Een kop koffie in het Hilton.Als je als Europeaan een kopje koffie gaat drinken in het Hilton samen met je aanstaande adoptiekind, dan betekent dat direct dat je dan ook volop in de belangstelling komt te staan van het personeel. Iedereen die ziet dat je een Ethiopisch kind adopteert zegt: "Lucky boy", want meestal zijn het jongens die uit Ethiopië als adoptiekind vertrekken. Na de koffie leent familie de Vries ons een zwembroekje voor Byniam. Daarmee kunnen we dan eens even testen of Byniam van zwemmen houdt. De zwembroek komt goed van pas want hij vindt het prachtig. Byniam is behoorlijk actief in het water. Lekker spartelen en natuurlijk proberen droge badgasten nat te maken. Om het de eerste keer maar niet meteen te overdrijven gaan we na een paar uurtjes naar het speeltuintje. In de speeltuin staan de gebruikelijke attributen en hij vindt ze allemaal prachtig. Vooral als je een beetje gek doet schatert hij het uit. Aan het einde van de middag loopt de temperatuur relatief snel terug. Hoewel het overdag altijd wel aangenaam is in Ethiopië qua temperatuur, loopt 's avonds de temperatuur door de hoge ligging flink terug. Overdag is het tussen de 20 en 25 graden, 's avonds en 's nachts ligt dat minstens 10 graden lager. Tegen vijfen gaan we daarom naar binnen. Alfred en Marijke de Vries en René Bogaert brengen hun kinderen weer terug naar de pleegmoeders. We spreken af om 's avonds met z'n allen te gaan eten in het in het Hilton gevestigde Sheba restaurant. De drukte van de afgelopen weken begint een beetje z'n tol te eisen. Een beetje uitgeput gaan we naar onze kamer. Even uitpuffen. Byniam is ook een beetje moe. Vlak voordat we klaar zijn om naar het restaurant te gaan staan ineens de twee nichten van Almaz beneden bij de receptie. Ze komen even naar boven. We moeten helaas na een half uurtje afscheid nemen. Maar we zullen hun morgen nog zien bij het afscheid met Almaz en haar buren. Beneden staan Alfred, Marijke en René al te wachten. Het restaurant is heel gezellig, het eten is goed, de wijn is lekker en er is zelfs een echte pianist. Als de pianist even pauze neemt spreekt hij ons aan. Hij zegt dat Byniam duidelijk 'Oromo' is. We nemen het maar even ter kennisname aan. Na het gezellige samenzijn gaan we allemaal weer terug naar onze kamers. We merken dat onze magen ook een beetje beginnen te rommelen en dan niet van de honger. Zelfs Byniam blijft niet gespaard. Margreet is er ook nog eens verkouden bij geworden. Byniam kan maar niet in slaap komen en mompelt een flink aantal uren van alles door elkaar.