Belete met Byniam.Op de een of andere manier voelen we ons een beetje thuis in Addis. Het kleine kaartje dat we gekregen hebben van Wereldkinderen is weliswaar beperkt, maar met een beetje handigheid kun je er wel een heel eind mee komen. Wel valt het ons op dat bepaalde straatnamen anders op het kaartje staan vermeld dan op de straatnaamborden, als die er al zijn. We steken de straat over en lopen richting het Finfine restaurant. Dus via de Menelik II Avenue naar Yohanisstreet. Daar worden we door een jongen aangesproken. "How are you"?, "Do you speak English"?. We maken vriendelijk maar beslist duidelijk dat we geen behoefte hadden aan een "guide". Byniam gebaart dat hij op André's schouder wil. En dat kun je toch niet weigeren, ook al weet je dat het Amhaars voor "Nee" "Yellem" is. We lopen verder langs een muur waar een hotel in aanbouw te zien is. Later horen we dat dit al jaren zo is.
Byniam op de schouders van André."Als dit hotel, het Sheraton, klaar is, kan het Hilton wel inpakken" denken we. Het ziet er allemaal ontzettend groot uit. We vinden de prijs van de Hilton kamers pittig, ondanks de speciale korting. Normale prijs: 205 US dollar per nacht, speciale prijs voor Wereldkinderen-ouders: 60 US dollar per nacht. We lopen door naar Sudanstreet en zien dat er winkels geopend zijn. We kopen er fruit en wat koekjes-achtige producten. Het is een ruim gesorteerde winkel waar ze ook frisdrank, bronwater, keukenspulletjes, tijdschriften en ansichtkaarten verkopen. Dat brengt ons op het idee om ook maar een flinke zak peper "berbere" te kopen voor onze Ethiopische vrienden in Nederland. Volgens hun was de Hollandse peper maar slapjes. We kopen een zak van een gram of 500. Via een omweg lopen we terug naar het Hilton. Als we halverwege de terugweg zijn zien we een soort jutezakken liggen in de middenberm en ook aan de straatkant. Als we er langs lopen horen we een stem heel zachtjes vragen om geld. Het is bijna niet te geloven, maar onder de jutezak zien we een hand er half onderuit komen. We leggen er een aantal muntjes in en vragen ons af wat er gebeurd. Net als we door willen lopen horen we dezelfde stem zachtjes zeggen: "God bless You". Onvoorstelbaar. We waren al een beetje stil, maar hiervan blijft je de adem in je keel hangen. Even later zien we het Hilton weer voor ons opdagen. We zien nu ook op de hoek bij het Hilton een aantal militairen, er lijkt wel een soort kleine basis in de bosjes te liggen. Byniam klimt op de rand van de basis, maar we halen hem er toch maar gauw vanaf. Aan de achterkant van het Hilton is ook een soort supermarktje, maar wel een heel kleintje. Er staat van alles buiten. In de warme zon staat een grote pallet met eieren. Dat is toch niet te rijmen met hoe wij het in Nederland doen. We steken de weg weer over en lopen via de achteringang het Hilton binnen. Tijd om even uit te puffen van het tripje. En ook tijd om even snel naar het toilet te gaan. Tja, die borrelende magen. Als we langs de receptie lopen worden we aangesproken door een receptioniste. Ze zegt dat ze een jongetje heeft van een "familielid" met alle papieren om mee te gaan naar het buitenland. We verbazen ons er over dat dit zo maar kan. We proberen haar duidelijk te maken dat we, ook met de papieren, niet ver zullen komen. Om precies te zijn op z'n verst tot in Frankfurt. Want voor Byniam hebben we een "transit-visa". We maken duidelijk dat we niet ingaan op haar aanbod en gaan we naar boven. We zullen het aanbod aan Lilian doorgeven, misschien dat WK er iets mee kan. De magen borrelen nog steeds, maar het is niet vervelend genoeg om over te gaan op de zware middelen. Als we boven komen kunnen we 1 keer doortrekken en daarna is er geen water meer. De grote waterpomp van het hotel is er mee gestopt. Gelukkig is het [blijkt later] maar voor een uurtje. Het lijkt ons beter om Lilian maar op te bellen en het afscheidsetentje af te zeggen. Als we haar aan te telefoon krijgen leggen we haar de situatie uit. Lilian zal er voor zorgen dat er een berichtje gaat naar Almaz en de rest. We spreken af de festiviteiten door te schuiven naar maandag. Voor de rest van de dag houden we ons dus maar een beetje gedeisd. Morgen moeten we onze tickets halen en een ticket ophalen voor Byniam. Hij is te oud voor een baby-ticket. Gelukkig kan hij voor de halve prijs. Daarnaast moeten we onze financiën op orde stellen. Het ticket van Byniam kunnen we in Birrs betalen, we moeten luchthavenbelasting betalen in US dollars. Een beetje creatief rekenen dus.