 2 sinaasappels. Na de lunch hebben we een verjaardagsfeestje. Efraïm [van Aken] is jarig en is 1 jaar geworden. Daarom wordt er in de tuin bij het zwembad lekker taart gegeten.
Efraïm krijgt verjaardagstaart van zijn vader Marcel.Na het feest trekken we ons terug op onze kamer. We eten een broodje op onze kamer met chocoladepasta. 'Dabo chocola' noemt Byniam het. Hij is er dol op. Na de broodmaaltijd gaan we naar beneden om de families van Aken en Segaar uit te zwaaien. Als alles goed gaat brengt hetzelfde vliegtuig familie de Vries en René Bogaert naar Addis. Na het afscheid gaan we terug naar onze kamer. We trekken Byniam een nieuw pyjamaatje aan. Hij vindt het schitterend. Daarna moet er natuurlijk nog tanden gepoetst worden en geplast. In goed Amhaars dus 'shiente'. Het doorspoelen van het toilet is voor hem iets wonderlijks. Om nog maar niet te spreken over het handen wassen. Een kraan met stromend water heeft hij waarschijnlijk nog niet vaak gezien. Handen wassen vindt hij nog leuker dan naar de WC gaan. Dikke pret. Als hij ook nog moet poepen roept hij van de grote toiletpot om 'amtoe mar'. Wat is dat nu weer? Gauw even opzoeken. Uiteindelijk blijkt het dus te betekenen dat hij papier wil. Hierna stopt André hem in zijn bedje. Eerst moet hij een tijdje huilen, maar als Margreet hem een tijdje op schoot neemt, valt hij snel in slaap. Het is een pracht kind, maar we kunnen nog niet goed beseffen dat het helemaal onze zoon is. Als we denken dat Byniam goed slaapt, kruipen wij ook in bed en proberen onze ervaringen een plaats te geven.