Primitieve hutjes langs de wegVlak voordat we bij de plaats komen waar we uitstappen om naar de watervallen te gaan komen door een relatief groter dorp. Tississat wordt het genoemd. Het is er behoorlijk druk, mensen zijn buiten bezig, we zien ook mensen bezig op een trapnaaimachine.
Het laatste dorp voor de watervallenHier stapt een extra "plaatselijke" gids in onze auto. De vervanger van Ammanuel heeft ons opgedragen niets te zeggen tegen deze nieuwe gids over geld of betaling. Blijkbaar wil hij zijn verdienste zo hoog mogelijk houden en die van de nieuwkomer zo laag mogelijk. Er volgt een discussie over dit probleem in het Amhaars. Nadat de nieuwkomer er zoveel mogelijk uit gehaald heeft gaat hij met ons op pad. We lopen de beide gidsen achterna en lopen naar de voet van een berg. Het begint al aardig warm te worden. Het is een prachtige wandeling. Op een gegeven moment zien we een oude stenen brug voor ons opdoemen.
De oude [16e eeuw] Portugese brug.Bij de brug staat een man met een geweer. Zo te zien wil hij een soort tolgeld. We geven hem wat muntjes. Hij loopt een stukje met ons mee. Het is een afwisselende wandeling. De watervallen kunnen niet echt ver meer zijn, de omgeving voelt nat en vruchtbaar aan. Onderweg komen we nog een aantal plaatselijke meisjes tegen.
Meisjes nabij de Blue Nile FallsDe grond wordt ook steeds natter. Op een gegeven moment zien we de watervallen. Een ontzettend imposant gezicht. Als we dichterbij komen voelen we de mistachtige damp in ons gezicht. We moeten een beetje uitkijken. Het plateau waar we op staan is een beetje schuin en erg glibberig. Er hangt een constante regenboog. Als je er staat denk je dat het water een keer moet ophouden te stromen, maar het water dendert maar door.
De Blue Nile FallsDeze watervallen zijn dus de oorsprong van de Blauwe Nijl. Als je er zo staat te kijken kun je de schoonheid er van niet bevatten. De natuur op zijn mooist. Nadat we wat video opnamen gemaakt te hebben lopen we weer terug. Onze nieuwe gids vertelt dat er vroeger pogingen zijn gedaan om een waterkracht centrale te bouwen. Een initiatief van de Italianen. Helaas zijn er alleen resten van de poging te zien. De centrale is nooit productief geweest. Aan het einde van de terugweg vraagt dezelfde gids of we nog iets voor hem hebben. Al is het maar een t-shirt of sokken. We spreken af dat we de spullen aan onze "eigen" gids geven. Hij zal de spullen dan weer doorgeven aan de plaatselijke gids. Ik vraag aan de plaatselijke gids of het gidsen een bewuste keuze is geweest. Hij vertelt een beetje verlegen dat hij militair is geweest en ontslagen is. Heel vluchtig laat hij mij een aantal schotwonden zien. Vervloekte oorlog. Er waren veel militairen die letterlijk hard moesten knokken maar geen cent en onvoldoende voedsel kregen. Dus dan is gidsen altijd beter dan niets. We nemen afscheid en rijden dezelfde weg terug naar Bahir Dahr. We moeten nog even bij de bank langs want deze gaat dicht en gaat dan pas weer maandag open. Het ritueel is hier hetzelfde. Geen tassen en camera's mee naar binnen. Buiten staat een gewapende militair. André gaat naar binnen. Weer dezelfde procedure. Cheques en paspoort, van mannetje 1 naar mannetje 2 en met een muntje kun je bij de kassier gaan staan. Naast mij staat een oude vrouw. Ze doet haar riem af en in de binnenkant zie ik allemaal muntjes verstopt. Vermoedelijk wil ze een deel van de marktverkoop weekopbrengst bij de bank inleveren. Ze levert een handvol Birr's in. Als je als toerist met heel veel geld naar buiten gaat, voelt dat dan op dat moment ontzettend gênant aan. Als we naar de auto lopen is de toegangspoort naar de bank gesloten. Mensen worden teruggestuurd. De gids brengt ons terug naar het hotel. We spreken af dat we "in" zijn voor een boottocht morgen over het Tanameer naar één van de eilanden. Als we op onze hotelkamer komen blijkt er daadwerkelijk water uit de kraan te komen. Een klein straaltje maar genoeg om ons op te frissen. Onze kleren zitten onder de modder, tijd voor schone kleren. Na de opfrissing lopen we naar het Tana hotel. Als we bij vlakbij de ingang lopen zien we allemaal vogels zitten in de struiken. Flinke vogels en ook ontzettend mooie. Het blijken Red Hornbill vogels te zijn. We hadden vandaag nog geen eten en drinken gehad. Daarom eten we in het Tanahotel. We nemen spaghetti en een fles Ethiopisch bronwater. Vraag in Ethiopië om "Ambo" en je krijgt heerlijk Ethiopisch bronwater.
André buikt even uit
Na de maaltijd lummelen we even en gaan daarna eens even rondkijken. Er zou een soort VVV kantoor achter het hotel liggen. We worden er niet echt wijzer van en foldermateriaal hebben ze niet. Als we een stukje verder lopen zien we een man staan met 2 kinderen. Spontaan geven ze ons een korte rondleiding door de groentetuin en de boomgaard. Er hangen allemaal kleine bananen. Daar komen de bananen van het Tana hotel dus vandaan. Na de rondleiding geven we de kinderen een handvol potloden, een puntenslijper en een autootje. Ze zijn er erg blij mee. Daarna lopen we via een omweg terug naar het terras en genieten van de aangename temperatuur en omgeving. Tegen een uur of 6 besluiten we om ook het avondeten bij het Tana hotel te gebruiken. Margreet neemt weer de spaghetti en André neemt een vismenu. We nemen er ook een fles cola bij. Na het eten nemen we een toetje en een kop koffie. Alles bij elkaar zo'n 30 Birr. Na het eten lopen we rustig terug naar het Blue Nile hotel. De grote vogels zitten nog steeds in de struiken. Om half 10 komen we bij ons hotelletje aan en kruipen lekker in bed. Morgen is het weer vroeg op. Hopelijk slapen we goed.